... an even Better Man!

Δεν ήμουν ποτέ φανατική ακροάτρια των Nirvana αν και ήξερα τα περισσότερα από τα τραγούδια τους και μάλιστα πολύ καλά αφού όταν ήμουν 15 το μόνο που άκουγες στο ραδιόφωνο ήταν το nevermind. Τους Pearl Jam όμως τους αγάπησα από την πρώτη στιγμή (πάρα πολύ όμως!). Το Ten είναι ίσως από τους χιλιοπαιγμένους δίσκους στο πικ-απ και το ακολουθεί η κατάρα του «δεν θα μπω ποτέ στο ράφι αλφαβητικά μαζί με τους υπόλοιπους δίσκους» αφού είναι πάντα εύκαιρο σε κάποια από τις μπροστά θέσεις…

Είναι Κυριακή. Η ώρα 12:17.Κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή από το πρωί και δεν ξέρω πως θα γίνει να μεταφέρω το τι νιώθω γι΄ αυτό που έζησα εχθές το βράδυ στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α. Έχω σβήσει το κείμενο ούτε και εγώ θυμάμαι πόσες φορές και πάλι δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Το μόνο που κάνω είναι να παίρνω τηλέφωνα και να ανακοινώνω ότι δεν μπορώ να περιγράψω το τι έγινε χθες!
Μετά την πίεση των ημερών περίμενα τη συναυλία των Pearl Jam πως και πως και τώρα αισθάνομαι σαν να μην ξέρω τι μου γίνεται. Δεν μπορώ να το βγάλω με τίποτα από το μυαλό μου και ευτυχώς που έχω και τα βιντεάκια να μου αποδεικνύουν πως ήμουν εκεί και το έζησα.



Αυτό που κάνει μία συναυλία ξεχωριστή κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι η επικοινωνία του συγκροτήματος με το κοινό. Λίγοι άνθρωποι έχουν αυτό το χάρισμα. Στις συναυλίες που έχω παρακολουθήσει παρατήρησα ότι για να το καταφέρεις αυτό θα πρέπει να “κατέβεις” από την απρόσιτη σκηνή και να “αγκαλιάσεις” τον κόσμο που ήρθε να σε δει. Πρώτη φορά το έζησα αυτό με τον Bryan Adams στο Μόναχο το ’98. Ο άνθρωπος όσο γλυκανάλατος και αν είναι ξέρει την “δουλεία” του πάρα πολύ καλά. Δεν είναι και λίγο ένα ολόκληρο Ολυμπιακό στάδιο να τραγουδάει ακαπέλα όλο το Summer of 69 χωρίς κανένα λάθος στις παύσεις και χωρίς καμία συμβολή από τον τραγουδιστή (ο οποίος είχε ανάψει τσιγάρο και απολάμβανε)! Κάτι παρόμοιο συνέβη και πριν περίπου ένα χρόνο με τον Phil Collins όταν το Ειρήνης και Φιλίας ξεσηκώθηκε από τα τραγούδια του. Ο τύπος έδινε το μικρόφωνο στον κόσμο να τραγουδήσει και φυσικά γινόταν χαμός. Ο 4οχρονος πια (που δεν του φένεται καθόλου) Eddie Weder και η παρέα του είναι σίγουρα από αυτούς που έχουν αυτό το χάρισμα, λατρεύουν το κοινό τους και το δείχνουν συνεχώς χωρίς να γίνονται κοινότυποι ή επαναλαμβάνοντας ένα απλό “thank you”. Το επέδειξαν μάλιστα ευχαριστώντας μας που τους καλέσαμε καθώς η συναυλία τους εδώ έγινε πραγματικότητα χάρη στο fan club και τις 1458 ψήφους στο forum (http://www.petitiononline.com/351982/) που τους ζητούσαν επίμονα να μας επισκεφτούν (ναι όταν ψήφιζα ούτε και εγώ το περίμενα ότι θα πιάσει). Στο τέλος του Wish List ο Eddie Weder πρόσθεσε τζαμάροντας στους στίχους “… I hope I will never let you down!” και αυτή ήταν μία υπόσχεση που δεν αθέτησε ούτε λεπτό!!!



