Σαββατοκύριακο στο χωριό...Επεισόδιο 00002

Το πρωί το πλοίο έφτασε στο λιμάνι στις 5.30 και αυτό δεν ήταν καλό σημάδι! Τέτοιο ρεκόρ είχαμε να δούμε 15 χρονιά από τότε που το πλοίο ήταν στα νιάτα του (μόλις 10 χρονών!). Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα χαιρόμουν που φτάσαμε τόσο νωρίς, χαρά που συνεπάγεται με το ότι κάποιος σε περιμένει στο λιμάνι να σε μαζέψει. Στην δική μου περίπτωση κάτι τέτοιο δεν ίσχυε και πιο συγκεκριμένα έπρεπε να περιμένω μέχρι τις 6.30 για να μου φέρουν αμάξι από ένα γραφείο ενοικιαζόμενων αυτοκινήτων. Στο τηλέφωνο ο ιδιοκτήτης ήταν σαφής «6.30 με 7.00 θα είμαι εκεί, δεν μπορώ να ξυπνήσω νωρίτερα»! Τι να κάνω, συμβιβάστηκα με την ιδέα και κάθισα να περιμένω με την ελπίδα ότι θα φτάσει το νωρίτερο δυνατό! Στις 7.10 χτυπάει το κινητό μου… το απαντάω και συνειδητοποιώ ότι μιλάω με τον τύπο που στεκόταν ακριβώς δίπλα μου. Το κλείνω. Τον πλησιάζω και τον καλημερίζω…
-Καλημέρα
-Καλημέρα, μου απαντάει
-Αυτό είναι; ( δείχνοντας το fiat panda που ήταν παρκαρισμένο πίσω του)
-Εσείς;
-Τι εγώ;
-Θέλω να πω… ο μπαμπάς σας ή η μαμά σας που είναι;
-(τι τους θέλει, σκέφτομαι, το χέρι μου θα ζητήσει;) Στην Αθήνα!
-Εσείς θα οδηγήσετε;
-Μάλιστα
-Πόσο χρονών είσαστε;
-(εδώ με πιάνουν τα γέλια…)26!
-Α! άρα έχετε και δίπλωμα…
-(χιχι) …και αμάξι αλλά είναι στην Αθήνα και η μοίρα με έριξε σε εσάς (εδώ θέλω να σχολιάσω ότι έχω την κακή συνήθεια να κάνω αστεία σε ξένους που δεν με ξέρουν με την ίδια άνεση που θα τα έκανα και στους κολλητούς μου… φυσικό επόμενο είναι να μην τα εκτιμούν καθώς οι κώδικες που αναπτύσσεις με την παρέα σου διευκολύνουν τέτοιου είδους ¨αστειάκια¨ σε ώρες δύσκολες πχ 7.10 το πρωί. Το αποτέλεσμα είναι πάντα ένα και μοναδικό : ο συνομιλητής σου να σε κοιτάζει σαστισμένα και να απορεί που το βρίσκεις το αστείο, εσύ να χαμογελάς σαν βλάκας και η ατμόσφαιρα να διακατέχεται από αμηχανία. Στην δική μας περίπτωση ο τύπος με κοίταζε με ένα επιπλέον στοιχείο στο βλέμμα του στυλ « δεν το πιστεύω ότι θα σου δώσω το αμάξι μου!»)
-Μάλιστα, μπορώ να το δω;
-Μα σας είπα είναι στην Αθήνα…(χιχι)
-(μην το παρατραβάς κοπελιά γιατί δεν το έχω σε τίποτα να φύγω και να σε παρατήσω στο λιμάνι να πάρεις ταξί!) … στο δίπλωμα αναφέρομαι!
-Α, μάλιστα συγνώμη…
Του το δίνω, το εξετάζει λεπτομερώς, περνάει την φάση της άρνησης (όχι ρε γαμώτο έχει δίπλωμα και θα πρέπει να τις δώσω τα κλειδιά τώρα…) , με κοιτάει, το ξαναελέγχει, με ξανακοιτάει και το παίρνει απόφαση ότι πρέπει να μου δώσει τα κλειδιά του αυτοκινήτου και το συμβόλαιο να πάω στην ευχή της Παναγίας. Γυρίζει την πλάτη του και ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου σιγά σιγά για να το δεχτεί μέσα του και πριν μπει μέσα την ξανακλείνει με δύναμη…
-Έχετε ξαναενοικιάσει αμάξι από εμάς;
-Φυσικά… πολλές φορές!
-Τι μοντέλο;
-(ωχ τεστ μνήμης… εδώ να πω ότι το αλτσχαιμερ έχει κάνει τα πρώτα του σημάδια αισθητά από τώρα και η ερώτηση μου φάνηκε βουνό) εεε ένα Atos, εεε ένα Matiz,ναι σίγουρα ένα Matiz, εεεε ένα Polo νομίζω παλιότερα…και ένα Yaris κάποια στιγμή… δεν θυμάμαι άλλα (μην με πιέζεις θα σκάσω!)
-Πότε δηλαδή;
-ΑΧ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΛΥΠΗΘΕΙΤΕ ΜΕ… ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ!
Έσπασα δεν άντεξα το βασανιστήριο το παραδέχομαι. Έπαιξε σκληρό παιχνίδι και κέρδισε! Κατάφερα όμως με αυτόν μου τον λυγμό να του αποσπάσω τα κλειδιά και να γκαζώσω φεύγοντας (για να τον τσιγκλήσω) αφού μου έδειξε λεπτομερώς που βρίσκονταν τα πάντα μέσα στο αμάξι…
Φτάνοντας στο χωριό η γιαγιά μου με περίμενε στην ταράτσα (για να με δεί από τον δρόμο) και με τις γνωστές τσιρίδες ευτυχίας κάθε γιαγιάς με υποδέχτηκε στην σκάλα…
-Που ήσουν καμάρι μου και άργησες;
-Άστα γιαγιά μεγάλη ιστορία… πάλι καλά να λες που τα κατάφερα και πέρασα το τεστ.
-Τι λες πρεπειά μου; (πρεπειά = είσαι ότι πρέπει = χαϊδευτική προσφώνηση στυλ μάτια μου)
-Τίποτα γιαγιά… κομμάτια είμαι πάω για λιώσιμο στο κρεβάτι σου…



ΥΓ : το κρεβάτι της γιαγιάς μου είναι το θεϊκό κρεβάτι… έχει λακουβίτσες και εξογκωματάκια στα σωστά σημεία ώστε να κουλουριάζεσαι τέλεια και να κάνεις τρελούς ύπνους… για οτιδήποτε άλλο μάλλον δεν ενδείκνυται για τους ίδιους ακριβώς λόγους!