Μάντεψε ποιος…

Σε γενικές γραμμές θα όπως έχετε καταλάβει και έχω επισημάνει και εγώ σε προηγούμενα post δεν φημίζομαι για την τύχη μου. Για την ακρίβεια η μητέρα μου κατά καιρούς πετάει την εξής ατάκα και μου σπάει το ηθικό: «αυτό το παιδί και στην βρύση να πάει αυτή θα αποστειρώσει!» ή ο αδερφός μου λέει το εξής : «να δεις που κάποια μέρα θα σε κόψει κανένα αμάξι στην ταράτσα ενός ουρανοξύστη (καταλαβαίνετε ποιες είναι οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο ας μην εξηγώ)… να εύχεσαι μόνο να είναι ασθενοφόρο!». Αυτό όμως που έζησα αυτό το Σκ δεν είχε προηγούμενο. Υπάρχουν και χειρότερα κυρίες και κύριοι από εμένα. Γνώρισα τον master του είδους, τον άνθρωπο Γκαντέμη, τον ένα και μοναδικό τζεντάι, τον «χρυσό πιάνω κάρβουνο γίνεται, μαζεύω το κάρβουνο και καταστρέφεται και αυτό»! Μπροστά του ο Μητσοτάκης ωχρειά, οι μαύρες γάτες ανατριχιάζουν στο πέρασμα του και τα γαλάζια ματάκια ανατινάζονται!!! Το κακό είναι ότι όταν επισκέπτεται κάποιο σπίτι η γκαντεμιά μετακομίζει προσωρινά στον σπιτονοικοκύρη (ούτε αυτή δεν τον αντέχει πια) και αν δεν είσαι προετοιμασμένος όπως εγώ το σαγόνι πεθαίνει εξάρθρωση από το σοκ… κοινώς κρεμάει με πιθανότητες επαναφοράς 1 στις 1.000.000.000.000!!!
Για λόγους ευγένειας, καλής διαγωγής και σαβουάρ βιβρ δεν θα αναφερθώ στο ποιος είναι για να μην σας προκαταβάλω. Φυσικά και πρόκειται για blogger… αλλά επειδή μπορεί να θεωρηθεί αθέμιτος ανταγωνισμός θα σιωπήσω!!! Όχι τίποτα άλλο αλλά θα βγει και από πάνω μετά ότι τάχα μου τον διαπομπεύω στην βλογόσφαιρα και δεν είμαι για να τον ερεθίζω μην με βρουν και άλλα…
Από την Παρασκευή το βράδυ συνέβησαν τα εξής : τελευταία στιγμή σχολάω από την δουλειά (αφού έχουν προηγηθεί οι απίστευτες σφήνες τελευταία στιγμή) και πριν φύγω από το σπίτι για να πάω να τον μαζέψω με παίρνει τηλέφωνο η κολλητή μου ότι της έχουν κλείσει το αμάξι και δεν μπορεί να φέρει τα ηχοσυστήματα (ξέχασα να σας αναφέρω ότι παρτάραμε το Weekend). Η τροχαία δεν ερχόταν και ο τύπος που την είχε κλείσει ήταν άφαντος. Έπρεπε να πάω να την μαζέψω γιατί την περίμεναν να κάνουν τις συνδέσεις στο σπίτι όπου θα γινόταν το πάρτυ! Πηγαίνω. Την μαζεύω. Στο τσακ και κατόπιν πολλών παραβάσεων του κοκ προλαβαίνω και την άφιξη του «ας τον λέμε Λαχείο»! Γυρίζουμε στο σπίτι που οργανώνονταν όλα. Θα καθόμασταν για λίγο μέχρι να ετοιμάσουμε μία έκπληξη για την επόμενη ημέρα σε φίλο που είχε γενέθλια. Αλλά αυτός ο φίλος ήταν εκεί και απλά περιμέναμε να φύγει. Πολλές ώρες! Φυσικά ο συγκεκριμένος φίλος την συγκεκριμένη ημέρα που εμείς ήμασταν κομμάτια είχε κέφι για ξενύχτι και δεν έφευγε με τίποτα. Όταν καταφέραμε να τον διώξουμε ήμασταν ήδη κομμάτια και φύγαμε χωρίς ιδιαίτερη πρόοδο στην οργάνωση. Την επόμενη ημέρα (Σάββατο) σηκώνομαι και η μέση μου πονάει φρικτά. Η κατάρα της Έυας… νωρίτερα(δεν παίζει ποτέ αυτό)! Πίνουμε καφέ και ξεκινάμε να ψήνουμε τυροπιτάκια για το πάρτυ. Η αντίσταση του φούρνου πέφτει και καίει τα πάνω πάνω στο ταψί. Προσπαθώ να τα σώσω και καίγομαι στον αντίχειρα. Μέσα σε όλα αυτά πρέπει να πάω στην δουλεία να