Τρίτη, Φεβρουαρίου 13, 2007

Μάντεψε ποιος…

Σε γενικές γραμμές θα όπως έχετε καταλάβει και έχω επισημάνει και εγώ σε προηγούμενα post δεν φημίζομαι για την τύχη μου. Για την ακρίβεια η μητέρα μου κατά καιρούς πετάει την εξής ατάκα και μου σπάει το ηθικό: «αυτό το παιδί και στην βρύση να πάει αυτή θα αποστειρώσει!» ή ο αδερφός μου λέει το εξής : «να δεις που κάποια μέρα θα σε κόψει κανένα αμάξι στην ταράτσα ενός ουρανοξύστη (καταλαβαίνετε ποιες είναι οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο ας μην εξηγώ)… να εύχεσαι μόνο να είναι ασθενοφόρο!». Αυτό όμως που έζησα αυτό το Σκ δεν είχε προηγούμενο. Υπάρχουν και χειρότερα κυρίες και κύριοι από εμένα. Γνώρισα τον master του είδους, τον άνθρωπο Γκαντέμη, τον ένα και μοναδικό τζεντάι, τον «χρυσό πιάνω κάρβουνο γίνεται, μαζεύω το κάρβουνο και καταστρέφεται και αυτό»! Μπροστά του ο Μητσοτάκης ωχρειά, οι μαύρες γάτες ανατριχιάζουν στο πέρασμα του και τα γαλάζια ματάκια ανατινάζονται!!! Το κακό είναι ότι όταν επισκέπτεται κάποιο σπίτι η γκαντεμιά μετακομίζει προσωρινά στον σπιτονοικοκύρη (ούτε αυτή δεν τον αντέχει πια) και αν δεν είσαι προετοιμασμένος όπως εγώ το σαγόνι πεθαίνει εξάρθρωση από το σοκ… κοινώς κρεμάει με πιθανότητες επαναφοράς 1 στις 1.000.000.000.000!!!
Για λόγους ευγένειας, καλής διαγωγής και σαβουάρ βιβρ δεν θα αναφερθώ στο ποιος είναι για να μην σας προκαταβάλω. Φυσικά και πρόκειται για blogger… αλλά επειδή μπορεί να θεωρηθεί αθέμιτος ανταγωνισμός θα σιωπήσω!!! Όχι τίποτα άλλο αλλά θα βγει και από πάνω μετά ότι τάχα μου τον διαπομπεύω στην βλογόσφαιρα και δεν είμαι για να τον ερεθίζω μην με βρουν και άλλα…
Από την Παρασκευή το βράδυ συνέβησαν τα εξής : τελευταία στιγμή σχολάω από την δουλειά (αφού έχουν προηγηθεί οι απίστευτες σφήνες τελευταία στιγμή) και πριν φύγω από το σπίτι για να πάω να τον μαζέψω με παίρνει τηλέφωνο η κολλητή μου ότι της έχουν κλείσει το αμάξι και δεν μπορεί να φέρει τα ηχοσυστήματα (ξέχασα να σας αναφέρω ότι παρτάραμε το Weekend). Η τροχαία δεν ερχόταν και ο τύπος που την είχε κλείσει ήταν άφαντος. Έπρεπε να πάω να την μαζέψω γιατί την περίμεναν να κάνουν τις συνδέσεις στο σπίτι όπου θα γινόταν το πάρτυ! Πηγαίνω. Την μαζεύω. Στο τσακ και κατόπιν πολλών παραβάσεων του κοκ προλαβαίνω και την άφιξη του «ας τον λέμε Λαχείο»! Γυρίζουμε στο σπίτι που οργανώνονταν όλα. Θα καθόμασταν για λίγο μέχρι να ετοιμάσουμε μία έκπληξη για την επόμενη ημέρα σε φίλο που είχε γενέθλια. Αλλά αυτός ο φίλος ήταν εκεί και απλά περιμέναμε να φύγει. Πολλές ώρες! Φυσικά ο συγκεκριμένος φίλος την συγκεκριμένη ημέρα που εμείς ήμασταν κομμάτια είχε κέφι για ξενύχτι και δεν έφευγε με τίποτα. Όταν καταφέραμε να τον διώξουμε ήμασταν ήδη κομμάτια και φύγαμε χωρίς ιδιαίτερη πρόοδο στην οργάνωση. Την επόμενη ημέρα (Σάββατο) σηκώνομαι και η μέση μου πονάει φρικτά. Η κατάρα της Έυας… νωρίτερα(δεν παίζει ποτέ αυτό)! Πίνουμε καφέ και ξεκινάμε να ψήνουμε τυροπιτάκια για το πάρτυ. Η αντίσταση του φούρνου