Παρασκευή, Μαΐου 26, 2006

Καρχαρίες στο Αιγαίο!


Είναι τρελοί αυτοί οι επιστήμονες... Δηλαδή αν δω καρχαρία στην θάλασσα πρέπει να τον αρχίσω στα χαστούκια???

Πέμπτη, Μαΐου 25, 2006

Α, Β, C or D?

… το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήμουν επιτηρήτρια στις εξετάσεις Αγγλικών του Βρετανικού. Από την Παρασκευή βαριόμουν αφόρητα να παραβρεθώ αλλά τι να κάνεις που αποφάσισα να μείνω μόνη μου και από τότε χρωστάω σε όποιον μιλάει ελληνικά (που λέει ο λόγος δεν είμαι και ο Κωσκοτάς…για όσους είναι αν των 25!). Το σχολείο ήταν στην Πολιτεία και έτσι ξεκίνησα πρωί πρωί (06.30 παρακαλώ) με την αυγούλα καθότι η Πολιτεία είναι κομματάκι μακριά και είχα ταξίδι ολάκερο μπροστά μου. Φτάνω, παρκάρω το καταταλαιπωρημένο αμαξάκι μου (πικραμένη ιστορία με πολλά μελανά σημεία που θα σας διηγηθώ άλλη φορά) και μπαίνω στο σχολείο. Η ώρα 07.45! Οι εξετάσεις να ξεκινάνε στις 09.15 και το προαύλιο να έχει κόσμο. Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει να έχετε χρόνο να παρατηρήσετε τον κόσμο που είναι γύρω σας στα εξεταστικά κέντρα αλλά έχει πολύ πλάκα ειδικά αν είσαι ο παρατηρητής και όχι ο εξεταζόμενος (όπου τα νεύρα σου είναι πολύ τσιτωμένα για τέτοιου είδους παιχνιδάκια). Οι τύποι είναι οι εξής και τους συναντάς πάντα (νόμος!):

• Η αγχωμένη μητέρα:
Έχει ξυπνήσει το παιδί της από τα χαράματα και το έχει κουβαλήσει στο εξεταστικό κέντρο επίσης πολύ νωρίς χωρίς λόγο. Ρωτάει συνέχεια και ψάχνει σαν τρελή να βρει τις αίθουσες που θα γράψει το μονάκριβο της λες και το παιδί της είναι από άλλο πλανήτη και δεν έχει ξαναμπεί σε σχολική αίθουσα ώστε να τα καταφέρει και μόνο του. (Γλείφει και τους επιτηρητές με τυροπιτούλες λες και εμείς βάζουμε τα θέματα ή διορθώνουμε!)
• Ο μπαμπάς συνταξιούχος:
Με ξύπνησε η γυναίκα μου χαράματα να φέρω τον κανακάρη μας με το αμάξι (κι ας μένουμε απέναντι) μόνο και μόνο για να δείξω ότι κάτι προσφέρω και εγώ σε αυτή την οικογένεια αν και συνταξιούχος και στην προσπάθεια μου να φανώ χρήσιμος ταράζω το παιδί μου στις ερωτήσεις μέχρι που το βγάζω από τα ρούχα του («τι φωνάζετε ρε παιδιά σαν πω το έχω ξανακάνει; Εγώ δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά ήμουν τόσα χρόνια ούτε τι τάξη πάει δεν ξέρω… να μην μάθω;»)
• Η μικρή Θρήσκα :
Σταυροκοπείεται και λέει την προσευχή της πριν, μετά κατά την διάρκεια των εξετάσεων και φυσικά μετά από κάθε απάντηση lotto . Απαραίτητο αξεσουάρ η εικόνα της Παναγίας πάνω στην ταυτότητα και τα χαρτιά του Βρετανικού («κάντην πιο πέρα καλό μου την εικόνιτσα να δούμε τα στοιχεία σου και εμείς οι χριστιανοί!»)
• Ο «είμαι ωραίος και το ξέρω»:
Εδώ θέλω να διηγηθώ το δράμα μου. Κούκλος σας λέω κούκλος! Και να κοιτάει συνέχεια το σκασμένο και να χαμογελάει πονηρά! Σαν να σκέφτεται «το ξέρω ότι σου έκανα εντύπωση παλιόγρια». Βέβαια το εγκεφαλικό δεν το γλίτωσα… γεννηθής του ΄91! Σαν να άκουγα τον Σόμπωλο να λέει «Επιτηρήτρια αποπλάνησε ανήλικο 15χρονο σε εξετάσεις lower , οι γονείς ανάστατοι καταγγέλλουν…». Είμαστε τώρα εμείς για τέτοια; Απαπα!
• Η ωραία :
«Κυρία να βγω λίγο να πάω τουαλέτα; Θέλω να πουδράρω την μύτη μου»… ουδέν σχόλιον!
• Ο Χύμα :
Νυστάζω, βαριέμαι έβαλα ότι βρήκα μπροστά μου ώστε να είμαι άνετα (και πολύ καλά έκανε μεταξύ μας) και άντε να τελειώνουμε γιατί έχω πιο σοβαρές δουλειές να κάνω!
Και πολύ άλλοι τους οποίους ξεχνάω αυτή την στιγμή. Είμαι σίγουρη ότι όλο και κάποιον θα σκεφτήκατε….

