Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006

Μαυρο φλέρτ! (πως λέμε red alert; καμία σχέση)




Σταματάω σε φανάρι για να περάσω απέναντι την Κηφισίας. Νύχτα! Κρύο και ψιλόβροχο. Ξαφνικά πίσω μου στο φανάρι για το άλλο ρεύμα ακούω φωνές. Φωνές και κόρνες. Κόρνες και φωνές! Γυρίζω με απορία. Βλέπω μία νεκροφόρα μαύρη Μερσεντές με το φέρετρο της, με τα κεριά της, με τα σεμεδάκια της… κομπλέ! Ο οδηγός κρεμασμένος από το παράθυρο να με κοιτάει και να φωνάζει. Συγκεντρώνομαι να ακούσω τι λέει. Το θέαμα δεν είναι ευχάριστο αλλά κάτι μου λέει ο άνθρωπος… προσπαθώ να ξεχωρίσω την φωνή του από την φασαρία των διερχόμενων αυτοκινήτων.
- ΠΩ ΠΩ ΜΑΝΑ ΜΟΥ… ΤΙ ΜΩΡΟ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ;
Δεν πιστεύω στα αυτιά μου. Η τρίχα κάγκελο… Γυρίζω μπροστά μου τρομαγμένη. Αρχίζει ξανά να χτυπάει την κόρνα με μανία αυτή την φορά. Γυρίζω και το κοιτάζω με βλέμμα «δεν σε πιστεύω… καμάκι με νεκροφόρα;». Αυτός απτόητος. Να φωνάζει και να πατάει και την κόρνα ταυτόχρονα. Στα διαλείμματα να σφυρίζει. Ο κόσμος τριγύρω να κοιτάει και να γελάει. Η τρίχα να έχει φτάσει στο αποκορύφωμα από την ανατριχίλα… Ανάβει το φανάρι. Φεύγω γρήγορα αποσβολωμένη. Φεύγει με ιαχές!

Το λέω στην κολλητή μου. Γελάει! Μου στέλνει μήνυμα την επόμενη ημέρα «Πόσα γκομενάκια έπεσαν νεκρά στο πέρασμα σου σήμερα;»!!!

Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006

Δεν θα με τρελάνεις εσυ...

αφήστε comment για το παρακατω κειμενο εδώ... εμ υπαρχουν και αλλου πορτοκαλιές!

Οι συζητήσεις με μηχανικούς όταν έχεις παλιό αμάξι είναι αναγκαίο κακό! Ειδικά όταν ο μηχανικός δεν είναι γνωστός σου ή γνωστός φίλου τα πράγματα είναι ακόμα δυσκολότερα. Και ο βαθμός δυσκολίας συνεννόησης αυξάνεται όταν είσαι γυναίκα και ειδικά μικρή σε ηλικία.Το βασικό πρόβλημα είναι ότι κανένας δεν σε παίρνει στα σοβαρά. Λυπάμαι, αλλά η αλήθεια είναι ότι η αντίληψη για τις γυναίκες οδηγούς είναι μία και μοναδική. Είναι όλες άχρηστες! Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το δεδομένο οι συζητήσεις με μηχανικούς ξεκινούν πάντα κάπως έτσι :
- Καλημέρα σας (χαρούμενο ύφος με διάθεση καλοπιάσματος)
- Καλημέρα (Βαριεστημένο ύφος στυλ «τι θα ακούσω πάλι»)
- Αντιμετωπίζουμε κάποιο πρόβλημα, αν μπορείτε να έρθετε λίγο;(Αυτός κάτω από ένα άλλο αμάξι σίγουρος ότι δεν υπάρχει πρόβλημα ή αν υπάρχει θα είναι κάτι τόσο απλό που δεν χρειάζεται να σηκωθεί καν από την θέση του)
- Πείτε μου… (ακόμα ξαπλωμένος)
- Εε… μάλιστα! Έχω πρόβλημα στο σύστημα των τροχών και όταν στρίβω κάνουν έναν περίεργο θόρυβο.
- Τι θόρυβο;
- (παίζουν φλαμένκο) εεε σαν να βρίσκουν κάπου ή σαν να ζορίζονται τα ρουλεμάν (λέξη κλειδί για να ξυπνήσει ο μηχανικός)
- (ωχ τι έχουμε εδώ; Τι είπε το κοριτσάκι με τα κοτσιδάκια; Ρουλεμάν; Πλάκα έχει! για να σηκωθώ!) και τι πρόβλημα σας δημιουργεί αυτό;
- Άγχος! Θέλετε να το δείτε λίγο και αν έχει κάποιο πρόβλημα να σας το αφήσω;

Κάποιες άλλες φορές πάλι με μηχανικούς της express service είναι κάπως έτσι :
- Μας καλέσατε; Τι πρόβλημα υπάρχει;
- Έμεινε ξαφνικά και τώρα δεν παίρνει μπροστά!
- Βενζίνη έχει;
- Έχει
- Σίγουρα;
- Ναι!
- 100%
- 1000000%
- Τόσο σίγουρη;
- Τόσο! (πριν 5 λεπτά έβαλα θα δεις τι έχει επιτέλους; γκρρρρρ)