πέφτει και καίει τα πάνω πάνω στο ταψί. Προσπαθώ να τα σώσω και καίγομαι στον αντίχειρα. Μέσα σε όλα αυτά πρέπει να πάω στην δουλεία να πάρω κάποια αρχεία από την υπολογιστή οπωσδήποτε. Τρώμε. Φεύγω να πάω στην δουλειά. Με το που φτάνω εκεί βλέπω να στρώνουν καινούρια πατώματα (το κτίριο είναι μόλις 2 ετών και είχε ολοκαίνουργια πατώματα) και η μοναδική πόρτα από τις 3 από τις οποίες μπορώ να μπω θέλει κάρτα και δεν την κρατάω μαζί μου. Είναι Σάββατο λείπουν όλοι όσοι έχουν κάρτα και δεν υπάρχει κάποιος να μου ανοίξει. Γυρίζω γρήγορα σπίτι την παίρνω και ξαναπάω στην δουλειά. Ο Υπολογιστής κολλάει αλλά τα καταφέρνω. Το «Λαχείο» έχει κανονίσει καφέ και εγώ έχω κανονίσει να πάω να μαζέψω και άλλα πράγματα για το πάρτυ. Μπαίνουμε στο αμάξι να φύγουμε. Ένα στενό κάτω από το σπίτι μου τρακάρουμε. Μία κυρία έκανε όπισθεν δεν μας είδε και έπεσε πάνω μας. Το δεξί φτερό χάλια. Βγαίνει η κυρία και φυσικά προσπαθεί να αποποιηθεί της ευθύνης. Άδειες ασφάλειες κτλ. (δεν τσακώθηκα… προσπάθησα πολύ!) Ο καφές αναβάλετε. Παίρνουμε τα πράγματα να τα μεταφέρουμε αλλά τα μισά από λάθος υπολογισμούς. Ξαναγυρίζω με το αμάξι να έχει πάθει εγκεφαλικό και παίρνω και τα υπόλοιπα και ξανακατεβαίνω κέντρο (εκεί ήταν το παρτυ). Γυρίζω σπίτι να ντυθώ και να επανέλθω. Η φίλη που επιμελήθηκε το image ξεχνάει το φόρεμα μου και ξαναπηγαίνει σπίτι της να το πάρει ευτυχώς το κατάλαβε πολύ νωρίς. Το πάρτυ γίνεται. Όλα καλά σε γενικές γραμμές δόξα τον θεό. Αν εξαιρέσεις κάποιες διακοπές στην μουσική γιατί κράσαρε το σύστημα ανά διαστήματα και το ότι η έκπληξη δεν ήταν 100% οκ όλα καλά…! Γυρίζουμε σπίτι ξημερώματα και λιώνουμε στον ύπνο. Το πρωί ακούω ένα περίεργο θόρυβο. Ανοίγω τα μάτια. Βρέχει κουβάδες. Εδώ ξέχασα να σας πω ότι όταν τρακάραμε είπα : «τουλάχιστον ας ελπίσουμε να μην βρέξει γιατί θα γίνει η λαμαρίνα χάλια» και μου απάντησε «σιγά μην βρέξει!». Μόνο που δεν αποκλιστήκαμε από τα νερά!! Δίκιο είχε. Δεν έβρεξε… ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ ΕΚΑΝΕ!!! Δεν αγχώνομαι και πάλι! Ακούω όμωςε ξανά έναν περίεργο θόρυβο. «Δεν είναι τίποτα»μου λέει. Βγαίνω έξω και στα 5 εκατοστά από το αμάξι μου σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται ένας κάδος απορριμμάτων που προφανώς τον πήραν μαζί τους τα νερά στην κατηφόρα και μαντέψτε που σταμάτησε! Στο πορτ παγκάζ μία μικρή λακκουβίτσα!!! Το απόγευμα πριν φύγει πήγαμε για καφέ με άλλον επιφανή Blogger (και γίναμε μούσκεμα από τα νερά). Δεν είχαμε φάει και τίποτα και μπήκαμε στα Goodys. Δείτε την απόδειξη που του έκοψαν… Δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα όσο νόμιζα. Είχα να κάνω με τον Σατανά τον ίδιο, τον άρχοντα του Σκότους! Το άφησα στον σταθμό του τραίνου και έφυγα! Γύρισα σπίτι έντρομη… μάζεψα το χάος (γιατί το σπίτι ήταν σαν να είχε πέσει βόμβα) και πήρα την μητέρα μου τηλέφωνο να την ρωτήσω που είχε βάλει εκείνο το μπουκαλάκι με τον αγιασμό. Σήμερα τηλεφώνησα και στον παπά για ευχέλαιο…!




