Παρασκευή, Ιουλίου 14, 2006

ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΔΙΑΚΟΠΩΝ




Σήμερα είναι η τελευταία ημέρα στην δουλεία!!!
Θα σας αφήσω για αρκετές ημέρες αλλά θα γυρίσω με γεμάτες μπαταρίες και πολλές καινούριες ιστορίες (ελπίζω να είναι αστείες και κεφάτες). Σας υπόσχομαι να περνάω και να σας βλέπω όποτε μπορώ και εφόσον βρίσκομαι μπροστά σε internet! Φιλάκια πολλά και καλό καλοκαίρι…

Μάτια κομμάτια!

Την Τετάρτη το βράδυ ( μετά από μία πολύ κουραστική ημέρα και μία ακόμα πιο κουραστική Τρίτη και μια ακόμα πιο κουραστική Δευτέρα ) κατέληξα στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις στο γήπεδο του softball στο Ελληνικό. Ήταν ίσως το πιο γεμάτο συναυλιακά βράδυ της Αθήνας για αυτό το καλοκαίρι. Iggy Pop, Roxy music…Τoto και άλλα πολλά ελληνικά και ξένα! O κλήρος έπεσε στους Toto και να ΄μαι , μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες να σχολάσω νωρίς (20.30!), να τρέχω στο δρόμο προς το metro και μετά στο τραμ για να προλάβω. Τώρα θα μου πείτε το τραμ πήρες για να προλάβεις; Ναι το τραμ! Γιατί μπορεί να έχανα την αρχή των Socrates που έπαιζαν support αλλά θα προλάβαινα να κάνω εν τω μεταξύ άλλα πράγματα αρκετά σημαντικά όπως το να κάτσω μετά από 10 ώρες ορθοστασίας, να φάω και να πιω λίγο νερό.
Εδώ θέλω να σημειώσω ότι ποτέ δεν πρέπει να λέμε «ποτέ» καθώς και να μην είμαστε απόλυτοι σε τίποτα. Όταν ήμουν μικρότερη έβλεπα γιαγιάδες (ή τουλάχιστον γιαγιάδες φαίνονταν στα δικά μου τα μάτια) με το ταπεράκι στα λεωφορεία και σκεφτόμουν ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα… ή ακόμα έβλεπα γυναίκες να βάφονται και μίας και δεν ήμουν ποτέ φανατική του είδους σκεφτόμουν... «μα καλά… σπίτι τους δεν μπορούσαν να τα κάνουν όλα αυτά;» και γελούσα! Επειδή η ιστορία μου έχει αποδείξει ότι εδώ πληρώνονται όλα και όπως λέει και ο σοφός λαός «μεγάλη μπουκιά μην φας, μεγάλη κουβέντα μην πεις» έχω διαπιστώσει ότι πολλά από αυτά που νόμιζα ότι δεν θα κάνω ποτέ όταν μεγαλώσω όχι απλά τα κάνω αλλά δεν νιώθω και καθόλου τύψεις γι΄ αυτά.
Μπαίνω λοιπόν κυρία στο τραμ και αφού βρίσκω μία ωραιότατη θέση από αυτές που είναι μονές μακριά από το οπτικό πεδίο του οδηγού και με φορά προς τα μπρος (μην μας βγει και το φαγητό από την μύτη) ανοίγω το ταπεράκι με τα γεμιστά και αρχίζω να τρώω. Κύρια πάντα και με τρόπους φυσικά και ας είχα να φάω φαγητό κανονικό γύρω στις 26 ώρες. Είμαι σίγουρη ότι σε κάποιο άλλο blog κάποιος θα γράφει… «δεν θα φανταστείτε τι έγινε χθες το τραμ! Μία κοπέλα αφού στρογγυλοκάθισε στην θεσούλα που στέρησε από κάποια γιαγιά που ξεροστάλιαζε όρθια άνοιξε το ταπεράκι της και άρχισε να τρώει γεμιστά αδιαφορώντας για τους γύρω που την κοίταζαν με απορία !!!». Σαν να μην έφταναν όλα αυτά όταν τελείωσε το φαγοπότι τα μάζεψα όλα σουλουπώθηκα με τα γνωστά και σωτήρια wet hankies και έβγαλα το νεσεσέρ να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα και να κρύψω λίγο τον μαύρο κύκλο που από την κούραση των ημερών κόντευε να πνίξει τα γεμάτα κόκκινα φλεβάκια μάτια μου. Ταυτόχρονα χτύπησε και το κινητό μου κοντά στις 15 φορές από τους φίλους μου που έβλεπαν την ώρα να περνάει και εγώ να καθυστερώ αδικαιολόγητα. Είμαι σίγουρη ότι οι συνταξιδιώτες μου θα έχουν να το λένε… Η τρελή με τα τάπερ, το κινητό και τα καλλυντικά που σπίτι δεν έχει ή έχει να το δει μέρες (φυσικά γιατί ξημεροβραδιάζεται στον γκόμενο και όχι από δουλειά καλοκαιριάτικα ) και που τέλος πάντων γονείς δεν έχει να την μαζέψουν;;;;
Με τα πολλά έφτασα στον προορισμό μου και περπάτησα μετα βίας (κομμάτια από την κούραση, βάρια και από το φαί) μέχρι το στάδιο περνώντας από μία σιδερένια γέφυρα την παραλιακή που μου έκοψε την χολή καθώς τα τελευταία χρόνια αποκτήσαμε και φοβία με τα ύψη! Στην είσοδο μου έψαξαν και την τσάντα λες και το γράφει στο κούτελο μου κάθε φορά ότι έχω φωτογραφική μηχανή μαζί. Για ένα περίεργο λόγο δεν την βρίσκουν ποτέ και πάντα με ρωτάνε «Έχεις φωτογραφική μηχανή;» και εγώ απαντάω όχι επιδεικτικά. Ο τεράστιος τύπος που έψαχνε το σακίδιο μου μετά δεν μπορούσε να κλείσει το φερμουάρ και μου ζήτησε να το βγάλω από την πλάτη και να το κλείσω μόνη μου. Εκεί για άλλη μία φορά έκανα ένα bad timing αστείο του στυλ « καλά δεν είναι και τόσο δύσκολο με τα σουτιέν τι κάνεις δηλαδή;» αλλά ευτυχώς ο τεράστιος τύπος ήταν ευγενικός τεράστιος τύπος ώστε να εκτιμήσει το αστείο μου και να μην απαιτήσει να μου δείξει επί τόπου! Στο στάδιο μπήκα την ώρα ακριβώς που έκλειναν τα φώτα για να ξεκινήσουν οι Socrates και εντόπισα την παρέα μου. Πρώτη φορά στο γήπεδο αυτό και μου άρεσε πολύ. Το βρήκα γλυκούλι και αν η σκηνή ήταν και πιο κοντά στις κερκίδες θα ήμασταν μία μεγάλη και όμορφη παρέα με τους μουσικούς. Η συναυλία ήταν πολύ καλή αν και θα ήθελα να είμαι πιο ξεκούραστη για να την ευχαριστηθώ καλύτερα… κατά την 01.00 έγειρα στον ώμο ενός φίλου να ξαποστάσω για να αντέξουν τα μάτια μου μέχρι το τέλος και στο αμάξι στην επιστροφή με πήρε ο ύπνος (δεν οδηγούσα εγώ ευτυχώς!)…