Το χειρότερο όμως είναι να σου μείνει Κυριακή πρωί καλοκαίρι που πηγαίνεις για μπάνιο! Εκεί ακούς τα πάντα από τα διερχόμενα αυτοκίνητα μέχρι να έρθει κάποιος να σε μαζέψει και το χειρότερο είναι ότι δεν είσαι και ευπρεπώς ενδεδυμένη για να αντιμετωπίσεις μηχανικό πόσο μάλλον να μπεις στον γερανό μαζί του (φουστίτσα, μαγιό κτλ μην μπω σε λεπτομέρειες)…
- Καλημέρα έχετε μείνει;- Μάλιστα έχω mini, δείχνοντας το αμάξι! (λάθος αστείο την λάθος χρονική στιγμή)
- Το βλέπω, το βλέπω (κοιτάει τα πόδια κάτω από την φουστίτσα… είπαμε για μπάνιο πήγαινα τι να κάνω;)
- Ε ναι δεν βάζετε ένα χεράκι να το πάμε στην άκρη για αρχή; (πάλι λάθος ατάκα)
- Χεράκι; Να βάλω γιατί να μην βάλω χαζός είμαι;
- (Θέλω την μαμά μου ή καλύτερα τον μπαμπά μου… κλάψ!) εεεε ωραία!

Υπήρχαν φυσικά και οι αστείες στιγμές όταν για παράδειγμα ο πατέρας, σε μία περίοδο που είχαμε διαρροή ηλεκτρικού και το αμάξι δεν έπαιρνε εύκολα μπροστά, είχε βάλει μέχρι να βρει το πρόβλημα μία μπαταρία από φορτηγό ώστε να γλιτώσουμε από τα απρόοπτα. Φυσικά δεν τα καταφέραμε να την βγάλουμε καθαρή καθώς οι διαρροές συνεχίζονταν και φυσικά το αμαξάκι δεν είχε την δύναμη να φορτίσει την μπαταρία τέρας! Εκεί ο μηχανικός της express ήταν απόλαυση!
- Τι πρόβλημα υπάρχει;
- Μάλλον μπαταρία γιατί το τελευταίο καιρό είχαμε διαρροές…
- Ωραία άνοιξε το πορτ μπαγκαζ να σε βάλω μπροστά (η μπαταρία του mini είναι δίπλα από την ρεζέρβα μέσα στο πορτ μπαγκαζ!)Ανοίγω και τι να δει ο χριστιανός; Μία μπαταρία σχεδόν στο μέγεθος του αυτοκινήτου. Μου έπεσαν τα μούτρα σας λέω… Ξεσπάει σε γέλια. Στα κενά που παίρνει ανάσα με κοιτάει με απορία! Γελάει ασταμάτητα φωνάζοντας «Μα καλά δεν έκανε σούζα στον δρόμο;»… Εγώ κόκκινη από ντροπή χαμογελάω με στυλ «ότι και να πείτε τώρα έχετε δίκιο» στην συνέχεια τρέχει στον γερανό…ανοίγει την πόρτα και φέρνει φωτογραφική μηχανή (αυτή που βγάζουν τα τροχαία) και βγάζει το αμάξι από όλες τις πιθανές γωνίες. Μετά με κοιτάει που έχω κοκαλώσει ξαναπεθάινει στα γέλια βγάζει τον ασύρματο από την θέση του οδηγού και το ανακοινώνει σε όλη την express service που βρίσκεται εκείνη την στιγμή εν ώρα υπηρεσίας.- Καλά δεν θα το πιστέψετε! Έχω ένα mini cooper που ο αθεόφοβος ο πατέρας της κοπελιάς έχει βάλει μπαταρία από φορτηγό… ΧΑΧΑΧΑ
- (από την άλλη άκρη ακούγεται κάποιος να γελάει) … έλα ρε!!! Φόρτωσε τον γίγαντα και φέρε τον στα κεντρικά να τον δούμε! ΧΑΧΑΧΑ

Ευτυχώς δεν το έκανε και όλοι καταφέραμε να πάμε στις δουλείες μας εκείνη την ημέρα! Ακόμα θα έχουν να το λένε πάντως! Ο πατέρας πάντως άκουσε τα σχολιανά του εκείνη την ημέρα και αποφάσισε να βρει το πρόβλημα μία ώρα νωρίτερα ώστε να βάλει ξανά την σωστή μπαταρία.Σε γενικές γραμμές πάντως αποφάσισα να τους παίρνω από τα μούτρα. Ακόμα και αν αυτό θεωρηθεί από μερικους επίδειξη γνώσεων φέρνει καλύτερα αποτελέσματα από την υπομονετικότερη προσέγγιση. Έτσι την τελευταία φορά ο διάλογος είχε ως εξής :
- Καλημέρα σας έχω πρόβλημα με το αμάξι όταν πάω να στρίψω ακούω έναν θόρυβο και μάλλον έχουν σπάσει οι φούσκες των μπιλιοφόρους και έχει μαζευτεί σκόνη και ζορίζονται. Θα το αφήσω να το κοιτάξετε και αν δεν θέλουν άλλαγμα οι μπιλιοφόροι αλλά μόνο οι φούσκες αλλάξτε τις και κάντε και το απαραίτητο γρασάρισμα (πρωην γκόμενος μηχανικός)!. Επί της ευκαιρίας κοιτάξτε και τα φρένα και κάντε και ένα service! Θα περάσω να το πάρω σε δύο ημέρες. Θα σας πάρω τηλέφωνο πιο πριν για να μου πείτε τιμή. Ευχαριστώ!
- ….! Εεε οκ!Αυτά!

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006

Α ρε Π. δεν τα είχαμε υπολογίσει σωστά…!