ΠΡΟΣΟΧΗ : ΠΡΙΝ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΕΤΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΝΤΕ ΤΟΥ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟ… ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ!!!

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007

Λικεράκι; Φοντάν; τι να σας κεράσουμε;

Εχθές έκατσα και έφτιαξα λικέρ Μανταρίνι… την συνταγή την πήρα από την μαμά Θεσσαλονικιού φίλου… ή μάλλον για να το κάνω λίγο πιο πιασάρικο την βρήκα στην σοφίτα μέσα σε ένα σκονισμένο σεντούκι με πολλά μυστικά και χάρτες του περασμένου αιώνα. Η συνταγή ήταν γραμμένη χειρόγραφα από την Πολιτισσα, προπρογιαγιά του φίλου μου, που φήμες λένε ότι καταγόταν από την Σμύρνη και ήταν μάγισσα! Καλύτερα τώρα; Ωραία πάμε παρακάτω…
Το θέμα όμως έχει ως εξής : στην συνταγή περιλαμβάνετε και το καθαρό οινόπνευμα (λικέρ γιου νοου). Πήγα στο φαρμακείο όπως με συμβούλεψε η κυρία Ευγενία εεε η μάγισσα, αλλά δεν είχαν μικρό μπουκαλάκι με αποτέλεσμα να μου δώσουν ένα αρκετά μεγαλύτερο!!! Νομίζω όμως ότι μου ξέφυγε κάπως στην δοσολογία και όπως λέει και η διαφήμιση «τις δόσεις δεν τις φτιάχνεις μόνος σου»! Όταν αυτό το λικέρ ετοιμαστεί (γιατί τον θέλει τον χρόνο του για να ωριμάσει και ωστόσο εμείς παίζουμε με τις τάπες των βαρελιών) να μου το θυμάστε… ή θα μας πάνε μέσα σαν την εποχή της ποτοαπαγόρευσης ή θα την ακούμε με ένα απλό βρέξιμο των χειλιών… !!!
Λέω να φτιάξω ετικέτα για το μπουκάλι που να λέει ότι ενδείκνυται και για εντριβή!!

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007

@ Σαλλλλονίκη!

Το περασμένο Σκ ήμουν Σαλονίκη. Το καρντάσι μου είναι Σαλονικιά και κανονίζαμε αυτό το ταξίδι από τις αρχές του νέου έτους. Να είναι καλά η Aegean που σε κάνει να ταξιδεύεις με 19 € (80 πήγαινε – έλα με τους φόρους) και κανείς δεν ξέρει πόσο πλήρωσες! Η εβδομάδα πέρασε βασανιστικά και όταν ήρθε η ώρα να ταξιδέψουμε δεν είχα κάνει καμία προετοιμασία με αποτέλεσμα να τρέχω την τελευταία στιγμή και να μην φτάνω. Τελικά έφτασα! (όχι που θα μου γλίτωνε)
Από Αθήνα ξεκινήσαμε 4 κοριτσούδια (δροσερά σαν τα γαρύφαλλα… εσωτερικό αστείο) και πάνω μας περίμεναν κάτι ξαδέρφια και κοινοί φίλοι. Δυστυχώς όπως όλα τα ωραία έτσι και αυτό το ταξίδι τελείωσε πάρα πολύ γρήγορα αλλά τα σκηνικά που ζήσαμε ήταν στιγμές απείρου κάλλους και γέλιου! (γύρισα με κλεισμένο λαιμό από τα γέλια… No comment το ξέρω η κράση μου δεν αντέχει πια τα ξεσαλώματα!)

Απίστευτο και όμως αληθινό #1 : Φτάνουμε στο ξενοδοχείο με γέλια και φωνές ενθουσιασμένες χωρίς λόγο… ο Ξενοδόχος μας κοιτά απορημένος. Προσπαθεί να μας δώσει δωμάτια και ταυτόχρονα να μην γελάσει για να δείξει ότι είναι επαγγελματίας! Αφού κάνει τις απαραίτητες διαδικασίες μας δίνει τα κλειδιά των δωματίων. Σε εκείνη την φάση μας εξηγεί πως κλειδώνει η πόρτα και πως αν θελήσουμε να την κλειδώσουμε απέξω θα πρέπει πρώτα να γυρίσουμε την ασφάλεια από μέσα (κάτι σαν τα αμάξια) διαφορετικά θα παλεύουμε με το κλειδί χωρίς λόγο. Κάνοντας πλάκα του λέω:
- Καλέ ένα πρόχειρο πόμολο δεν έχετε να μας δείξετε;
- Βεβαίως λέει αυτός, αποστομόνωντας με και τραβάει κάτω από τον πάγκο ένα κομμάτι πόρτα με ένα πόμολο πάνω και ξεκινά την επίδειξη!!!
- Χαχα γελάω εγώ, πάλι καλά που δεν κουβαλήσατε την πόρτα ολόκληρη του λέω εγώ… το χρησιμοποιείτε και για φονικό όπλο;
- Αν υπάρχει κανένας περίεργος πελάτης, μου λέει αυτός χαμογελώντας και μου κόβει τον αέρα!

