Πλάκα με κάνεις #1

Ήταν δυο Θεσσαλονικείς σκοτώνονται σε αυτοκινητιστικό και πάνε στον παράδεισο. Με το που ανοίγουν μπροστά τους οι πύλες και αντικρίζουν το υπέροχο τοπίο γυρίζει ο ένας και λέει στον άλλο : «καλά μαλάκα, σαν την Χαλκιδική πουθενά!».

Ωραία η Χαλκιδική. Πολύ ωραία και με πολύ πράσινο ή τουλάχιστον περισσότερο από τη Κρήτη που αποτελεί το μέτρο σύγκρισης μου λόγω καταγωγής. Και με μεγάλους και ατελείωτους δρόμους χωρίς στροφές (γιούπι).Ωραία η Χαλκιδική. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.



Σαν κλασικές τεμπελούλες και με σκοπό να λιώσουμε στις διακοπές αποφασίσαμε να φορτώσουμε το αυτοκίνητο στο τρένο και να ταξιδέψουμε με τον καρβουνιάρη νύχτα για Θεσσαλονίκη. Το σχέδιο είχε ως εξής : θα αράζαμε στο τρένο για 8 ώρες σε κλινάμαξα και το πρωί με την αυγούλα θα ήμασταν στον προορισμό μας φρέσκιες και ατσαλάκωτες και από εκεί στο camping το πολύ 3 ωρίτσες αργότερα όπου θα απολαμβάναμε τις υπέροχες παραλίες της Σιθωνίας. Ή έτσι νομίζαμε!

Μπαίνουμε στο τρένο στο Ρουφ σε βαγόνι που δεν είχε καθόλου φώτα ή κόσμο και περπατάμε με σκοπό να βρεθούμε κάποια στιγμή στο δικό μας και στις κλίνες μας. Σε κάποια στιγμή ακούγεται από τις κοπέλες πίσω μου να λέει «πω πω σαν στοιχειωμένο είναι αυτό το βαγόνι!». Αυτό ήταν τα έκανα πάνω μου (μεταξύ μας δεν χρειάζεται να προσπαθήσει κάνεις πολύ για να συμβεί κάτι τέτοιο) και άρχισα να τσιρίζω και να τρέχω στον διάδρομο. Η αλήθεια είναι ότι έβαλα λίγα effects παραπάνω αλλά αυτό μας έκανε να φτάσουμε μία ώρα νωρίτερα στην καμπίνα μας. Ανοίγουμε το φως. «Πλάκα μου κάνεις!». Παρένθεση. Αυτός που είχε την σύλληψη για τον σχεδιασμό των κλιναμαξών του τρένου πρέπει να ήταν ένας διεστραμμένος άνθρωπος ή πολύ μικρόσωμος ή διεστραμμένος ή Γερμανός που στοίβαζε Εβραίους στην κατοχή ή διεστραμμένος! Αυτός που είχε την σύλληψη να προσθέσει στην τετράκλινη καμπίνα, ώστε να την κάνει εξάκλινη, δύο τάβλες στις μπαγαζιέρες κάνοντας τις έτσι κρεβάτια ήταν πολύ διεστραμμένος ή νάνος ή πολύ διεστραμμένος ή αξιωματικός στα SS ή πολύ διεστραμμένος! Αυτός που σκέφτηκε ότι όλο αυτό μπορεί να γίνει μεικτή καμπίνα ανδρών γυναικών, ναι μεν ήταν Έλληνας εργαζόμενος στην οργάνωση του Ο.Σ.Ε. (σίγουρα οπαδός του Χίτλερ) και ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΣ!! (βλ.εικόνα. Θα μπορούσα να σας επισυνάψω κάποια με εμάς μέσα αλλά δεν χωρούσαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα πάρα μόνο ξαπλωμένοι και έτσι δεν είχε νόημα).



