Κτηματική Εταιρεία Δημοσίου ή αλλιώς οι συγγενείς της Θεοπούλας!

Σε γενικές γραμμές πιστεύω όλοι ξέρετε πως όταν επισκέπτεσαι για το Α ή Β λόγο μία δημόσια υπηρεσία είσαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις διάφορα παρατράγουδα ή να βρεθείς μάρτυρας σε στιγμές απείρου κάλλους! Η αλήθεια είναι ότι αρκετές φορές έχω βρεθεί σε δημόσιες υπηρεσίες ή οργανισμούς και ότι κατά γενική ομολογία έχω πέσει πάνω στα χειρότερα (η γκαντεμιά που λέγαμε!). Ευτυχώς αυτή την φορά είχα μαζί μου την φίλη μου την Β. η οποία είναι σε θέση να επιβεβαιώσει αυτό που συνέβη σήμερα το πρωί, καθώς το περιστατικό είναι από αυτά που σου λένε ότι δεν μπορεί από τα μυαλό σου θα τα έβγαλες!
Μπαίνουμε στο κτίριο της Κτηματικής Εταιρείας Δημοσίου… Η σεκιουριτού δεν μας δίνει καμία σημασία όταν την ρωτάμε σε πιο όροφο είναι το γραφείο που ψάχνουμε. Με τα χίλια ζόρια και μετά από τόνους τσιγκελιών μας εκμυστηρεύεται ότι θα πρέπει να πάμε στον δεύτερο στο γραφείο Β9. Πλησιάζουμε το ασανσέρ …

Στοιχείο τρέλας Νο1 : το ασανσέρ έχει δύο κουμπιά. Ένα με ένα βελάκι που δείχνει δεξιά και ένα που δείχνει αριστερά. Μάλιστα αγαπητοί βλόγερς … όχι πάνω κάτω αλλά δεξιά αριστερά! Κοιταζόμαστε με απορία και πατάμε το ένα από τα δύο τυχαία καθώς το ζητούμενο πια είναι να έρθει το ασανσέρ και όχι να πατήσουμε την κατεύθυνση που πάμε (καθώς δεν θέλουμε να πάμε ούτε δεξιά ούτε αριστερά). Πιθανή εξήγηση : καθότι δεξιά είναι το καφενείο και αριστερά η έξοδος δεν υπάρχει λόγος το ασανσέρ να οδηγεί πουθενά αλλού ή ο κατασκευαστής είχε χιούμορ ή ήταν αστροναύτης σε περιβάλλον έλλειψης βαρύτητας καθώς όλα τα κουμπιά στους ορόφους που επισκεφτήκαμε ήταν το ίδιο τοποθετημένα. Το ξεπερνάμε!

Μπαίνουμε στο γραφείο Β9. Εκεί υπάρχουν τέσσερα γραφεία σε σχηματισμό Π. Χαρακτηριστικό το γραφείων ήταν ότι απαρτιζόταν από προσωπικό το οποίο όμως δεν είχε αντικείμενο (ή το έκρυβε πολύ καλά) καθώς τα γραφεία ήταν εντελώς άδεια από πάνω. Τίποτα σας λέω. Νάδα! Ούτε υπολογιστής, ούτε χαρτιά, ούτε στυλό, ούτε τηλέφωνο. Τίποτα! Διοικητικό προσωπικό της ΚΕΔ όλοι αυτοί. Στο βάθος ένα άλλο γραφείο πλήρως εξοπλισμένο με έναν κύριο που δούλευε (ή έπαιζε πασίεντζα η οθόνη ήταν γυρισμένη δεν είχα οπτική επαφή) σε έναν υπολογιστή και εξυπηρέτησε και εμάς. Στον τοίχο του δωματίου ένα τεράστιο χαρτί να γράφει « Νέο ωράριο : 7,30 – 14,30 ή 8,30 – 15,30»
Στοιχείο τρέλας Νο2 : Από τις φωνές και τα γέλια των υπολοίπων μετά βίας ακούγαμε τι μας έλεγε ο κυριούλης στο βάθος του δωματίου και φυσικά δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε γιατί εκείνη την στιγμή είχαν μαζευτεί όλοι πάνω από μία κυρία που διάβαζε δυνατά ένα πολύ τζουσι άρθρο σε περιοδικό στυλ κοσμοπολιταν και μας έκλειναν την πρόσβαση! Φυσικά κανείς δεν έκανε τον κόπο να κάνει άκρη παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μας και ο διάλογος μεταξύ ημών και του κυριούλη συνεχίστηκε στην νοηματική.

