Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006

(Ελληνίδα)Μάνα είναι μόνο ΜΙΑ!!!




Πριν κάποιες ημέρες η μητέρα μου χρειάστηκε να κάνει μία εγχείρηση κατά την οποία θα έκανε ολική αναισθησία. Η ολική για πολύ κόσμο είναι ένα αναγκαίο κακό που παρόλα αυτά μετά τις πρώτες 5 ώρες έχει περάσει και το μόνο που έχει αφήσει είναι ζαλάδα και πίκρα στο στόμα. Για την μητέρα μου δυστυχώς δεν πρόκειται για ένα οποιοδήποτε αναγκαίο κακό αλλά για το κακό αυτοπροσώπως!. Λόγω του ότι δεν καπνίζει, δεν πίνει, δεν ξενυχτάει και γενικότερα δεν κάνει κανενός είδους κατάχρηση τα τελευταία 50 χρόνια , όχι απλά την ακούει αλλά πέφτει σε λήθαργο για περισσότερο από μία ημέρα. Βέβαια άλλο να το ξέρεις και άλλο να το βλέπεις διότι από ένα σημείο και μετά αρχίζεις να ανησυχείς (ειδικά όταν ο αναισθησιολόγος είναι χαμένος στο διάστημα και αρχίζεις να σκέφτεσαι τρόπους να τον εκδικηθείς)… Στο θέμα μας όμως.

Μάνα είναι μόνο μία λοιπόν, γιατί ενώ δεν είχε ανοίξει τα μάτια της για περίπου 8 ώρες και ο αδερφός μου και εγώ με το παραμικρό REM πεταγόμασταν πάνω μήπως και ξυπνήσει, ξαφνικά τα ανοίγει μας κοιτάζει και ρωτάει «Τι ώρα είναι;», « 16,00» της απαντάει ο bro… « αχ φάγατε;» και ξαναπέφτει σε λήθαργο για άλλες 6 ώρες!!! Α ρε μαμά, αυτό είναι το μόνο σου πρόβλημα αυτή την στιγμή; Αναρωτιέμαι… : )

Πέμπτη, Νοεμβρίου 23, 2006

Πλάκα με κάνεις #4

Σήμερα στο τρόλεϊ κατάλαβα ότι ήρθε η στιγμή να ξαναρχίσω να πηγαίνω με τα πόδια στην δουλειά. Τα επιχειρήματα είναι απλά : α. Κάνει καλό στην υγεία μου β. Μπουκώνω τα αυτιά μου με τα ακουστικά του walkman (το έχω πάνω από 10 χρόνια παίρνει κασέτες και δεν το αλλάζω με τίποτα… ναι γνωρίζω πολύ καλά για το ipod και την τεχνολογική εξέλιξη του 21ου αιώνα) ώστε να ακούω μουσική που μου φτιάχνει την ημέρα και γ. δεν έχω συνταξιδιώτες μου όλους τους τρελούς Αμπελοκήπων και περιχώρων… Ακόμα δεν σας έπεισα;