Κλείνει η παρένθεση. Μετά από λίγη ώρα ξεκινάει το τρένο και σταματάει σταθμό Λαρίσης. Εκεί επιβιβάζεται πλήθος κόσμου μεταξύ των οποίων και οι δύο συγκάτοικοι μας. Δύο κύριοι Αλβανικής υπηκοότητας άνω των 50 ο ένας και ο άλλος γύρω στα 40. «Πλάκα μου κάνεις, είναι μεικτές;!» μου λέει η μία φίλη. Κάνουμε στην άκρη όσο μπορούσαμε να μπουν οι άνθρωποι να βάλουν και τα πράγματα τους όπως όπως. Πάνω στον πανικό σκάει και ένας τρίτος στην πόρτα και λέει το κορυφαίο «ρε κορίτσια δεν έρχεστε στην δική μου καμπίνα που είμαι με ένα φιλαράκι να γίνουμε 6, μην μπουν και τίποτα γύφτοι στην επόμενη στάση;» δεν του έδωσε κανείς όμως σημασία και συνεχίσαμε τις προσπάθειες να βολέψουμε τα πράγματα μας για να χωρέσουμε. Ο ένας εκ των δύο συγκατοίκων μας ξύπναγε κάθε τρεις και λίγο για τσιγάρο στο διάδρομο δηλ. στην πόρτα της καμπίνας και ντουμάνιαζε τον τόπο.

Φτάνουμε Θεσσαλονίκη. Ξημέρωμα στον Θερμαϊκό. Μπαίνουμε στο λιμάνι με το αμάξι διπλά στην θάλασσα και το ράδιο παίζει U2 και with or without you! Όμορφη είσοδος, σκέφτομαι. Σταματάμε κοντά στον πύργο του Ο.Τ.Ε. και περπατάμε την παραλία. Δεν έχει καθόλου κόσμο. Απαραίτητο διάλειμμα για μπουγάτσα. Μετά από μία ώρα φεύγουμε για Χαλκιδική.



Εδώ κολλάνε οι ωραίοι δρόμοι που έλεγα νωρίτερα. Ο δρόμος προς το camping ήταν πανεύκολος και ξεκούραστος ή τουλάχιστον καλύτερος από ότι περίμενα, σύμφωνα πάντα με περιγραφές φίλων και γνωστών που μας προειδοποιούσαν για τρελές στροφές. Μετά από 2 ώρες ήμασταν στο camping.
- Έχετε κάνει κράτηση;
- Μάλιστα… όνομα μπλα μπλα… επίθετο…
- Ωραία… στην θέση σας υπάρχουν κάποιοι άλλοι που μπορούν σύμφωνα με τους κανονισμούς μας να μείνουν ως τις 16.00 το απόγευμα. Κάντε το μπανάκι σας πιείτε τον καφέ σας και τα ξαναλέμε όταν ξεστήσουν.
- (Πλάκα μου κάνεις; (σλόγκαν των διακοπών πια) Η ώρα είναι 10 το πρωί και τα μαγιό μας είναι στην εξορία του Άδη, μέσα στις βαλίτσες, που είναι θαμμένες στο πορτ μπαγκαζ, που με το ζόρι έκλεισε όταν φεύγαμε και αν το ανοίξουμε για να κάνουμε το «μπανάκι» μας θα κατεδαφιστεί το τέλειο κτίσμα που με κόπο φτιάξαμε όταν φορτώναμε στην Αθήνα και άντε να ξαναμαζέψεις το χάος από την αρχή!)Ευχαριστώ πολύ!



- Το ίδιο ισχύει και για εσάς όταν θα φεύγετε. Καλή διαμονή.

Φυσικά από όλους τους παραθεριστές πέσαμε σε αυτούς που εξάντλησαν όλο το χρονικό περιθώριο και με το παραπάνω. Αφού πρώτα ξύπνησαν, έκαναν τις βουτιές τους, το μπάνιο τους, το σεξ τους αποφάσισαν να μαζέψουν στις 16.10 με χαμηλές ταχύτητες αφού έκαναν συχνά πυκνά διαλείμματα για να πασπατεύονται πάνω στις αποσκευές τους. Εμείς από την άλλη να λιώνουμε… (το ξέρω καλά έκαναν τα παιδιά αλλά εκείνη την στιγμή δεν μου φαινόταν καθόλου χαριτωμένο ή ρομαντικό). Με τα πολλά φεύγουν και ξεκινάμε να στήνουμε. Ανοίγουμε την δεύτερη τσάντα με την σκηνή και τι να δούμε; Δεν είχε μπανέλες μέσα παρά μόνο τα πανιά….

...to be continued!