Όταν ήμασταν μικροί (στην εφηβεία) με τον φίλο μου τον Π. σε μία περίοδο απογοήτευσης από δήθεν φίλους είχαμε αποφασίσει ότι το χέρι μας στην φωτιά δεν θα το ξαναβάλουμε για κανέναν. Μάλιστα με το πέρασμα των χρόνων για να δείξουμε την εκτίμηση και την αγάπη μας για κάποιον χρησιμοποιούμε την έκφραση «…αυτόν τον βλέπω στον γάμο μου». Με αυτόν τον τρόπο καταφέρναμε να εξηγήσουμε ο ένας στον άλλο πόσο σημαντικός ήταν κάποιος καινούριος άνθρωπος στην ζωή μας. Έτσι εκ του ασφαλούς εξακολουθούσαμε να μην βάζουμε το χέρι μας σε κίνδυνο για κανέναν και δείχναμε ότι παρόλα αυτά υπάρχουν άτομα που αν η φιλία μας αντέξει τις κακουχίες αξίζει να τους έχεις δίπλα σου σε μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής σου. Εδώ να σας προλάβω και να σημειώσω ότι η λέξη Γάμος στην συγκεκριμένη πρόταση δεν συμβολίζει απαραιτήτως το μυστήριο αυτό καθαυτό ή την συγκεκριμένη ημέρα στην ζωή κάθε ανθρώπου αλλά γενικότερα αντιπροσωπεύει όλες τις σημαντικές στιγμές στις οποίες θέλεις να έχεις δίπλα σου αυτούς που αγαπάς αληθινά και το σημαντικότερο αυτούς που σε αγαπάνε αληθινά. Όλα αυτά τα χρόνια λίγοι έχουν καταφέρει να είναι υποψήφιοι προσκλητηρίου τόσο στην δική μου λίστα όσο και στου Π. (μεταφορικλι σπικινγκ πάντοτε). Όχι ότι είναι φυσικά κάποιου είδους καταξίωση να καταφέρει κάποιος κάτι τέτοιο, τους στυλ and the Oscar goes to… , αλλά όσο να πεις ο καθένας από εμάς έχει τον δικό του τρόπο να ξεχωρίζει τους ανθρώπους που τον περιτριγυρίζουν. Ο δικός μας τρόπος ήταν αυτός!
Τι γίνεται όμως όταν τελικά η π%$@#% η ζωή σε διαψεύδει (γι αυτό και ποτέ μην λες ποτέ) και τελικά για άλλη μία φορά βρίσκεται κάποιος τον οποίο εκτιμάς τόσο, σέβεσαι τόσο, αγαπάς τόσο και τελικά βάζεις το χέρι σου στην φωτιά γι αυτόν; Και τι γίνεται όταν η Π%$@#% η ζωή με Π κεφαλαίο αυτή την φορά έρχεται να σου δείξει ότι τελικά είχες δίκιο όταν στην εφηβεία σου αποφάσιζες το αντίθετο; Και τι γίνεται όταν αυτός που εκτιμάς τόσο σε απογοητεύει σε τέτοιο βαθμό (μιλάμε για συνεχόμενα αδειάσματα που δεν έχουν σταματημό) που η απογοήτευση είναι διπλή και τρίδιπλη από όλες αυτές που έχεις εισπράξει έως τώρα; Και τι γίνεται που η πρόσκληση είναι ανοιχτή και το χέρι σου καμένο;

Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006

Σαββατοκύριακο στο χωριό...Επεισόδιο 00003

Οι εκλογές για την οικογένεια μου συνεπάγονται με ταξιδάκι στα πάτρια εδάφη. Φέτος καθότι ο μπαμπάς είναι συνταξιούχος οι γονείς μου δεν έκαναν το κόπο να γυρίσουν καν Αθήνα μετά τις καλοκαιρινές διακοπές και με την δικαιολογία των εκλογών παρέμειναν στην Κρήτη μέχρι και τα σήμερα (Το ότι δεν έχουν γυρίσει ακόμα δεν έχει να κάνει με το ότι θα υπάρξει και δεύτερος γύρος εκλογών αλλά με το ότι δεν τους λέει το μυαλό τους να συμμαζευτούν επιτέλους για να δούμε και εμείς μία άσπρη μέρα στο φτωχό πλην τίμιο σπιτικό μας). Με αυτά και με αυτά το πρόγραμμα είχε ως εξής : θα κατεβαίναμε στην Κρήτη με τον bro για να ψηφίσουμε, να ζήσουμε το ατελείωτο τζέρτζελο των εκλογών στο χωριό και κατά συνέπεια για να φάμε και κανένα ζεστό φαγητό της προκοπής να λαδωθεί το αντεράκι μας.
Την Παρασκευή στο πλοίο λίγο πριν τον θαλασσινό ύπνο (ο καλύτερος ειδικά αν κουνάει και λίγο και σε νανουρίζει) καταστρώσαμε με τον Bro σχέδιο δράσης από το τηλέφωνο (καθώς αυτός βρισκόταν ήδη μία μέρα πριν στην πατρίδα λόγω εκλογικής άδειας). Το πρόγραμμα θα είχε ως εξής : Σάββατο πρωί Ρέθυμνο και μετά χωριό (όπου χωριό αυτό της μαμάς), φαγητό, αγκαλίτσες με την μαμά (προαιρετικό), ύπνος, ξύπνημα, φαγητό, καφές στο Ρέθυμνο, φαγητό, ετοιμασία για έξω και μετά βόλτα στα μπαρ της παλιάς πόλης, φαγητό και ύπνος ξημερώματα πια. Κυριακή πρωί χωριό και καφές στο καφενείο του χωριού όπου βρίσκεται και το σχολείο – εκλογικό κέντρο. Το μεσημέρι φαγητό και βόλτα ξανά μέχρι το καφενείο για τις εξελίξεις και μετά οικογενειακός στο αμάξι για μετάβαση στο (άλλο) χωριό (πιο πολύ κωμόπολη το λες) του μπαμπά για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος. Κυριακή βράδυ μετάβαση στο λιμάνι για την επιστροφή στην μεγαλούπολη (έχετε ακούσει το όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια; Εγώ είμαι αυτή γιατί και στην επιστροφή μόνη μου έφυγα καθώς ο Bro εξακολουθούσε να έχει εκλογική άδεια και να τρώει αρνιά στην πλατεία με τον Δήμαρχο).
Από το πρόγραμμα δεν ξεφύγαμε στο ελάχιστο. Γενικά οι εκλογές στην Κρήτη και φαντάζομαι γενικά στην επαρχία έχουν πολύ ενδιαφέρον. Καταρχήν μαζεύονται όλοι οι ξενιτεμένοι στους τόπους καταγωγής τους και βλέπεις κόσμο που έχεις να δεις από την εποχή των δεινοσαύρων. Συγκεκριμένα στο χωριό της μαμάς είδαμε κόσμο που είχαμε ξεχάσει και το όνομά τους πράγμα δύσκολο για ένα μέρος στην εξορία του Αδάμ με μόνιμους κατοίκους 50 νοματαίους. Τα μότο του Σαββατοκύριακου ήταν «τι κάνεις θειά;», « Ποιανού είσαι εσύ;» και η ατάκα του Σαββατοκύριακου «θυμάσαι τότε το 80 που πρωτοβγήκε το Πασοκ και μαλώναμε για τα κομματικά; Ωραίες εποχές! Τώρα όλοι το παίζουν ανεξάρτητοι για να τα έχουν καλά με όλους» - μεγάλη κουβέντα 95χρονου παππού και μοναδικού εναπομείναντα του μόνιμου αντρικού πληθυσμού στο χωριό μαζί με τον τρελό και τον Τιούτο (γιατί όλα τα χωριά έχουν τον τρελό και τον Τιούτο τους τάδε έφη γιαγιά μου). Σε γενικές γραμμές το όλο θέμα ήταν για τα πανηγύρια. Ο Υποψήφιος Δήμαρχος ήταν μόνο ένας και όλη η ιστορία στήθηκε περισσότερο για τις Νομαρχιακές. Η επιτροπή απαρτιζόταν από συγχωριανούς και φυσικά ήταν η επιτροπή του παραλόγου. Όλοι τους όχι μεγαλύτεροι από 35 χρόνων και ο χαβαλές έδινε και έπαιρνε. Για παράδειγμα όταν έμπαινε μία κυρία γύρω στα 50 να ψηφίσει η γραμματέας φώναζε δυνατά το όνομα της σε αυτόν με την λίστα της εφορευτικής επιτροπής και αυτός με την σειρά του φώναζε δυνατά την χρονολογία γέννησης. Ειδικά αν η κυριούλα ήταν από αυτές που κρύβουν την ηλικία τους το παιχνιδακι έπαιρνε διαστάσεις ντελάλη στον Καραγκιόζη! Επίσης όταν ο ψηφοφόρος ήταν κάποιος που σηκώνει δούλεμα η ψυχούλα του και δεν παρεξηγείτε εύκολα έπαιζε πάντα το αστείο «Αααα δεν σας έχω στην λίστα, μήπως είστε γραμμένος αλλού; Δεν πάτε στον γραμματέα της κοινότητας να το κοιτάξει;» μέχρι φυσικά που ο γραμματέας τα πήρε γιατί του έστελναν χωρίς λόγο κόσμο (και τον ενοχλούσαν από το σούβλισμα στην αυλή του σχολείου – εκλογικού κέντρου) και το συγκεκριμένο αστείο σταμάτησε. Φυσικά τα κλασσικά του στυλ « Ωραίος γκόμενος αυτός για να ρωτήσω τον δικαστικό αντιπρόσωπο όνομα, ηλικία, χωριό και φυσικά οικογένεια (μην βγούμε και συγγενείς από εκεί που δεν το περιμένουμε)» και οι χαιρετούρες πάντα δια χειραψίας (λόγω της ημέρας) έδιναν και έπαιρναν. Γενικά υπήρχε ένα κλίμα ευφορίας χωρίς φυσικά να λείπουν τα παρατράγουδα που κυρίως οφείλωνταν σε εξωγενείς παράγοντες (βλ. δημότες από άλλα χωριά) που είχαν πάρει πολύ σοβαρά την υπόθεση εκλογές και κατέβηκαν με σημαίες και αφίσες για να φωνάξουν σε όποιον δεν ήξερε ήδη το ποια είναι τα πολιτικά τους πιστεύω.
Δυστυχώς το απογευματάκι και οριακά πριν κλείσουν οι κάλπες μεταφερθήκαμε στο χωριό του μπαμπά που ανήκει σε άλλη επαρχία και αφήσαμε πίσω μας το γαλατικό χωριό για να βρεθούμε σε ένα πραγματικό εκλογικό κέντρο ανάμεσα σε αγνώστους για να ψηφίσουμε. Εκεί μας υποδέχτηκε ο κουμπάρος του πατέρα (τρελό γέλιο ως άνθρωπος και κολλητός του πατέρα από πάντα) και υποψήφιος δήμαρχος με την φοβερή ατάκα «ήρθατε ψηφουλακια μου;», «σαν ψήφους μας βλέπεις;» του είπα εγώ «πως θέλεις να σας δω τέτοια ώρα σαν συγγενείς;» είπε με ειλικρίνεια αυτός χαμογελώντας και σπρώχνοντας με προς την αίθουσα του σχολείου που έπρεπε να ψηφίσω γιατί νύχτωνε και θα έμενα απέξω …