Τρίτη, Μαΐου 23, 2006

... και όλοι να λένε να μία σοφός!

Την Παρασκευή μία από τις καλύτερες φίλες μου είχε γενέθλια και έκλεισε αισίως τα 26 (εκεί που είσαι ήμουνα και ‘κει που είμαι θα ‘ρθεις). Από νωρίς λοιπόν μας ενημέρωσε για το μαγαζί που θα λάμβανε μέρος η ρακόμελο-κατάνυξη και σε ένα από τα μηνύματα της έγραφε κατηγορηματικά «δεν θέλω τούρτες και αηδίες και με κάνετε ρεζίλι!». Από την μεριά μου απάντησα ένα ξερό «οκ» συνεπάγεται «ναι καλά = και που να ήξερες!». Το βράδυ τα πάντα ήταν έτοιμα, ο μαγαζάτορας μιλημένος και στο κόλπο ακόμα και τα ξαδέλφια της!. Τρώμε, πίνουμε και φτάνουμε στο γλυκό. Η τούρτα να καθυστερεί και εμείς να κοιταζόμαστε με απορία! Κάποια στιγμή η εν λόγω φίλη μας κοιτάει με βλέμμα απειλητικό και μας ενημερώνει ότι τα έχει καταλάβει όλα… «όλα; Ποια όλα;» της απαντάμε εμείς με ένα στόμα και αρχίζουμε τα κλασσικά «πολύ ζέστη σήμερα» και «κοίτα να δεις πως καλοκαίριασε ξαφνικά»! (μεταξύ μας φυσικά και δεν το έχαψε)! Εκείνη την στιγμή εισβάλει στο μαγαζί πλανόδια Ρωσίδα βιολίστρια ( πως είναι η Vanessa May; Καμία σχέση!) και αρχίζει να παίζει όλα τα κύματα του Δουνάβεως πάνω από το κεφάλι μας. Ο ξάδερφος (έτσι θα τον λέμε από εδώ και μετά καθώς αυτό είναι το παρατσούκλι του και στην παρέα) μάλιστα διατύπωσε και την εξής απορία κατά την διάρκεια του μουσικού αυτού διαλείμματος «ρε παιδιά αυτήν την πληρώσαμε για να έρθει; Είναι στο κόλπο;». Φυσικά και όχι του απαντάμε εμείς γελώντας δίνοντας έτσι την ευκαιρία στην γενεθλιαζουσα να επαναφέρει το θέμα και να μας ενημερώσει για μία ακόμα φορά ότι τα είχε καταλάβει όλα. Κάποια στιγμή η Ρωσίδα τελειώνει απομακρύνεται. Στον δρόμο προς την έξοδο ο τύπος που είχε το μαγαζί (παλικάρι με πολύ χιούμορ καθώς φάνηκε αργότερα) την σταματάει και της ψιθυρίζει κάτι στο αυτί. Η Ρωσίδα κάνει στροφή 180 μοιρών παίρνει θέση πάνω από το κεφάλι της εορτάζουσας και αρχίζει να παίζει το Happy Birthday… το τι ακολούθησε είναι από αυτά που πρέπει να είσαι εκεί και να παρατηρείς! Βγαίνει η τούρτα (με ερωτηματικό παρακαλώ αντί για νούμερο μην της χαλάσουμε και την τύχη της κοπέλας, και για να μην φάμε την τούρτα στα μούτρα εμείς!) και όλο το μαγαζί να μας κοιτάει. Η φίλη να έχει βλέμμα «θα πάμε σπίτι δεν θα πάμε; Εκεί θα σας κανονίσω εγώ»! Τελειώνει το τραγουδάκι και σβήνει το κερί (σύμφωνα πάντα με το πρωτόκολλο) και εκεί που παίρνει μία ανάσα ότι όλα τελείωσαν αρχίζει η Ρωσίδα να παίζει την Ελληνική version, εμείς να τραγουδάμε όσο πιο δυνατά μπορούμε, το μαγαζί να γελάει και το κεράκι αναμμένο για άλλη μία φορά να την απειλεί! Στο τέλος μάλιστα του τραγουδιού ένας φίλος που λόγω «ανάγκης» έλειπε από το πρώτο happening πετάγεται ξαφνικά από την τουαλέτα και με φωνή τενόρου και φάτσα «ερμηνεύω τώρα» κλείνει το τραγούδι με ένα δυνατό «… να μία σοοοοοοοοφοοοοοοός»! Το γέλιο που ακολούθησε ήταν το κάτι άλλο, που αν και δεν ήταν αρκετό για να μας συγχωρήσει η φίλη μας για όλο αυτό το τσίρκο, θα το θυμόμαστε για αρκετό καιρό ακόμα. Κάποιος από την παρέα πάντως έσπευσε να διαμαρτυρηθεί «εμένα στα γενέθλια μου γιατί δεν είχε Ρωσίδες;»!
Δεν έχω απάντηση… λυπάμαι!