Απίστευτο και όμως αληθινό #2 : Πάμε για καφέ στο κέντρο. Ρε σεις μου έκανε απίστευτη εντύπωση ότι στις high και καλά καφετέριες υπάρχουν τραπέζια reserve 14.00 το μεσημέρι και κερνάνε σφινάκια!!! Θα μου πείτε εκεί πήγες και εσύ; Δεν πήγα, θα σας απαντήσω, με πήγαν… εγώ ως γνωστον φτωχό κοριτσάκι βιοπαλαιστών είμαι και τέτοιες χλιδές ούτε που τις γνωρίζω. Εδώ να σημειώσω πως όλο το ΣΚ ήμουν έρμαιο παρέας με λαϊκά γούστα όπου οι κοπέλες μοιάζουν στην Κοκκίνου και οι άντρες στον Τσαλίκη στην καλύτερη! Δεν λέω ότι κάνουν άσχημα άλλωστε φίλοι μου από το Δημοτικό είναι… απλά ξεκαθαρίζω την θέση μου!
Μα reserve;;; τστστστς!

Απίστευτο και όμως αληθινό #3 : Το βράδυ πήγα σε no name μπουζούκια! Δεν θα σχολιάσω τους τραγουδιστές ούτε τον κόσμο (και αυτό γιατί θα μου ξαναπείτε τραβάτε με και ας κλαίω είσαι και δεν θα μπορώ να σας πείσω ότι κάνω κοινωνιολογική έρευνα πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά σε χώρους διασκέδασης για μία εργασία στο μεταπτυχιακό) … ένα παράπονο θα κάνω… ΠΟΛΥ ΚΡΥΟ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!!! Όχι τίποτα άλλο αλλά έπρεπε να είμαι και κυριλέ ντυμένη και είπα πως θα με πάνε για απόψυξη μέχρι να μπούμε στο μαγαζί! Πάντως δεν μπορώ να πω… είχε την πλάκα του! Υπήρχε και ένας που προσπαθούσε ο καημένος να ξεσηκώσει τον κόσμο μα του κάκου… άντε βρε και Τερζής σου εύχομαι αγαπητέ! Κόντεψα να φάω και τα μούτρα μου σε κάτι γαρύφαλλα… που πας μωρή με την τσάπα;;;; Τακούνι και Γαρύφαλλο στο πάτωμα θέλουν την μαεστρία τους!


Απίστευτο και όμως αληθινό #4 : την Κυριακή πήγαμε σε ένα χωρίο (αυτό ήταν το απίστευτο αλλά αληθινό) τον Παλιό Παντελεήμωνα. Όποιος δεν έχει πάει το συστήνω ανεπιφύλακτα! Είναι σαν να βρίσκεσαι σε παραμύθι… πέτρινα σπιτάκια, πλακόστρωτα και με απίστευτη θεα στην θάλασσα που απλώνεται κάτω από το Λιτόχωρο! Το χωριό δεν έχει μόνιμους κατοίκους αλλά μόνο ξενώνες, μαγαζάκια και ταβέρνες. Το αναπαλαίωσαν (κατά την ταπεινή μου γνώμη πολύ επιτυχημένα) γιατί το είχαν εγκαταλείψει οι κάτοικοι του χρόνια πριν και το έκαναν ένα υπέροχο θέρετρο. Τζάκι, ζεστή σοκολάτα, κιθαρούλα και άγιος ο θεός… αχχχχ βαχ (βαθύς αναστεναγμός από το υπόγειο όπου δουλεύω!)

Απίστευτο και όμως αληθινό #5 : Το γέλιο πήγε σύννεφο σε βαθμό κλάματος… Χρόνια είχα να περάσω τόσο καλά καθ΄ όλη την διάρκεια εκδρομής! Στο αεροδρόμιο Μακεδονία παίξαμε και μουσικές καρέκλες στην αίθουσα αναμονής αλλά μετά την άφιξη μας στο Ελ. Βενιζέλος ήμασταν Κυρίες… εδώ βλέπεις μπορεί και να πέσουμε πάνω σε κανένα γνωστό!!!

Δυστυχώς κράσαρε η κάρτα τις ψηφιακής και ακόμα δεν έχουμε νέα της από την εντατική όπου την έχουμε σε καταστολή για να σας δείξω φωτογραφίες! Ελπίζω όμως να καταφέρουμε να την κάνουμε να ομολογήσει και να σας δείξω τουλάχιστον τον Π. Παντελεήμωνα… (τα υπόλοιπα περιεχόμενα της δεν με τιμούν ιδιαίτερα οπότε κάνω το κινεζάκι )…