ΥΓ: περιττό να αναφέρω οτι το Σάββατο το βράδυ ήταν η χαρά του απένταρου στα μπαρ καθώς όλοι οι υποψήφιοι με το καλησπέρα σας σε κερνούσαν μπουκάλια!

Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006

Ξέρεις οτι...

… μου αρέσει να πατάω άδεια κουτιά από τσιγάρα; Η αίσθηση στο πέλμα είναι απίστευτη… όπως ο ήχος όταν πατάς ξερά φύλα το φθινόπωρο!
… μου αρέσει να φτύνω την τσίχλα μου κάνοντας ήχο και προσπαθώντας να την φτάσω όσο πιο μακριά μπορώ; (not too girly I know)
... το πρώτο πράγμα που προσέχω στους ανθρώπους είναι τα παπουτσια και τα χέρια τους
... σε στιγμές μεγάλου πανικού αντί να υστεριάζομαι και να ουρλιάζω δεν βγάζω άχνα (και καταφέρνω αποδεδειγμένα να διατηρώ το χιούμορ μου... έχω και παραδείγματα που θα στα πω άλλη φορά!)
… ο μπαμπάς μου φτιάχνει καταπληκτικά γλειφιτζούρια;
… όταν χαζεύω από το παράθυρο του λεωφορείου μ’ αρέσει να μαντεύω τι μάρκα αυτοκίνητο είναι αυτό που περνάει κρίνοντας μόνο από το εσωτερικό του design; (99% πέφτω μέσα… εξάσκηση βλέπεις! Τελικά I have a thing με τα αυτοκίνητα… για δες!)
… μου αρέσει να σφίγγω τα μπράτσα των άλλων και να τα «πλάθω»;
… φωτογραφίζω με το αριστερό μάτι ενώ είμαι δεξιόχειρας;
… δεν μου αρέσει να τρώω μόνη μου; (όταν συμβαίνει αυτό τρώω λιγότερο και δεν είναι να παίζουμε με αυτά!)
…μου αρέσει να ντύνομαι σταδιακά; (πρώτα εσώρουχα, κάλτσες και μετά τα υπόλοιπα… τσαντίζομαι να βάζω παντελόνι και μετά τις κάλτσες ή την μία κάλτσα και το παπούτσι μου και το άλλο πόδι να περιμένει γυμνό… γκεγκε;)
… δεν μου αρέσει να ξυπνάω στο σκοτάδι;
… ακουμπάω πολύ τα χείλια μου;
… ότι όποιο χρώμα και αν με ενθουσιάζει τελικά πάντα την πατάω και διαλέγω την μαύρη έκδοση; (αυτό βρίσκει εφαρμογή και στα αυτοκίνητα και πάλι!)
… τις χειμωνιάτικες ημέρες που κάνει καλό καιρό και είμαι στο αμάξι με γυαλιά ηλίου χρησιμοποιώ την έκφραση «είναι σαν Κυριακή»;
… δεν μου αρέσει να μυρίζουν τα μαλλιά μου τσιγάρο;
… μου αρέσει το μαλακό από τα ποπ κορν, το ψωμί από την πίτσα και το ασπράδι από τα αυγά;
… συνδέω τους ανθρώπους με την μυρωδιά τους όπως τα σπίτια από τους ήχους που κάνουν;
…λατρεύω τα βινυλια την μυρωδιά και τον ήχο τους αλλά δεν έχω αρκετά… (αδικαιολόγητη)
… μ’ αρέσει όταν αγκαλιάζω ψηλούς ανθρώπους να ακούω την καρδιά τους; ή ότι μ’ αρέσει να προσπαθώ να ακουμπήσω το σαγόνι μου στον ώμο τους ώστε να τεντωθώ και να κρεμαστώ από πάνω τους και ότι τους λέω πάντα «σφίξε»; (σε αυτή την περίπτωση αν το παρακάνουν με «πνίγει η αγάπη τους»)

… ; )

Δευτέρα, Οκτωβρίου 09, 2006

Κτηματική Εταιρεία Δημοσίου ή αλλιώς οι συγγενείς της Θεοπούλας!