Πρωινό #5 : Δεν φταίνε τα κρουασάν… το παρατήρησα. Και σήμερα που δεν πρόλαβα να φάω, πάλι στον κόσμο της παράνοιας ξύπνησα. Βγαίνω έξω. Φυσάει τρελά ώστε το κασκόλ μου να βρίσκεται συνέχεια στο στόμα μου, στα μάτια μου τυλιγμένο άτσαλα γύρω από τον λαιμό μου σε βαθμό να το κατηγορώ για φόνο εκ προθέσεως. Φτάνω στην στάση σαν την τρελή αναμαλλιασμένη. Περιμένω. Κίνηση και το τρόλεϊ να μην ξεκινάει. «πάλι θα αργήσω» σκέφτομαι και χαζεύω έξω από το τζάμι… Ξαφνικά έρχεται μία κυρία γύρω στα 45ανω και κάθεται δίπλα μου. «Μπορώ να σας απασχολήσω λίγο» μου λέει… Γυρίζω και την κοιτάζω με μόνο σκοπό να της κόψω την χαρά ώστε να ξαναγυρίσω σύντομα στην δημιουργικότατη απασχόληση μου. Έλα μου όμως που η κυρία έχει γλυκύτατο πρόσωπο και με κοιτάει όλο αγωνία περιμένοντας θετική ανταπόκριση… «Παρακαλώ…» λέω δειλά μέσα από τα δόντια. Την παρατηρώ. Μοιάζει με αυτές τις κυρίες του ερυθρού σταυρού που ερχόντουσαν να μας κάνουν το μαντου στην Α’ δημοτικού. Όχι εκείνες τις άγριες με τον κότσο που μας κοιτούσαν με ύφος ‘αν ήσουν παιδί μου θα σε είχα εκπαιδεύσει να χτυπάς την ένεση μόνο σου’ αλλά από τις άλλες που μας έπαιρναν από το στόμα του λύκου τελευταία στιγμή και μας έσωζαν στην αγκαλιά τους. Βγάζει τα χαρτιά της καθώς μου εξηγεί ότι είναι ψυχολόγος και κάνει μία έρευνα. «Αμάν σε τέτοιο βαθμό έχω φτάσει που έρχεται ο ψυχολόγος σε μένα αντί να πηγαίνω εγώ σε αυτόν;» σκέφτομαι. «Ακόμα φτιάχνω τις ερωτήσεις» μου λέει «και ζητάω την γνώμη σας για το αν σας αρέσουν ώστε να σχηματίσω το τελικό αποτέλεσμα». «Ξεκινάμε;», «Παρακαλώ…» «Πιστεύετε ότι οι Έλληνες είναι ευτυχισμένοι; Και αν ναι που αποζητούν την ευτυχία;» «… εεε τι να σας πω… κάποιοι ναι … κάποιοι όχι… μάλλον ψάχνουν λάθος… τι να σας πω σαν πως την έχω βρει και εγώ;». Η γλυκιά κυρία συνεχίζει ακάθεκτη σε όλη την διαδρομή να με ρωτάει για τον ευτυχισμένο πολίτη της Ελλάδας, για το αν οι ηγέτες μας μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους, για το τι χρειάζεται κατά την γνώμη μου να κάνουν και για το αν τελικά μου αρέσουν οι ερωτήσεις της και πως θα μπορούσε να τις βελτιώσει. Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα τύψεις. Έβλεπα την αγάπη της για αυτό που έκανε και δεν μπορούσα να βοηθήσω… ήταν σαν να σε ρωτάει ένα μικρό παιδί γιατί γίνεται πόλεμος και να πρέπει να απαντήσεις όσο πιο διπλωματικά μπορείς ώστε να μην το απογοητεύσεις και να μην το προκαταβάλεις με την συμπεριφορά των ανθρώπων. Αφού μου εξήγησε πως ξεκίνησε αυτή την έρευνα και πόσο πιο δύσκολά ήταν όλα από όσο περίμενε με ευχαρίστησε και έφυγε. Της ευχήθηκα καλή επιτυχία. Στην επόμενη στάση κατέβηκα και εγώ. Περνάω το πρώτο φανάρι… στέκομαι στην νησίδα. Κάτι τραβάει την προσοχή μου. Μπροστά μου σταματημένο ένα τεράστιο φορτηγό από αυτά που κουβαλάνε τα χώματα από τις οικοδομές. Μέσα 2 τύποι, οικοδόμοι, μεγάλοι σε ηλικία και δίπλα τους ένας πιτσιρικάς. Και η καμπίνα τριγύρω τους τίγκα στα λούτρινα κουκλάκια… μιλάμε για πολλά κουκλάκια. Αν ένα μαγαζί «Ρεζέρβα» σας φαίνεται φορτωμένο, το φορτηγό ήταν η αποθήκη του. Και οι τύποι μέσα σοβαροί σαν να μην τρέχει τίποτα. Και το φορτηγό γεμάτο χώμα. Το κερασάκι στην τούρτα; Μπροστά, έξω από την καμπίνα του οδηγού, δεμένος στην μάσκα του φορτηγού, βρώμικος από τα καυσαέρια και τα χώματα ο βασιλιάς αρκούδος. Ένας τεράστιος αρκούδος από αυτούς που μπορείς να ξαπλώσεις πάνω και πάλι να σε περνάει στο ύψος δεμένος έξω από το φορτηγό και να μην έχω και φωτογραφική μαζί μου… επικαλέστηκα τα θεία και πέρασα απέναντι…

Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006

Αυριο πάλι θα ΄ρθω να σε βρώ...

