Επόμενη στάση ... Χαλκιδική!

Hellooooooo… Γύρισα για 3 ημέρες ίσα ίσα να πλύνω κανένα ρούχο, να πάω στην συναυλία των depeche mode και να ξαναφύγω…. Η αλήθεια είναι ότι έχω φάει πίκρα και δεν βλέπω την ώρα να την ξανακάνω για διακοπές γιατί δεν παλεύετε η Αθήνα ειδικά αν επιστρέφεις με ηλίαση από την τελευταία ημέρα στην παραλία που λύσσαξες να κάθεσαι στον ήλιο. Η απόλυτη άρνηση του εγκεφάλου ότι το βράδυ θα πρέπει να ταξιδέψει με ένα πλοίο τίγκα κόσμο που γυρίζει στην πόλη.

Στην Κρήτη πέρασα τέλεια… μετά από χρόνια είχαμε απαρτία. Ήρθε και παρέα από την Αθήνα που τα πήγε καταπληκτικά με τους Κρητικούς και περάσαμε ζάχαρη… (άκου ζάχαρη,,, χιχι πως μου ήρθε!). Ήταν και ο αδερφός πρώτη χρονιά χωρισμένος μετά από 6 χρόνια και επιτέλους τον χαρήκαμε και εμείς μας χάρηκε και αυτός. Οι ημέρες κυλούσαν το ίδιο με μικρές παραλλαγές στις παραλίες που διαλέγαμε και στα ρακάδικα και τα μπαρ που τα πίναμε. Το παιχνίδι των Κρητικών ήταν να κερνάνε τους Αθηναίους ποτίζοντας τους τσικουδιά μέχρι τελικής πτώσης και των Αθηναίων να πίνουν χωρίς σταμάτημα και να γελάνε με τις περίεργες λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι πρώτοι. Τα αμάξια μας έγραψαν 1200 χιλιόμετρα επιπλέον και το πιεσόμετρο της γιαγιάς κάτι μονάδες πίεση παραπάνω τα πρωινά που επιστρέφαμε και κάναμε ουρά στην τουαλέτα για το ποιος θα τα βγάλει πρώτος!

Στα γενέθλια μου το λιώσαμε. Πήρα έναν χρόνο ακόμα στην πλάτη αλλά άξιζε τον κόπο. Είδαμε και την διπλή ανατολή του Ήλιου (λιώμα στο ποτό οι περισσότεροι στην παρέα) και γυρίσαμε σπίτι. Εκείνη η μέρα αν και ξεκίνησε κουραστικά με το σόι να με πρήζει για το πότε θα βρω γαμπρό και με πολλούς να κάνουν και παραγγελίες του στυλ «να είναι ψηλός μελαχρινός και λεβέντης», εξελίχθηκε πολύ καλά. Οι θειάδες, οι γιαγιάδες και λοιποί κοντινοί συγγενείς με χαρτζιλίκωσαν (γιατί μπορεί να είμαι σε ηλικία γάμου αλλά εξακολουθώ να είμαι ο Βενιαμίν της οικογένειας και εξακολουθούν να μου τα χώνουν όλοι κανονικά!) με αποτέλεσμα να βγάλω τα βραδινά σπασμένα και με το παραπάνω. Στο μαγαζί που μαζευτήκαμε ήρθαν όλοι ακόμα και αυτοί που δούλευαν ως αργά σε άλλα μπαρ… και κατάφερα να κάνω το αιώνιο κόλλημα μου να με προσέξει και να μου κάνει και κοπλιμέντο ενώ όλα τα άλλα χρόνια ακόμα και επιληπτικό σύνδρομο να πάθαινα μπροστά του δεν θα μου έριχνε την παραμικρή ματιά! Αμεεεε… (Μην φανταστείτε τίποτα το φοβερό σαν συνέχεια… κρίμα η χαρά).

Χθες γύρισα και αύριο αργά φεύγω για Χαλκιδική…. Με γυναικοπαρέα αυτή την φορά! Ας ελπίσουμε να περάσουμε καλά και να μην μας τα χαλάσει ο απρόβλεπτος καιρός της Μακεδονίας!

Φιλάκια πολλά και τα ξαναλέμε σύντομα!