Σε γενικές γραμμές πιστεύω όλοι ξέρετε πως όταν επισκέπτεσαι για το Α ή Β λόγο μία δημόσια υπηρεσία είσαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις διάφορα παρατράγουδα ή να βρεθείς μάρτυρας σε στιγμές απείρου κάλλους! Η αλήθεια είναι ότι αρκετές φορές έχω βρεθεί σε δημόσιες υπηρεσίες ή οργανισμούς και ότι κατά γενική ομολογία έχω πέσει πάνω στα χειρότερα (η γκαντεμιά που λέγαμε!). Ευτυχώς αυτή την φορά είχα μαζί μου την φίλη μου την Β. η οποία είναι σε θέση να επιβεβαιώσει αυτό που συνέβη σήμερα το πρωί, καθώς το περιστατικό είναι από αυτά που σου λένε ότι δεν μπορεί από τα μυαλό σου θα τα έβγαλες!
Μπαίνουμε στο κτίριο της Κτηματικής Εταιρείας Δημοσίου… Η σεκιουριτού δεν μας δίνει καμία σημασία όταν την ρωτάμε σε πιο όροφο είναι το γραφείο που ψάχνουμε. Με τα χίλια ζόρια και μετά από τόνους τσιγκελιών μας εκμυστηρεύεται ότι θα πρέπει να πάμε στον δεύτερο στο γραφείο Β9. Πλησιάζουμε το ασανσέρ …

Στοιχείο τρέλας Νο1 : το ασανσέρ έχει δύο κουμπιά. Ένα με ένα βελάκι που δείχνει δεξιά και ένα που δείχνει αριστερά. Μάλιστα αγαπητοί βλόγερς … όχι πάνω κάτω αλλά δεξιά αριστερά! Κοιταζόμαστε με απορία και πατάμε το ένα από τα δύο τυχαία καθώς το ζητούμενο πια είναι να έρθει το ασανσέρ και όχι να πατήσουμε την κατεύθυνση που πάμε (καθώς δεν θέλουμε να πάμε ούτε δεξιά ούτε αριστερά). Πιθανή εξήγηση : καθότι δεξιά είναι το καφενείο και αριστερά η έξοδος δεν υπάρχει λόγος το ασανσέρ να οδηγεί πουθενά αλλού ή ο κατασκευαστής είχε χιούμορ ή ήταν αστροναύτης σε περιβάλλον έλλειψης βαρύτητας καθώς όλα τα κουμπιά στους ορόφους που επισκεφτήκαμε ήταν το ίδιο τοποθετημένα. Το ξεπερνάμε!

Μπαίνουμε στο γραφείο Β9. Εκεί υπάρχουν τέσσερα γραφεία σε σχηματισμό Π. Χαρακτηριστικό το γραφείων ήταν ότι απαρτιζόταν από προσωπικό το οποίο όμως δεν είχε αντικείμενο (ή το έκρυβε πολύ καλά) καθώς τα γραφεία ήταν εντελώς άδεια από πάνω. Τίποτα σας λέω. Νάδα! Ούτε υπολογιστής, ούτε χαρτιά, ούτε στυλό, ούτε τηλέφωνο. Τίποτα! Διοικητικό προσωπικό της ΚΕΔ όλοι αυτοί. Στο βάθος ένα άλλο γραφείο πλήρως εξοπλισμένο με έναν κύριο που δούλευε (ή έπαιζε πασίεντζα η οθόνη ήταν γυρισμένη δεν είχα οπτική επαφή) σε έναν υπολογιστή και εξυπηρέτησε και εμάς. Στον τοίχο του δωματίου ένα τεράστιο χαρτί να γράφει « Νέο ωράριο : 7,30 – 14,30 ή 8,30 – 15,30»
Στοιχείο τρέλας Νο2 : Από τις φωνές και τα γέλια των υπολοίπων μετά βίας ακούγαμε τι μας έλεγε ο κυριούλης στο βάθος του δωματίου και φυσικά δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε γιατί εκείνη την στιγμή είχαν μαζευτεί όλοι πάνω από μία κυρία που διάβαζε δυνατά ένα πολύ τζουσι άρθρο σε περιοδικό στυλ κοσμοπολιταν και μας έκλειναν την πρόσβαση! Φυσικά κανείς δεν έκανε τον κόπο να κάνει άκρη παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μας και ο διάλογος μεταξύ ημών και του κυριούλη συνεχίστηκε στην νοηματική.