πάρω κάποια αρχεία από την υπολογιστή οπωσδήποτε. Τρώμε. Φεύγω να πάω στην δουλειά. Με το που φτάνω εκεί βλέπω να στρώνουν καινούρια πατώματα (το κτίριο είναι μόλις 2 ετών και είχε ολοκαίνουργια πατώματα) και η μοναδική πόρτα από τις 3 από τις οποίες μπορώ να μπω θέλει κάρτα και δεν την κρατάω μαζί μου. Είναι Σάββατο λείπουν όλοι όσοι έχουν κάρτα και δεν υπάρχει κάποιος να μου ανοίξει. Γυρίζω γρήγορα σπίτι την παίρνω και ξαναπάω στην δουλειά. Ο Υπολογιστής κολλάει αλλά τα καταφέρνω. Το «Λαχείο» έχει κανονίσει καφέ και εγώ έχω κανονίσει να πάω να μαζέψω και άλλα πράγματα για το πάρτυ. Μπαίνουμε στο αμάξι να φύγουμε. Ένα στενό κάτω από το σπίτι μου τρακάρουμε. Μία κυρία έκανε όπισθεν δεν μας είδε και έπεσε πάνω μας. Το δεξί φτερό χάλια. Βγαίνει η κυρία και φυσικά προσπαθεί να αποποιηθεί της ευθύνης. Άδειες ασφάλειες κτλ. (δεν τσακώθηκα… προσπάθησα πολύ!) Ο καφές αναβάλετε. Παίρνουμε τα πράγματα να τα μεταφέρουμε αλλά τα μισά από λάθος υπολογισμούς. Ξαναγυρίζω με το αμάξι να έχει πάθει εγκεφαλικό και παίρνω και τα υπόλοιπα και ξανακατεβαίνω κέντρο (εκεί ήταν το παρτυ). Γυρίζω σπίτι να ντυθώ και να επανέλθω. Η φίλη που επιμελήθηκε το image ξεχνάει το φόρεμα μου και ξαναπηγαίνει σπίτι της να το πάρει ευτυχώς το κατάλαβε πολύ νωρίς. Το πάρτυ γίνεται. Όλα καλά σε γενικές γραμμές δόξα τον θεό. Αν εξαιρέσεις κάποιες διακοπές στην μουσική γιατί κράσαρε το σύστημα ανά διαστήματα και το ότι η έκπληξη δεν ήταν 100% οκ όλα καλά…! Γυρίζουμε σπίτι ξημερώματα και λιώνουμε στον ύπνο. Το πρωί ακούω ένα περίεργο θόρυβο. Ανοίγω τα μάτια. Βρέχει κουβάδες. Εδώ ξέχασα να σας πω ότι όταν τρακάραμε είπα : «τουλάχιστον ας ελπίσουμε να μην βρέξει γιατί θα γίνει η λαμαρίνα χάλια» και μου απάντησε «σιγά μην βρέξει!». Μόνο που δεν αποκλιστήκαμε από τα νερά!! Δίκιο είχε. Δεν έβρεξε… ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ ΕΚΑΝΕ!!! Δεν αγχώνομαι και πάλι! Ακούω όμωςε ξανά έναν περίεργο θόρυβο. «Δεν είναι τίποτα»μου λέει. Βγαίνω έξω και στα 5 εκατοστά από το αμάξι μου σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται ένας κάδος απορριμμάτων που προφανώς τον πήραν μαζί τους τα νερά στην κατηφόρα και μαντέψτε που σταμάτησε! Στο πορτ παγκάζ μία μικρή λακκουβίτσα!!! Το απόγευμα πριν φύγει πήγαμε για καφέ με άλλον επιφανή Blogger (και γίναμε μούσκεμα από τα νερά). Δεν είχαμε φάει και τίποτα και μπήκαμε στα Goodys. Δείτε την απόδειξη που του έκοψαν… Δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα όσο νόμιζα. Είχα να κάνω με τον Σατανά τον ίδιο, τον άρχοντα του Σκότους! Το άφησα στον σταθμό του τραίνου και έφυγα! Γύρισα σπίτι έντρομη… μάζεψα το χάος (γιατί το σπίτι ήταν σαν να είχε πέσει βόμβα) και πήρα την μητέρα μου τηλέφωνο να την ρωτήσω που είχε βάλει εκείνο το μπουκαλάκι με τον αγιασμό. Σήμερα τηλεφώνησα και στον παπά για ευχέλαιο…!

ΠΡΟΣΟΧΗ : ΠΡΙΝ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΕΤΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΝΤΕ ΤΟΥ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟ… ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ!!!