Μάτια κομμάτια!

Την Τετάρτη το βράδυ ( μετά από μία πολύ κουραστική ημέρα και μία ακόμα πιο κουραστική Τρίτη και μια ακόμα πιο κουραστική Δευτέρα ) κατέληξα στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις στο γήπεδο του softball στο Ελληνικό. Ήταν ίσως το πιο γεμάτο συναυλιακά βράδυ της Αθήνας για αυτό το καλοκαίρι. Iggy Pop, Roxy music…Τoto και άλλα πολλά ελληνικά και ξένα! O κλήρος έπεσε στους Toto και να ΄μαι , μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες να σχολάσω νωρίς (20.30!), να τρέχω στο δρόμο προς το metro και μετά στο τραμ για να προλάβω. Τώρα θα μου πείτε το τραμ πήρες για να προλάβεις; Ναι το τραμ! Γιατί μπορεί να έχανα την αρχή των Socrates που έπαιζαν support αλλά θα προλάβαινα να κάνω εν τω μεταξύ άλλα πράγματα αρκετά σημαντικά όπως το να κάτσω μετά από 10 ώρες ορθοστασίας, να φάω και να πιω λίγο νερό.
Εδώ θέλω να σημειώσω ότι ποτέ δεν πρέπει να λέμε «ποτέ» καθώς και να μην είμαστε απόλυτοι σε τίποτα. Όταν ήμουν μικρότερη έβλεπα γιαγιάδες (ή τουλάχιστον γιαγιάδες φαίνονταν στα δικά μου τα μάτια) με το ταπεράκι στα λεωφορεία και σκεφτόμουν ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα… ή ακόμα έβλεπα γυναίκες να βάφονται και μίας και δεν ήμουν ποτέ φανατική του είδους σκεφτόμουν... «μα καλά… σπίτι τους δεν μπορούσαν να τα κάνουν όλα αυτά;» και γελούσα! Επειδή η ιστορία μου έχει αποδείξει ότι εδώ πληρώνονται όλα και όπως λέει και ο σοφός λαός «μεγάλη μπουκιά μην φας, μεγάλη κουβέντα μην πεις» έχω διαπιστώσει ότι πολλά από αυτά που νόμιζα ότι δεν θα κάνω ποτέ όταν μεγαλώσω όχι απλά τα κάνω αλλά δεν νιώθω και καθόλου τύψεις γι΄ αυτά.
Μπαίνω λοιπόν κυρία στο τραμ και αφού βρίσκω μία ωραιότατη θέση από αυτές που είναι μονές μακριά από το οπτικό πεδίο του οδηγού και με φορά προς τα μπρος (μην μας βγει και το φαγητό από την μύτη) ανοίγω το ταπεράκι με τα γεμιστά και αρχίζω να τρώω. Κύρια πάντα και με τρόπους φυσικά και ας είχα να φάω φαγητό κανονικό γύρω στις 26 ώρες. Είμαι σίγουρη ότι σε κάποιο άλλο blog κάποιος θα γράφει… «δεν θα φανταστείτε τι έγινε χθες το τραμ! Μία κοπέλα αφού στρογγυλοκάθισε στην θεσούλα που στέρησε από κάποια γιαγιά που ξεροστάλιαζε όρθια άνοιξε το ταπεράκι της και άρχισε να τρώει γεμιστά αδιαφορώντας για τους γύρω που την κοίταζαν με απορία !!!». Σαν να μην έφταναν όλα αυτά όταν τελείωσε το φαγοπότι τα μάζεψα όλα σουλουπώθηκα με τα γνωστά και σωτήρια wet hankies και έβγαλα το νεσεσέρ να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα και να κρύψω λίγο τον μαύρο κύκλο που από την κούραση των ημερών κόντευε να πνίξει τα γεμάτα κόκκινα φλεβάκια μάτια μου. Ταυτόχρονα χτύπησε και το κινητό μου κοντά στις 15 φορές από τους φίλους μου που έβλεπαν την ώρα να περνάει και εγώ να καθυστερώ αδικαιολόγητα. Είμαι σίγουρη ότι οι συνταξιδιώτες μου θα έχουν να το λένε… Η τρελή με τα τάπερ, το κινητό και τα καλλυντικά που σπίτι δεν έχει ή έχει να το δει μέρες (φυσικά γιατί ξημεροβραδιάζεται στον γκόμενο και όχι από δουλειά καλοκαιριάτικα ) και που τέλος πάντων γονείς δεν έχει να την μαζέψουν;;;;
Με τα πολλά έφτασα στον προορισμό μου και περπάτησα μετα βίας (κομμάτια από την κούραση, βάρια και από το φαί) μέχρι το στάδιο περνώντας από μία σιδερένια γέφυρα την παραλιακή που μου έκοψε την χολή καθώς τα τελευταία χρόνια αποκτήσαμε και φοβία με τα ύψη! Στην είσοδο μου έψαξαν και την τσάντα λες και το γράφει στο κούτελο μου κάθε φορά ότι έχω φωτογραφική μηχανή μαζί. Για ένα περίεργο λόγο δεν την βρίσκουν ποτέ και πάντα με ρωτάνε «Έχεις φωτογραφική μηχανή;» και εγώ απαντάω όχι επιδεικτικά. Ο τεράστιος τύπος που έψαχνε το σακίδιο μου μετά δεν μπορούσε να κλείσει το φερμουάρ και μου ζήτησε να το βγάλω από την πλάτη και να το κλείσω μόνη μου. Εκεί για άλλη μία φορά έκανα ένα bad timing αστείο του στυλ « καλά δεν είναι και τόσο δύσκολο με τα σουτιέν τι κάνεις δηλαδή;» αλλά ευτυχώς ο τεράστιος τύπος ήταν ευγενικός τεράστιος τύπος ώστε να εκτιμήσει το αστείο μου και να μην απαιτήσει να μου δείξει επί τόπου! Στο στάδιο μπήκα την ώρα ακριβώς που έκλειναν τα φώτα για να ξεκινήσουν οι Socrates και εντόπισα την παρέα μου. Πρώτη φορά στο γήπεδο αυτό και μου άρεσε πολύ. Το βρήκα γλυκούλι και αν η σκηνή ήταν και πιο κοντά στις κερκίδες θα ήμασταν μία μεγάλη και όμορφη παρέα με τους μουσικούς. Η συναυλία ήταν πολύ καλή αν και θα ήθελα να είμαι πιο ξεκούραστη για να την ευχαριστηθώ καλύτερα… κατά την 01.00 έγειρα στον ώμο ενός φίλου να ξαποστάσω για να αντέξουν τα μάτια μου μέχρι το τέλος και στο αμάξι στην επιστροφή με πήρε ο ύπνος (δεν οδηγούσα εγώ ευτυχώς!)…