Το πρωτόκολλο όπου μας έστειλαν μετά ήταν στο βάθος του διαδρόμου (εκεί ή πας με τα πόδια ή παίρνεις το ασανσέρ πατώντας την δεξιά κατεύθυνση!).Στον προθάλαμο, σε ένα ακόμα άδειο γραφείο κάθεται ένας δεύτερος κυριούλης ο Λεωνίδας ο οποίος απολαμβάνει τον καφέ του ατενίζοντας την Λεωφόρο Αλεξάνδρας από το παράθυρο. Στο βάθος δύο άλλα γραφεία με τζαμαρία. Στο ένα μία κυρία (σε ένα άδειο γραφείο μην επαναλαμβάνομαι!!) και στο άλλο τέσσερις κυρίες (ετών 1025 απορώ πως δεν είχαν βγει ακόμα στην σύνταξη) πάνω από τρία γραφεία. Εδώ έχουμε ένα παράδοξο και φυσικά το στοιχείο τρέλας Νο3 ταυτόχρονα : Τα γραφεία τους (3 στο νούμερο και όχι τέσσερα όπως και οι κυριουλες) ήταν τίγκα στον υπολογιστή, fax, scanner και φωτοτυπικά… θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι όοοολα τα μηχανήματα του κτηρίου τα είχαν στριμώξει εκεί μέσα. αγκαλιά με τις κυριούλες! Η μία περνούσε τα στοιχεία που της δώσαμε σε έναν υπολογιστή, η άλλη καθόταν πάνω από το κεφάλι της και της έδινε θάρρος του στυλ « ναι πάτα αυτό, ναι και μετά αυτό και τώρα save να μην τα χάσουμε » κτλ. Η Τρίτη έπαιρνε το χαρτί που έβγαινε από έναν εκτυπωτή και χωρίς να σηκωθεί από την καρέκλα που καθόταν (στην μέση του δωματίου αφού γραφείο δεν είχε) έδινε το χαρτί στην τελευταία της παρέας για να το περάσει από ένα scanner ώστε να αρχειοθετηθεί αυτόματα. Σε κάποια στιγμή τελειώνει το χαρτί. Λε καταστροφ!!!!
- Λεωνίιιιιιιδα φέρνεις σε παρακαλώ μία κούτα χαρτί γιατί ΠΝΙΓΟΜΑΣΤΕ στην δουλειά ; λέει η μία κυριούλα!
Ο Λεω συνεχίζει να ατενίζει ατάραχος την Αλεξάνδρας…
- Ρε συ Λεωνίδα σε παρακαλώ φέρε λίγο χαρτί δεν βλέπεις ότι έχω δουλεία;
Τίποτα ο Λεω και εμείς να περιμένουμε…
- Λεωνίιιιιιδααααα;;;;;
- Εγώ διαταγές από κλητήρες δεν δέχομαι!!! Λέει ο Λεω αποφασιστικός!
Άλλο να σας το περιγράφω και άλλο να είσαστε εκεί να το βλέπετε και να το ακούτε! Τι «αει στο διάολο Λεωνίδα», τι «θα σε πάω μέσα για εξύβριση μωρή Κατίνα», τι «είσαι τεμπέλης και σε έχουμε και σε καμαρώνουμε», τι « είσαι ηλίθια και κάνεις όλα τα έγγραφα λάθος», τι « μου ανεβαίνει η πίεση και θα πεθάνω», τι « ξύνεσαι όλη μέρα και εκμεταλλεύεσαι την καλοσύνη τεσσάρων ανυπεράσπιστων γυναικών και έρχεσαι μετά τις 10 στο γραφείο» τι πόρτες να κλείνουν με δύναμη τι «θα σε καρφώσω στον διευθυντή» τι «θα μου @#$%* τα !@@#*&^» και πολλά άλλα από αυτά που βλαστημάς την ώρα και την στιγμή που δεν κρατάς την ψηφιακή μαζί να αρχίσεις να γράφεις!!! Το ότι φυσικά ήμασταν εκεί και είχαμε πεθάνει στα γέλια δεν τους απασχόλησε καθόλου. Το έργο συνεχίστηκε μέχρι που κατέβηκε και ο διευθυντής και έκανε τον διαιτητή και φυσικά το χαρτί το έφερε ο ίδιος για να σταματήσει η διαμάχη!

Ααα δεν σας είπα η δουλεία που είχαμε εκεί ήταν να κάνουμε αίτηση για διοικητικό προσωπικό! Απορία της φίλης μου : «Λες αν μας πάρουν να κάψουμε εγκεφαλικά κύτταρα και να τσακωνόμαστε για το χρώμα του πόμολου της πόρτας;»

Who knows!

Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006

... an even Better Man!



Δεν ήμουν ποτέ φανατική ακροάτρια των Nirvana αν και ήξερα τα περισσότερα από τα τραγούδια τους και μάλιστα πολύ καλά αφού όταν ήμουν 15 το μόνο που άκουγες στο ραδιόφωνο ήταν το nevermind. Τους Pearl Jam όμως τους αγάπησα από την πρώτη στιγμή (πάρα πολύ όμως!). Το Ten είναι ίσως από τους χιλιοπαιγμένους δίσκους στο πικ-απ και το ακολουθεί η κατάρα του «δεν θα μπω ποτέ στο ράφι αλφαβητικά μαζί με τους υπόλοιπους δίσκους» αφού είναι πάντα εύκαιρο σε κάποια από τις μπροστά θέσεις…

Είναι Κυριακή. Η ώρα 12:17.Κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή από το πρωί και δεν ξέρω πως θα γίνει να μεταφέρω το τι νιώθω γι΄ αυτό που έζησα εχθές το βράδυ στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α. Έχω σβήσει το κείμενο ούτε και εγώ θυμάμαι πόσες φορές και πάλι δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Το μόνο που κάνω είναι να παίρνω τηλέφωνα και να ανακοινώνω ότι δεν μπορώ να περιγράψω το τι έγινε χθες!
Μετά την πίεση των ημερών περίμενα τη συναυλία των Pearl Jam πως και πως και τώρα αισθάνομαι σαν να μην ξέρω τι μου γίνεται. Δεν μπορώ να το βγάλω με τίποτα από το μυαλό μου και ευτυχώς που έχω και τα βιντεάκια να μου αποδεικνύουν πως ήμουν εκεί και το έζησα.