Και τώρα που τα έμαθες όλα αυτά τι θα κάνεις; Και σιγά να μην καταφέρεις να περιορίσεις τα παρακινδυνευμένα με την δικαιολογία ότι έτσι πρέπει. Θα πρέπει να αλλάξουν όλα. Όχι τα σημαντικά, τα εμφανή αυτά που όλοι καταλαβαίνουν ότι πρέπει να σταματήσουν να συμβαίνουν, αλλά τα άλλα , τα μικρά και ασήμαντα αυτά που ποτέ δεν θα φανταζόσουν ότι μπορούν να βλάψουν κάποιον. Μου μοιάζει ακατόρθωτο. Και αναρωτιέμαι… όλοι αυτοί που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις τα γνωρίζουν όλα αυτά; Και τα εφαρμόζουν; Πως το καταφέρνουν; Πως τα εντάσσουν στην καθημερινότητα τους και ταυτόχρονα δείχνουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα; Κανονικά όλα θα αλλάξουν και όλα θα συνεχίζουν να συμβαίνουν και να λειτουργούν όπως πριν. Ρολόι. Απλά με άλλα μέσα. Με άλλο τρόπο. Με άλλες συχνότητες και από άλλους ανθρώπους. Και θα πρέπει να σταματήσεις να φοβάσαι. Όπως βρήκες από εδώ και πέρα… όχι όπως έμαθες. Τίποτα δεν θα αλλάξει ακούς; Και εμείς σ΄ αγαπάμε… ακόμα περισσότερο από πριν. Και θα σε προφυλάξουμε από όλα. Και θα πετάξουμε στα σκουπίδια ότι μπορεί να σε βλάψει… το έχουμε κάνει ήδη! Μην τους ακούς όλα θα γίνουν όπως πριν!


... κρίμα που δεν με πιστεύεις.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 20, 2006

don't worry be happy (τ' αναποδο ποιο είναι;)

Το σαββατοκύριακο δεν βγήκα. Δεν είχα όρεξη. Είχα συνομιλίες με το πόμολο (έκφραση που αντιπροσωπεύει το βλέμμα στο άπειρο και καμία διάθεση για κοινωνικότητες)! Στο σπίτι επικρατούσε το ίδιο! Όλοι ένα μάτσο χάλια… Πως μπορεί να στα φέρει τούμπα η π^%$#*$ η ζωή από την μία στιγμή στην άλλη ακόμα δεν το έχω καταλάβει! Κουράστηκα όμως με τις εκπλήξεις της… αρκετά!!