Δευτέρα, Ιουλίου 10, 2006

SOS II



Είναι δύο υπάλληλοι σε ενα γραφείο και δεν την παλεύουν καθόλου.
Ιούλιος µήνας, ζέστη αφόρητη, πολλή δουλειά , όρεξη µηδέν.
Ο ένας έχει σαλτάρει τελείως και έπειτα απο µερικές αποτυχηµένες απόπειρες να κερδίσει µια άδεια απο το σκληρό αφεντικό, αποφασίζει να λάßει δραστικά µέτρα και να εκßιάσει λίγο την κατάσταση.
Πάει λοιπόν και κρεµιέται απο το ταßάνι και αρχίζει να ßγάζει περίεργους ήχους.
Μπαίνει το αφεντικό στο γραφείο, τον ßλέπει, µένει κάγκελο.
- Τί έπαθες ρε; Γιατί κρεµάστηκες απο το ταßάνι;
- Είµαι λάµπα!!
- Αα.. δεν πάς καλά εσύ. Πάρε µια αδειούλα µπάς και ξελαµπικάρεις λίγο.
Κατεßαίνει κάτω ο τύπος και φεύγει. Τον ßλέπει ο συνάδελφος του και σηκώνεται και αυτός και τον ακολουθεί απο πίσω.
Τον ßλέπει το αφεντικό..
- Εσύ που πάς;
- Ε, δεν µπορώ να δουλέψω µεσα στα σκοτάδια.

Παρασκευή, Ιουλίου 07, 2006

SOS




Δεν μπορώ να δουλέψω.
Έμεινε 1 εβδομάδα μέχρι την άδεια.
Πνίγομαι στην δουλειά και πονάει η μέση μου!!!
Θέλω να κλαφτώ σε όποιον βρω μπροστά μου…


Δευτέρα, Ιουλίου 03, 2006

Τέντα πατέντα!