Πριν δύο ημέρες διάβασα κατά τύχη ένα άρθρο για τις παραστάσεις έκπληξη που επιφυλάσσουν κάποιες φορές οι Pearl Jam στο κοινό των πόλεων που αποτελούν την τελευταία στάση της περιοδείας τους. Η στάση τους στην Αθήνα επιφύλασσε μία τέτοια έκπληξη. Το λεγόμενο “an evening with Pearl Jam”. Σε αυτές τις ειδικές παραστάσεις παίζουν τα όχι και τόσο γνωστά τραγούδια τους, b-sides και παλιά τραγούδια που σπάνια συμπεριλαμβάνονται στις play lists τους. Αν και από την Didi music στο site της είχε ανακοινωθεί ότι η ώρα έναρξης της συναυλίας τους ήταν 21.30 η συναυλία ξεκίνησε στις 20.00 με αυτή την έξτρα παράσταση. Τα συναισθήματα ανάμικτα. Όσοι ήμασταν ήδη εκεί τους απολαύσαμε για τρεις ολόκληρες ώρες. Υπήρχαν όμως και πολλοί άλλοι που δεν είχαν φτάσει στον χώρο της συναυλίας (όπως η μισή μου παρέα) είτε γιατί ήταν νωρίς είτε γιατί δούλευαν και δυστυχώς έχασαν ένα μεγάλο μέρος της. Στις 21.30 σταμάτησαν για 5 λεπτά και ξαναξεκίνησαν με την κανονική συναυλία μέχρι τις 23.00. Pearl Jam είναι αυτοί… !



Από τα τραγούδια τους τα έπαιξαν ΟΛΑ όσα θέλαμε να ακούσουμε αλλά ακόμα και αυτά που ευχόμασταν και δεν περιμέναμε ότι θα ακούγαμε Live. Κάπου στα ενδιάμεσα μας ξεσήκωσαν με Ramones και “I believe in miracles”, Neil Young και “ Rockin’ in the free World” και έκαναν εναλλαγές στα δικά τους με Pink Floyd και στο τέλος με Hendrix. Όταν τελείωσε η συναυλία κοιταζόμασταν και απλά χαμογελούσαμε. Αυτό το χαμόγελο που τα λέει όλα και συνοδεύεται με ένα ερωτηματικό και ένα «τι ήταν αυτό ρε παιδιά; Απίστευτο;».

Κάπου εδώ τελείωσε η Ευρωπαϊκή τους περιοδεία και θα ξεκινήσουν διακοπές στα νησιά μας. Αν τους πετύχετε πουθενά στην Πλάκα μην σας φανεί παράξενο!


ΥΓ : Polykarpe που ήσουν;
ΥΓ2 : ούτε και εγώ ξέρω πόσοι γράψαμε γι΄ αυτή την συναυλία και μάλιστα έχουμε μείνει astonished από την εμπειρία… για του λόγου το αληθές μερικοί από αυτούς είναι … dtsomp, wissdom, ασυδοσία, diavazo, papo’s log, echoes, Η εκπομπή χωρίς τίτλο, http://www.avopolis.gr/live/default.asp?ID=742, e.kotsos και άλλοι πολλοί που θα βρείτε αν ψάξετε περισσότερο από εμένα…

Play List:

Go, Animal, Life Wasted, Hail Hail, Corduroy, Severed Hand, World Wide Suicide, Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town, Given To Fly, Marker In The Sand, Sad, Even Flow, Daughter(Another Brick In The Wall), You Are, Wishlist, Insignificance, Jeremy, Better Man
Footsteps, I Am Mine, Inside Job, Black, Rearviewmirror, Porch
Smile, I Believe In Miracles, Alive, Rockin' In The Free World, Yellow Ledbetter(Little Wing)