Δευτέρα, Νοεμβρίου 13, 2006

Πλάκα με κάνεις #3

Τις τελευταίες ημέρες μου συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ξύπνησα κατά λάθος ένα πρωινό στην ζώνη της παράνοιας και απλά από εκείνη την ημέρα δεν έχω καταφέρει να βρω την πύλη της επιστροφής.
Πρωινό #1 :
Ξυπνάω παίρνω το πρωινό μου (γιατί όση και να είναι η φτώχια μας το κρουασάν δεν θα λείψει ποτέ από το τίμιο τραπέζι μας), ντύνομαι και φεύγω για δουλεία με ελαφρά νυσταγμένα πηδηματάκια. Φτάνω στο Τρόλεϊ όπου περιμένουν αρκετά παππούδια όπως πάντα (λέτε να φταίει που η στάση λέγεται γηροκομείο;) και περιμένω και εγώ μαζί τους. Έρχεται το τρόλεϊ μπαίνουμε (τρώγοντας τις απαραίτητες αγκωνιές από τα παππούδια. τι και αν ήταν άδειο και τελικά θα καθόμασταν όλοι;) και καθόμαστε. Ανάμεσα μας και μία γιαγιά, από τις ήσυχες, με στολή νοσοκόμας του Ερυθρού σταυρού και όλα τα παράσημα πολέμου καρφιτσωμένα στο πέτο! Σε μία στάση πιο κάτω πατάει μία άλλη γιαγιά το κουμπί στην μπροστά πόρτα δίπλα από τον οδηγό. Φτάνοντας όμως στην επόμενη στάση και διαπιστώνοντας ότι δεν θα προλάβει να κάνει μετεπιβίβαση στο λεωφορείο που προπορευόταν λέει στον οδηγό να μην κάνει τον κόπο να ανοίξει την πόρτα. Αυτός τσαντισμένος γυρίζει και της λέει «εμ βέβαια παίζεις με τα κουμπιά, έτσι;» , «όχι κύριε» απαντάει αυτή « ήθελα να προλάβω το μπροστά λεωφορείο», « ΤΙιιιι; Σαν δεν ντρέπεσαι να μου λες να κυνηγήσω τον μπροστά!» «Τι λέτε κύριε ποιος είπε τέτοιο πράγμα;» « Εσύ μόλις τώρα! Εγώ ψέματα δεν είπα ποτέ και είμαι 52 χρονών γιατί να πω τώρα; Έχω και μάρτυρες» «Μαααα!» «Σσσσς που θα μιλήσεις κιόλας! Μου λες να κυνηγήσω τον μπροστά με τόσο κόσμο μέσα στο λεωφορείο να τους σκοτώσω! Φτου σου». Ξαφνικά ακούγεται ένα σσσς από το πλήθος! Γυρίζει η γιαγιά παρμένη και φωνάζει κοιτώντας την ήρεμη γιαγιούλα του Ερυθρού σταυρού που καθόταν ατάραχη και αμέτοχη με βλέμμα ‘έχουν δει εμένα τα μάτια μου τα μύρια όσα’ «Εσύ να σκάσεις που μου έβαλες και την στολή και ήρθες να κάνεις την ταξιθέτρια στο τρόλεϊ!!». Ευτυχώς πετάχτηκε ένας παππούς και είπε ότι αυτός έκανε το σσσς και όχι η κυρία του Ερυθρού (η οποία εξακολουθούσε να παραμένει αμέτοχη και ατάραχη σε βαθμό νιρβάνας) και ο καυγάς μετατοπίστηκε στο πίσω μέρος του τρόλεϊ. Ευτυχώς κατέβηκα σύντομα από το τραινάκι του τρόμου!

Πρωινό #2 :
Να μην επαναλαμβάνομαι… Ξύπνημα, κρουασάν, ντύσιμο, Τρόλεϊ, δουλεία! Καθώς κάθομαι στο γραφείο εμφανίζεται ένας τύπος στην πόρτα και με τρομερή αυτοπεποίθηση φωνάζει «Καλημέρα κυρίες μου» και συστήνεται. Εγώ καμία σημασία καθώς γνωρίζω πολύ καλά ότι κάτι τέτοιοι τύποι έρχονται με μοναδικό σκοπό να με χώσουν για κάτι που σίγουρα δεν είναι δουλεία μου να κάνω και απλά το παίζουν χαριτωμένοι για να τους πάρω από καλό μάτι. Τι στο διάολο ένας από τους άλλους 3 που βρίσκονται στον ίδιο χώρο θα του μιλήσει σκέφτομαι και συνεχίζω να βασανίζω το πληκτρολόγιο για να τελειώσω σύντομα αυτό που κάνω. Δυστυχώς την ίδια σκέψη έκανα όλοι και ο τύπος έφαγε χυλόπιτα. Δεν το βάζει κάτω και ξανακάνει δεύτερη προσπάθεια. Εδώ να σημειώσω ότι συναίβει αυτό που λέμε καλό αστείο την λάθος στιγμή. Ο τύπος απευθυνόμενος ξεκάθαρα πια σε εμένα μου λέει « Εγώ εσένα σε έχω ξαναγνωρίσει» τον κοιτάζω απορημένα. Δεν μου θυμίζει τίποτα. Οι υπόλοιποι κουτσομπόληδες έχουν αφήσει πια τις δουλειές τους και ακονίζουν τα μαχαίρια καθώς αντιλαμβάνονται ότι έχει ζουμί η υπόθεση. Και ο τύπος λέει το λάθος αστείο μη γνωρίζοντας ότι τα όρνια μας περιτριγυρίζουν για να έχουν κάτι να συζητάνε τις υπόλοιπες ημέρες με τους υπόλοιπους του γραφείου «Ναι σε ξέρω, έχουμε γνωριστεί στο πίσω κάθισμα μίας Alfa Romeo 156!». Εγώ κατακόκκινη. Όλα τα βλέμματα αστραμμένα πάνω μου «Εεεε θύμισε μου…» «Χα ψάρωσες; Τότε βρε που κάναμε την φωτογράφηση στην καινούρια Alfa στο ψυχικό…». «Α πες το έτσι βρε παιδάκι μου και θα μας παρεξηγήσουν…»! Εδώ δεν χρειάζεται να πω ότι το κουτσομπολιό διέρρευσε σε χρόνο 0 και πλέον όλοι ψιθυρίζουν ότι κάτι τρέχει μεταξύ μας όσο και αν προσπάθησα να το σώσω! (Η αλήθεια είναι ότι είναι ωραίο παιδί… δεν χρειαζόταν όμως να γίνουμε βούκινο… σωστά; Χώρια που δεν έγινε και τίποτα σε εκείνη την Alfa… θα το θυμόμουν… κλαψ!)