Αυτό που κάνει μία συναυλία ξεχωριστή κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι η επικοινωνία του συγκροτήματος με το κοινό. Λίγοι άνθρωποι έχουν αυτό το χάρισμα. Στις συναυλίες που έχω παρακολουθήσει παρατήρησα ότι για να το καταφέρεις αυτό θα πρέπει να “κατέβεις” από την απρόσιτη σκηνή και να “αγκαλιάσεις” τον κόσμο που ήρθε να σε δει. Πρώτη φορά το έζησα αυτό με τον Bryan Adams στο Μόναχο το ’98. Ο άνθρωπος όσο γλυκανάλατος και αν είναι ξέρει την “δουλεία” του πάρα πολύ καλά. Δεν είναι και λίγο ένα ολόκληρο Ολυμπιακό στάδιο να τραγουδάει ακαπέλα όλο το Summer of 69 χωρίς κανένα λάθος στις παύσεις και χωρίς καμία συμβολή από τον τραγουδιστή (ο οποίος είχε ανάψει τσιγάρο και απολάμβανε)! Κάτι παρόμοιο συνέβη και πριν περίπου ένα χρόνο με τον Phil Collins όταν το Ειρήνης και Φιλίας ξεσηκώθηκε από τα τραγούδια του. Ο τύπος έδινε το μικρόφωνο στον κόσμο να τραγουδήσει και φυσικά γινόταν χαμός. Ο 4οχρονος πια (που δεν του φένεται καθόλου) Eddie Weder και η παρέα του είναι σίγουρα από αυτούς που έχουν αυτό το χάρισμα, λατρεύουν το κοινό τους και το δείχνουν συνεχώς χωρίς να γίνονται κοινότυποι ή επαναλαμβάνοντας ένα απλό “thank you”. Το επέδειξαν μάλιστα ευχαριστώντας μας που τους καλέσαμε καθώς η συναυλία τους εδώ έγινε πραγματικότητα χάρη στο fan club και τις 1458 ψήφους στο forum (http://www.petitiononline.com/351982/) που τους ζητούσαν επίμονα να μας επισκεφτούν (ναι όταν ψήφιζα ούτε και εγώ το περίμενα ότι θα πιάσει). Στο τέλος του Wish List ο Eddie Weder πρόσθεσε τζαμάροντας στους στίχους “… I hope I will never let you down!” και αυτή ήταν μία υπόσχεση που δεν αθέτησε ούτε λεπτό!!!



Πριν δύο ημέρες διάβασα κατά τύχη ένα άρθρο για τις παραστάσεις έκπληξη που επιφυλάσσουν κάποιες φορές οι Pearl Jam στο κοινό των πόλεων που αποτελούν την τελευταία στάση της περιοδείας τους. Η στάση τους στην Αθήνα επιφύλασσε μία τέτοια έκπληξη. Το λεγόμενο “an evening with Pearl Jam”. Σε αυτές τις ειδικές παραστάσεις παίζουν τα όχι και τόσο γνωστά τραγούδια τους, b-sides και παλιά τραγούδια που σπάνια συμπεριλαμβάνονται στις play lists τους. Αν και από την Didi music στο site της είχε ανακοινωθεί ότι η ώρα έναρξης της συναυλίας τους ήταν 21.30 η συναυλία ξεκίνησε στις 20.00 με αυτή την έξτρα παράσταση. Τα συναισθήματα ανάμικτα. Όσοι ήμασταν ήδη εκεί τους απολαύσαμε για τρεις ολόκληρες ώρες. Υπήρχαν όμως και πολλοί άλλοι που δεν είχαν φτάσει στον χώρο της συναυλίας (όπως η μισή μου παρέα) είτε γιατί ήταν νωρίς είτε γιατί δούλευαν και δυστυχώς έχασαν ένα μεγάλο μέρος της. Στις 21.30 σταμάτησαν για 5 λεπτά και ξαναξεκίνησαν με την κανονική συναυλία μέχρι τις 23.00. Pearl Jam είναι αυτοί… !



Από τα τραγούδια τους τα έπαιξαν ΟΛΑ όσα θέλαμε να ακούσουμε αλλά ακόμα και αυτά που ευχόμασταν και δεν περιμέναμε ότι θα ακούγαμε Live. Κάπου στα ενδιάμεσα μας ξεσήκωσαν με Ramones και “I believe in miracles”, Neil Young και “ Rockin’ in the free World” και έκαναν εναλλαγές στα δικά τους με Pink Floyd και στο τέλος με Hendrix. Όταν τελείωσε η συναυλία κοιταζόμασταν και απλά χαμογελούσαμε. Αυτό το χαμόγελο που τα λέει όλα και συνοδεύεται με ένα ερωτηματικό και ένα «τι ήταν αυτό ρε παιδιά; Απίστευτο;».

Κάπου εδώ τελείωσε η Ευρωπαϊκή τους περιοδεία και θα ξεκινήσουν διακοπές στα νησιά μας. Αν τους πετύχετε πουθενά στην Πλάκα μην σας φανεί παράξενο!


ΥΓ : Polykarpe που ήσουν;
ΥΓ2 : ούτε και εγώ ξέρω πόσοι γράψαμε γι΄ αυτή την συναυλία και μάλιστα έχουμε μείνει astonished από την εμπειρία… για του λόγου το αληθές μερικοί από αυτούς είναι … dtsomp, wissdom, ασυδοσία, diavazo, papo’s log, echoes, Η εκπομπή χωρίς τίτλο, http://www.avopolis.gr/live/default.asp?ID=742, e.kotsos και άλλοι πολλοί που θα βρείτε αν ψάξετε περισσότερο από εμένα…

Play List:

Go, Animal, Life Wasted, Hail Hail, Corduroy, Severed Hand, World Wide Suicide, Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town, Given To Fly, Marker In The Sand, Sad, Even Flow, Daughter(Another Brick In The Wall), You Are, Wishlist, Insignificance, Jeremy, Better Man
Footsteps, I Am Mine, Inside Job, Black, Rearviewmirror, Porch
Smile, I Believe In Miracles, Alive, Rockin' In The Free World, Yellow Ledbetter(Little Wing)





Δευτέρα, Οκτωβρίου 02, 2006

΄Ημουν και εγώ στο κότερο #2

Τα δελφίνια που σας έλεγα... τα κατάφερα!!!