Μπροστά απο την Οθόνη

Σήμερα το πρωί η μέρα στην δουλεία δεν ξεκίνησε με τον συνηθισμένο τρόπο. Στην αίθουσα προβολών από νωρίς είχε ετοιμαστεί ο προτζέκτορας και ο κόσμος είχε αρχίσει να καταφθάνει με σκοπό να παρακολουθήσει τον αγώνα μεταξύ Ελλάδας – Αμερικής! Κοινώς να ξυθεί λίγο αλλά με δικαιολογία. Αυτό που χαρακτηρίζει τέτοιου είδους εκδηλώσεις στο γραφείο είναι πως όλοι είμαστε ίσοι. Αφεντικά και δούλοι ίδια σκατά γινόμαστε ούλοι δηλαδή! Εγώ σαν καλή υπάλληλος και κλασσική γυναίκα στην αρχή δεν συμμετείχα στην διαδικασία αλλά καθώς οι αλαλαγμοί και οι πανηγυρισμοί από το βάθος πλήθαιναν αποφάσισα να τα παρατήσω όλα, να πάρω ένα πακέτο πατατάκια που είχα στο συρτάρι (για ώρα ανάγκης) και να στρογγυλοκάτσω μπροστά στην τεράστια οθόνη που μου έδινε την δυνατότητα να παρακολουθώ τον Γιαννάκη και την ομάδα του σε φυσικό μέγεθος. Η όλη τελετουργία είχε πολύ πλάκα (φυσικά γιατί κερδίζαμε) και ο διευθυντής μας από ένα σημείο και μετά είχε αρχίσει να την χάνει την μπάλα κυριολεκτικά! Καταρχήν άρχισε να βάζει κανόνες του στυλ «όποιος μπαίνει στην αίθουσα όσο προκρινόμαστε δεν βγαίνει γιατί πάει γκαντεμιά και όποιος μπαίνει και τρώμε καλάθια θα καίγατε στην πυρά!» (δηλαδή θα περνάει από τον τρίτο χωρίς δεύτερη κουβέντα! Λογιστήριο, εξόφληση κτλ). Από το τρίτο δεκάλεπτο και μετά οι βρισιές προς του Αμερικάνους και τους Έλληνες παίχτες που έκαναν λάθη άρχισαν να πληθαίνουν και όλοι αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι η αυριανή ημέρα θα είναι μέρα πένθους για τον οργανισμό καθώς τα εμφράγματα δίνουν και παίρνουν στην ηλικία του και αυτός σήμερα το είχε στο τσεπάκι! Από την άλλη το κινητό μου να χτυπάει κάθε 10 λεπτά από αγωνιώδη τηλεφωνήματα του πατέρα μου ο οποίος βρισκόταν στην Κρήτη στο νοσοκομείο για τσεκ απ (ας τόλμαγε να μην πάει η μάνα θα τον σκότωνε με τα ίδια της τα χέρια) και ήθελε να μαθαίνει το σκορ! Ένας θεός ξέρει τι θα δείξουν οι εξετάσεις με τέτοια αγωνία!!
Στο τελευταίο δεκάλεπτο οι αντιδράσεις του αντρικού πληθυσμού ήταν όλα τα λεφτά. Κάθε φορά που έμπαινε καλάθι έβγαζαν τις ίδιες ακριβώς ιαχές για να πάει γούρι και να μην κόψει η μαγιονέζα και φυσικά ακολουθούσε το γνωστό και μη εξαιρετέο «κύμα». Το high light όμως του πρωινού αυτού ξεφαντώματος ( και ο λόγος που με ώθησε να γράψω αυτό το post ) ήταν όταν έληξε ο αγώνας και κερδίσαμε όπου ο διευθυντής σηκώθηκε όρθιος (είναι και δύο μέτρα) και προτάσσοντας τα χέρια του φώναξε στους Αμερικάνους όσο ποιο δυνατά μπορούσε… “SUCK MY DICK MOTHER FUCKERS!!!” και αφού συνήλθε από το οίστρο, μας κοίταξε σοβαρός αποσβολωμένοι όπως είμαστε και είπε « Τι με κοιτάτε, κερδίσαμε! Ακόμα εδώ είσαστε; στις δουλειές σας το πανηγύρι έλαβε τέλος!»


ΥΓ : όταν πήρα τον πατέρα μου να του ανακοινώσω ότι κερδίσαμε για να ηρεμίσει δεν τον άκουγα από την φασαρία στο νοσοκομείο και τους πυροβολισμούς. Πολύ χαρακτηριστικά μου είπε « το ξέρω γιατί εδώ έχουν βγάλει τα κανόνια!»