Απόγευμα #3 :
Eίμαι στο τσακ να τελειώσω την εργασία μου στο μεταπτυχιακό. Λίγο πριν γράψω το συμπέρασμα για να την τυπώσω πεθαίνει η οθόνη μου. Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου… τίποτα. Dead! Να δείτε τυφλό σύστημα για save στο USB και τρέξιμο στον υπολογιστή του μπαμπά για να κλέψω την οθόνη του να τρίβετε τα μάτια σας! Το ίδιο απόγευμα πήγα να τραβήξω το χειρόφρενο του αυτοκινήτου και μου έμεινε στο χέρι κανονικότατα ολόκληρος ο λεβιές! 3 ημέρες τώρα το οδηγώ χωρίς χειρόφρενο… τελικά δεν είναι και τόσο απαραίτητο!!

Απόγευμα #4 :
Eίμαι στην πρεμιέρα μίας παιδικής θεατρικής παράστασης. Το (βαρετό έργο) τελειώνει και όλος ο κόσμος, ως επί το πλείστον μεταξύ 2 και 6 ετών (μέσος όρος ηλικίας 15 και αυτό γιατί ήμασταν εμείς εκεί) χειροκροτεί με τρελό ενθουσιασμό! Λόγω του ότι είναι πρεμιέρα ο κόσμος ανεβαίνει στην σκηνή και δίνει τεράστιες ανθοδέσμες στους πρωταγωνιστές. Το ξέφρενο χειροκρότημα συνεχίζεται. Ξαφνικά πετάγεται ένα παππούδι τρέχοντας με στυλ ‘θεέ μου παραλίγο να το ξεχάσω’ και δίνει στον πρωταγωνιστή ένα κάδρο!!! Μάλιστα ένα κάδρο!!! Γιατί σας φαίνεται περίεργο παρακαλώ; Τι πιο λογικό από το να χαρίσει στον πρωταγωνιστή κάποιος έναν πίνακα ζωγραφικής (ποταμάκια, φύση κτλ) με μπαρόκ χρυσή κορνίζα; Ο πρωταγωνιστής τον κοιτάει αποσβολωμένος τον ευχαριστεί και βάζει σιγά σιγά τον πίνακα πίσω από την κουρτίνα μπας και το σώσει… Σουρεάλ; Εξήγηση πρώτη : το παππούδι κάνει μετακόμιση και χαρίζει τα παλιά του πράγματα (μία ζωγραφική πάει παντού που λέει και η γιαγιά μου). Εξήγηση δεύτερη : ο πρωταγωνιστής είναι γιος του που πρόσφατα έφυγε από το σπίτι και ξέχασε τον πίνακα (ή έκανε ότι τον ξέχασε) και ο πατέρας του τον έφερε για να μην κάνει τον κόπο να περνάει μετά για να τον πάρει! Εξήγηση τρίτη : ο ένας προσπαθεί να φορτώσει τον πίνακα στον άλλο και ήταν η κατάλληλη στιγμή για να τον πιάσει στον ύπνο ώστε να μην μπορέσει να τον αρνηθεί!

Αυτά … έχουν γίνει ακόμα μερικά αλλά σας παραθέτω τα highlight!

Τρίτη, Νοεμβρίου 07, 2006

Η αλήθεια είναι στους Sex Pistols!!!

μου το έστειλαν mail... ήταν αδύνατο να μην το μοιραστώ μαζί σας!

Πονάαααααω!



Σήμερα έμαθα πως το άγχος και η ένταση μπορεί να σε «χτυπήσουν» βάναυσα στην μέση ειδικά αν έχεις πρόβλημα από παλιές πληγές…