Τρίτη, Μαΐου 16, 2006

Γερνάω Μαμά!

Το πρόβλημα με τα μάτια μου ήταν γνωστό από την ηλικία των 2 ετών. Από τότε τα γυαλιά μου έγιναν δεύτερη φύση και νιώθω σαν να μου λείπει κάτι πολύ σημαντικό όταν βγαίνω έξω χωρίς αυτά (στην προσπάθεια μου να το παίξω και καλά «γκόμενα»). Τα τελευταία 3 χρόνια δεν είχα αλλάξει σκελετό και αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να αποχωριστώ τον πρώτο μου κοκάλινο σκελετό (που κατά γενική ομολογία μου πρόσθετε στυλ) και να πάρω έναν ακριβώς ιδίου design αλλά πιο καινούριο ώστε να μην έχω προβλήματα του είδους «που μου έπεσε ο φακός πάλι ρε γαμώτο» κ.τ.λ! Επίσης αποφάσισα να αλλάξω και γιατρό και να πάω σε κάποιον του ταμείου μου καθότι οι καιροί είναι χαλεποί και τα οικονομικά όχι και τόσο ανθηρά (είναι πολλά τα λεφτά Άρη!). Έτσι ένα πρωί γεμάτη τύψεις (κάτι σαν να κερατώνω τον οφθαλμίατρο που με μεγάλωσε) αποφασίζω να τηλεφωνήσω και να κλείσω ραντεβού στον νέο μου γιατρό! Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται!
Τουουουτ, τουουουτ…. Και ξαφνικά απαντάει
-Ναι?
-Γεια σας μπορώ να κλείσω ένα ραντεβού? Μπλα μπλα μπλα…
-Δεν χρειάζεται ελάτε τώρα θα μου εξηγήσετε από κοντά… είχα μια ακύρωση βλέπετε… τέλος πάντων σας περιμένω!
Ταράζομαι καθώς δεν ήμουν προετοιμασμένη φυσικά για μία τόσο ξαφνική αλλαγή αλλά ας πάει και το παλιάμπελο μία ψυχή που είναι να βγει ας βγει! Μαζεύω τα μπογαλάκια μου και πάω…
Ντριιιιν….
-Καλησπέρα σας μπλα μπλα μπλα χάρηκα…
-Επίσης μπλα μπλα…
-Γιατί ήρθατε? … εξηγώ…. Περάστε να καθίσετε…
Με βάζει στις γνωστές καρέκλες των γιατρών και μου κάνει μία σύντομη αλλα από ότι φάνηκε αρκετή εξέταση.
-Έχετε κάποια αλλαγή στην όραση σας τελευταία?
-Μμμμμμ τώρα που το λέτε… κοντά λίγο ζορίζομαι τελευταία
-Μάλιστα…. Και πόσο χρονών είστε?
-26!απαντάω κοφτά μην νομίζει ότι του κρύβω και χρόνια
-Α! λέω και εγώ… νέο κορίτσι κα να έχει πρεσβυωπία? Φαίνεστε μικρότερη και την πάτησα… αλλά εφόσον είστε 26 τότε εντάξει!(παλιόγρια δηλαδη!)
Εμένα να με έχει λούσει κρύος ιδρός! –Τι εννοείτε ακριβώς?
-Κοιτάξτε! Έχει ανέβει η πρεσβυωπία σας 1,75+ εξού και το πρόβλημα… βέβαια σε αυτές τις ηλικίες την ονομάζουμε ακόμα υπερμετρωπία και μετά τα 30 πρεσβυωπία!