Στην οικογένεια μου σέρνεται, γενιές τώρα, ένα περίεργο είδος κατάρας… Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αποκτήσουμε κάτι χωρίς να το χρυσοπληρώσουμε ακόμα και αν δεν δικαιολογεί τα χρήματα του. Ακόμα και να βγει φτηνά η αγορά το αντικείμενο που θα αγοράσουμε θα θέλει service την επόμενη ήμερα μετά την λήξη της εγγύησης ή ακόμα και αν είναι μέσα στην εγγύηση η ζημιά που θα έχει πάθει θα είναι από αυτές που δεν συμβαίνουν ΠΟΤΕ στο προϊόν και δεν θα μας καλύπτει! Ανάμεσα σε 150 οικογένειες που θα αγοράσουν ένα προϊόν μίας συγκεκριμένης μάρκας σε εμάς θα τύχει το ελλατωματικό, ο μαλάκας τεχνίτης, ο μαλάκας πωλητής, ο μαλάκας μηχανικός (αυτό και αν είναι πονεμένη ιστορία) και φυσικά όταν πάμε συστημένοι κάπου από κάποιον που έχει μείνει ευχαριστημένος 1000% (και έχουμε δει για τι έχει μείνει ευχαριστημένος και έχει δίκιο) πάντα σε εμάς θα πάνε όλα στραβά από την πρώτη στιγμή. Βέβαια για να μην φανώ γκρινιάρα όλο αυτό έχει και ένα καλό. Έχουμε μάθει οικογενειακός να λύνουμε μόνοι μας τα προβλήματα μας (ή αφού πληρώσουμε και ο τεχνίτης σηκώσει τα χέρια ψιλά) και να επισκευάζουμε πολλές συσκευές καθημερινής χρήσεως (να δεις την μάνα να φτιάχνει τα υδραυλικά να κουφαθείς). Τέλος εισαγωγής.