Το πρωτόκολλο όπου μας έστειλαν μετά ήταν στο βάθος του διαδρόμου (εκεί ή πας με τα πόδια ή παίρνεις το ασανσέρ πατώντας την δεξιά κατεύθυνση!).Στον προθάλαμο, σε ένα ακόμα άδειο γραφείο κάθεται ένας δεύτερος κυριούλης ο Λεωνίδας ο οποίος απολαμβάνει τον καφέ του ατενίζοντας την Λεωφόρο Αλεξάνδρας από το παράθυρο. Στο βάθος δύο άλλα γραφεία με τζαμαρία. Στο ένα μία κυρία (σε ένα άδειο γραφείο μην επαναλαμβάνομαι!!) και στο άλλο τέσσερις κυρίες (ετών 1025 απορώ πως δεν είχαν βγει ακόμα στην σύνταξη) πάνω από τρία γραφεία. Εδώ έχουμε ένα παράδοξο και φυσικά το στοιχείο τρέλας Νο3 ταυτόχρονα : Τα γραφεία τους (3 στο νούμερο και όχι τέσσερα όπως και οι κυριουλες) ήταν τίγκα στον υπολογιστή, fax, scanner και φωτοτυπικά… θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι όοοολα τα μηχανήματα του κτηρίου τα είχαν στριμώξει εκεί μέσα. αγκαλιά με τις κυριούλες! Η μία περνούσε τα στοιχεία που της δώσαμε σε έναν υπολογιστή, η άλλη καθόταν πάνω από το κεφάλι της και της έδινε θάρρος του στυλ « ναι πάτα αυτό, ναι και μετά αυτό και τώρα save να μην τα χάσουμε » κτλ. Η Τρίτη έπαιρνε το χαρτί που έβγαινε από έναν εκτυπωτή και χωρίς να σηκωθεί από την καρέκλα που καθόταν (στην μέση του δωματίου αφού γραφείο δεν είχε) έδινε το χαρτί στην τελευταία της παρέας για να το περάσει από ένα scanner ώστε να αρχειοθετηθεί αυτόματα. Σε κάποια στιγμή τελειώνει το χαρτί. Λε καταστροφ!!!!
- Λεωνίιιιιιιδα φέρνεις σε παρακαλώ μία κούτα χαρτί γιατί ΠΝΙΓΟΜΑΣΤΕ στην δουλειά ; λέει η μία κυριούλα!
Ο Λεω συνεχίζει να ατενίζει ατάραχος την Αλεξάνδρας…
- Ρε συ Λεωνίδα σε παρακαλώ φέρε λίγο χαρτί δεν βλέπεις ότι έχω δουλεία;
Τίποτα ο Λεω και εμείς να περιμένουμε…
- Λεωνίιιιιιδααααα;;;;;
- Εγώ διαταγές από κλητήρες δεν δέχομαι!!! Λέει ο Λεω αποφασιστικός!
Άλλο να σας το περιγράφω και άλλο να είσαστε εκεί να το βλέπετε και να το ακούτε! Τι «αει στο διάολο Λεωνίδα», τι «θα σε πάω μέσα για εξύβριση μωρή Κατίνα», τι «είσαι τεμπέλης και σε έχουμε και σε καμαρώνουμε», τι « είσαι ηλίθια και κάνεις όλα τα έγγραφα λάθος», τι « μου ανεβαίνει η πίεση και θα πεθάνω», τι « ξύνεσαι όλη μέρα και εκμεταλλεύεσαι την καλοσύνη τεσσάρων ανυπεράσπιστων γυναικών και έρχεσαι μετά τις 10 στο γραφείο» τι πόρτες να κλείνουν με δύναμη τι «θα σε καρφώσω στον διευθυντή» τι «θα μου @#$%* τα !@@#*&^» και πολλά άλλα από αυτά που βλαστημάς την ώρα και την στιγμή που δεν κρατάς την ψηφιακή μαζί να αρχίσεις να γράφεις!!! Το ότι φυσικά ήμασταν εκεί και είχαμε πεθάνει στα γέλια δεν τους απασχόλησε καθόλου. Το έργο συνεχίστηκε μέχρι που κατέβηκε και ο διευθυντής και έκανε τον διαιτητή και φυσικά το χαρτί το έφερε ο ίδιος για να σταματήσει η διαμάχη!

Ααα δεν σας είπα η δουλεία που είχαμε εκεί ήταν να κάνουμε αίτηση για διοικητικό προσωπικό! Απορία της φίλης μου : «Λες αν μας πάρουν να κάψουμε εγκεφαλικά κύτταρα και να τσακωνόμαστε για το χρώμα του πόμολου της πόρτας;»

Who knows!