Δηλαδή σε 3 χρόνια? Θεέεεεε μου τι θα κάνω? Ξαφνικά νιώθω να γερνάω! Για καλό ήρθα? Κρακ! Σπάει και μία ρυτίδα στο κούτελο από τον πανικό!
-Μην ανησυχείτε, μου λέει, θα κάνουμε μερικές εξετάσει και θα δούμε τι τρέχει!
Να μην τα πολυλογώ μου ρίχνει ένα αναισθητικό κολλύριο στα μάτια και τουμπανιάζουν και ταυτόχρονα μου περνάει στα μάτια και εκείνα τα τεράστια γυαλιά που δοκιμάζουν φακούς οι γιατροί για να σε «μετρήσουν»!
-Ποια νουμεράκια βλέπεις στον τοίχο απέναντι? (το γνωστό βαρετό παιχνιδάκι με τους αριθμούς που τόσα χρόνια έχω μάθει όλες τις καρτέλες απέξω… πείτε μου ποιος τα φτιάχνει αυτά να του πω ότι είναι καιρός να ανανεώσει την γκάμα του!)
- 5 εεε, 6 ,8 ,8 ,7 ναι ναι έτσι είναι (ή όχι?)
-Ωραία το άλλο μάτι τώρα και μου λέτε ξανά…
-Μα τα θυμάμαι απέξω!
-Δεν είμαστε εδώ για να ελέγξουμε την μνήμη σας αλλά την όραση σας γι’ αυτό ΤΙ ΒΛΕΠΕΤΕ?
- 5 εεε, 6 ,8 ,8 ,7 ναι σίγουρα 8 ,8 ,7 ξαναλέω με σιγουριά!
-Σίγουρη;
-μμμμ (καλά δεν κόβω και τίποτα και πάει και άχρηστο αλλά νομίζω πως ναι!)
Με δυο απότομες κινήσεις αλα νιντζα ο γιατρός προσθέτει (επαναλαμβάνω προσθέτει) δύο ακόμα φακούς πάνω στους προηγούμενους!
-Παναγιά παρθένα! 5, 6, 0, 9, 7 (ήταν που είμαι και σίγουρη)
Ο γιατρός αστειευόμενος και καλά με καθησυχάζει με αστειάκι του τύπου, «δεν πειράζει συμβαίνουν αυτά στις μεγάλες κυρίες» και μου γράφει την συνταγή για αλλαγή σκελετού και φακών «οπωσδήποτε» όπως τόνισε!
Με το μάτι τούμπανο και το βλέμμα σαστισμένο παίρνω τον δρόμο για το σπίτι… και μία και είμαι στο κέντρο διαλέγω και έναν σκελετό (με μεγάλη προσπάθεια γιατί τα μάτια μου έχουν αρχίζει να τσούζουν κιόλας). Γυρίζοντας στο σπίτι παίρνω τηλέφωνο την κολλητή (ίδιας ηλικίας γηραιά κυρία και αυτή αλλά χωρίς προβλήματα οράσεως) και της λέω τον καημό μου με σκοπό να λάβω έστω ένα στοιχειώδες σχόλιο παρηγοριάς! Η απάντηση που πήρα ήταν η εξής :
-Ελπίζω τουλάχιστον να έβλεπες να διαλέξεις κανένα σκελετό της προκοπής και να μην σκάσεις με κανέναν στυλ Elton John την δεκαετία του 80 με πεταλούδα βλέμμα και χρυσόσκονη ενώ νομίζεις ότι διάλεξες κάτι λυτό και απέριττο !
Γερνάω μαμά!

Τετάρτη, Μαΐου 10, 2006