Αρχή Ιστορίας. Πριν από ένα μήνα αποφάσισα να βάλω τέντες. Σαν σωστή καταναλώτρια κάνω την έρευνα αγοράς μου πρώτα… μαθαίνω τα πάντα για τις τέντες, τα υφάσματα, τα συστήματα στήριξης, τους βραχίονες, τα φορούσια και τα καρούλια (σας εντυπωσίασα με την ορολογία;) και καταλήγω στον τυχερό εργολάβο τεντών. Το μαγαζί του ένα από τα μεγαλύτερα της περιοχής και σε κεντρικό δρόμο. Είδα και έπαθα να κλείσω ραντεβού. Ωραία είπα έχει πολύ δουλεία…τον προτιμούν. Η αλήθεια είναι ότι είχα ακούσει πολύ καλά λόγια και από προηγούμενους πελάτες! Έρχεται παίρνει μέτρα και μας ράβει το κουστουμάκι! Το τελικό ποσό ήταν λίγο τσουχτερό αλλά χαλάλι είπα αν είναι να γίνει καλή δουλειά και να είναι και καλό το ύφασμα! Μετά από δύο μέρες στις 7.30 το πρωί παρακαλώ καταφθάνει ο κυριούλης με το συνεργείο του. Εδώ θα πρέπει να προσθέσω ότι ο τοίχος μου είχε μία διόλου ευκαταφρόνητη ιδιομορφία. Δεν είχε υπόστεγο για να μπει η τέντα από κάτω ώστε να μην βρέχεται όταν είναι μαζεμένη και είχε πολλούς εξωτερικούς (τονίζω εξωτερικούς) σωλήνες που δυσκόλευαν το έργο των τεχνιτών! Λαμβάνοντας υπόψη μας όλα αυτά, συμπονέσαμε και με το παραπάνω τους εν λόγω εργαζόμενους από την αρχή του δύσκολου έργου τους. Όχι πως δεν είχαν αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο αλλά άνθρωποι είμαστε βρε αδερφέ.
Το συνεργείο εισβάλει στο σπίτι και φτάνει στον κήπο (ο οποίος σημείωση είναι κοινόχρηστός και έχουμε κάνει αμάν να πιάσει το γκαζόν στα 20 τετραγωνικά του και να επιζήσουν τα λουλουδάκια του) και αδειάζουν όλη τους την πραμάτεια πάνω στο γκαζόν ποδοπατώντας τα λουλουδάκια! Κατά την διάρκεια συναρμολόγησης του σκελετού καπνίζουν σαν φουγάρα και σβήνουν τις γόπες τους πάνω στις γλάστρες αντί για το τασάκι που βρίσκεται 2m μακριά πάνω στο τραπέζι … μην αρπάξουμε και καμία φωτιά! Η τέντα θα ήταν 2 κομμάτια. Στο πρώτο όλα καλά! Στο δεύτερο κομμάτι πάνε να κάνουν μία τρύπα στον τοίχο και πετυχαίνουν την υδρορροή της από πάνω. Δεν λέω σχηματίστηκε ένα υπέροχο συντριβανάκι αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός! Μέσα σε όλο τον πανικό για να σταματήσουμε το νερό εμφανίζεται στην αυλή και η δεσποινίς ετών 36 του 3ου και μας κάνει παρατήρηση για τα λουλουδάκια ενώ το νερό σκάει σε υπέροχους σχηματισμούς στον τοίχο πάνω από το κεφάλι της!! Φωνάζουμε υδραυλικό. Το συνεργείο φεύγει να περάσει αλλού τέντες μέχρι να τελειώσει ο υδραυλικός. Εγώ φεύγω για την δουλειά (μην με διώξουν και για την τέντα) και αφήνω τον πατέρα σπίτι. Γυρίζουν μετά από 5 ώρες αφού έχει φτιάξει το θέμα νερό και αρνούνται να πληρώσουν έστω και το μισό ποσό για την ζημιά που προκάλεσαν. Φτιάχνουν την τέντα και στην προσπάθεια να βάλουν τις βίδες της κολώνας στο πάτωμα σπάνε ένα από τα πλακάκια της αυλής (ακόμα έτσι είναι φυσικά). Σαν υπόστεγο έβαλαν τσίγκο ο οποίος κάνει έναν απίστευτα εκνευριστικό ήχο όταν βρέχει και προσπαθείς να κοιμηθείς. Γυρίζω από την δουλειά και τι να δω. Ανάμεσα στην τέντα Α και την τέντα Β ένα χάσμα 40 πόντων. Ακριβώς εκεί που είναι το τραπέζι και ήθελα να έχει σκιά. Ακριβώς εκεί που ήθελα να τρώω τα καλοκαίρια να μην τινάζει ταυτόχρονα τα χαλιά της η από πάνω στο κεφάλι μου. Ακριβώς εκεί που παίζει μεγάλο ρόλο η βροχή τις φθινοπωρινές νύχτες! «Ρε πατέρα τι είναι αυτό;»… «Είχε σωλήνα και δεν μπορούσαν να τις πλησιάσουν»… « και καλά δεν μπορούσαν να το προβλέψουν και να κάνουν κάτι; Να βάλουν ένα κομμάτι ύφασμα από πάνω σαν μπάλωμα; Σαν πρόσθετο κομμάτι;;;;» … «…?». Όπως είπα και παραπάνω κάποιες φορές αναγκαζόμαστε και λύνουμε τα προβλήματα μας μόνοι μας. Πήραμε τα μέτρα λοιπόν και παραγγείλαμε ένα κομμάτι ίδιο ύφασμα να το προσθέσουμε από πάνω με πατέντα. Το ύφασμα ήταν έτοιμο μετά από 2 ημέρες. Σχετικά γρήγορα αλλά και σχετικά μακρύτερο. 2,50m αντί 1.90m. Το γυρίζω πίσω και εξηγώ. Το παίρνω σωστό μετά από 2 ημέρες. Το βάζουμε. Όλα καλά.


Χθες έβρεξε. Και φύσαγε. Φύσαγε πολύ! Λέω να μαζέψω την τέντα να μην την σκίσει ο αέρας και έχω και άλλα… Μαζεύω την πρώτη! Πάω να μαζέψω και την δεύτερη… τίποτα. Δεν ήθελε να πάει πάνω με τίποτα. Κάτω πήγαινε… για λίγο. Μετά ούτε αυτό! Αποτέλεσμα : Φύσαγε, έβρεχε, η τέντα είχε κάνει κοιλιά και να χτυπάει λυσσασμένα και να μαζεύει νερά σαν δεξαμενή που μόλις γέμιζε τα έριχνε όλα πάνω μου σαν από κουβά. Εγώ εκεί. Να μην θέλω να το παραδεχτώ και να προσπαθώ. Φωνάζω και τον αδερφό μου. Ανεβαίνει στην σκάλα. Τίποτα ή μάλλον τα ίδια. Τα παρατάμε και πάμε για στέγνωμα. Αν σκιστεί σκίστηκε… τι να κάνουμε;
Πάω σήμερα να κάνω παράπονα και να έρθουν να την φτιάξουν. Απάντηση « από τα γατζάκια την βγάλατε;» «Καλά ρε φίλε ευγενική ευγενική, δεν μιλάω αλλά όχι και έτσι! Για ηλίθια με περνάς;» «Θα περάσω όταν μπορέσω!»
Ήρθε. Είχε σπασμένα γρανάζια στο σύστημα. Το έφτιαξε και φυσικά δεν πλήρωσα. Είπα ευχαριστώ. Δεν μου απάντησε, τα μάζεψε και έφυγε!
Άντε να δούμε…