Πλάκα με κάνεις #4

Σήμερα στο τρόλεϊ κατάλαβα ότι ήρθε η στιγμή να ξαναρχίσω να πηγαίνω με τα πόδια στην δουλειά. Τα επιχειρήματα είναι απλά : α. Κάνει καλό στην υγεία μου β. Μπουκώνω τα αυτιά μου με τα ακουστικά του walkman (το έχω πάνω από 10 χρόνια παίρνει κασέτες και δεν το αλλάζω με τίποτα… ναι γνωρίζω πολύ καλά για το ipod και την τεχνολογική εξέλιξη του 21ου αιώνα) ώστε να ακούω μουσική που μου φτιάχνει την ημέρα και γ. δεν έχω συνταξιδιώτες μου όλους τους τρελούς Αμπελοκήπων και περιχώρων… Ακόμα δεν σας έπεισα;

Πρωινό #5 : Δεν φταίνε τα κρουασάν… το παρατήρησα. Και σήμερα που δεν πρόλαβα να φάω, πάλι στον κόσμο της παράνοιας ξύπνησα. Βγαίνω έξω. Φυσάει τρελά ώστε το κασκόλ μου να βρίσκεται συνέχεια στο στόμα μου, στα μάτια μου τυλιγμένο άτσαλα γύρω από τον λαιμό μου σε βαθμό να το κατηγορώ για φόνο εκ προθέσεως. Φτάνω στην στάση σαν την τρελή αναμαλλιασμένη. Περιμένω. Κίνηση και το τρόλεϊ να μην ξεκινάει. «πάλι θα αργήσω» σκέφτομαι και χαζεύω έξω από το τζάμι… Ξαφνικά έρχεται μία κυρία γύρω στα 45ανω και κάθεται δίπλα μου. «Μπορώ να σας απασχολήσω λίγο» μου λέει… Γυρίζω και την κοιτάζω με μόνο σκοπό να της κόψω την χαρά ώστε να ξαναγυρίσω σύντομα στην δημιουργικότατη απασχόληση μου. Έλα μου όμως που η κυρία έχει γλυκύτατο πρόσωπο και με κοιτάει όλο αγωνία περιμένοντας θετική ανταπόκριση… «Παρακαλώ…» λέω δειλά μέσα από τα δόντια. Την παρατηρώ. Μοιάζει με αυτές τις κυρίες του ερυθρού σταυρού που ερχόντουσαν να μας κάνουν το μαντου στην Α’ δημοτικού. Όχι εκείνες τις άγριες με τον κότσο που μας κοιτούσαν με ύφος ‘αν ήσουν παιδί μου θα σε είχα εκπαιδεύσει να χτυπάς την ένεση μόνο σου’ αλλά από τις άλλες που μας έπαιρναν από το στόμα του λύκου τελευταία στιγμή και μας έσωζαν στην αγκαλιά τους. Βγάζει τα χαρτιά της καθώς μου εξηγεί ότι είναι ψυχολόγος και κάνει μία έρευνα. «Αμάν σε τέτοιο βαθμό έχω φτάσει που έρχεται ο ψυχολόγος σε μένα αντί να πηγαίνω εγώ σε αυτόν;» σκέφτομαι. «Ακόμα φτιάχνω τις ερωτήσεις» μου λέει «και ζητάω την γνώμη σας για το αν σας αρέσουν ώστε να σχηματίσω το τελικό αποτέλεσμα». «Ξεκινάμε;», «Παρακαλώ…» «Πιστεύετε ότι οι Έλληνες είναι ευτυχισμένοι; Και αν ναι που αποζητούν την ευτυχία;» «… εεε τι να σας πω… κάποιοι ναι … κάποιοι όχι… μάλλον ψάχνουν λάθος… τι να σας πω σαν πως την έχω βρει και εγώ;». Η γλυκιά κυρία συνεχίζει ακάθεκτη σε όλη την διαδρομή να με ρωτάει για τον ευτυχισμένο πολίτη της Ελλάδας, για το αν οι ηγέτες μας μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους, για το τι χρειάζεται κατά την γνώμη μου να κάνουν και για το αν τελικά μου αρέσουν οι ερωτήσεις της και πως θα μπορούσε να τις βελτιώσει. Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα τύψεις. Έβλεπα την αγάπη της για αυτό που έκανε και δεν μπορούσα να βοηθήσω… ήταν σαν να σε ρωτάει ένα μικρό παιδί γιατί γίνεται πόλεμος και να πρέπει να απαντήσεις όσο πιο διπλωματικά μπορείς ώστε να μην το απογοητεύσεις και να μην το προκαταβάλεις με την συμπεριφορά των ανθρώπων. Αφού μου εξήγησε πως ξεκίνησε αυτή την έρευνα και πόσο πιο δύσκολά ήταν όλα από όσο περίμενε με ευχαρίστησε και έφυγε. Της ευχήθηκα καλή επιτυχία. Στην επόμενη στάση κατέβηκα και εγώ. Περνάω το πρώτο φανάρι… στέκομαι στην νησίδα. Κάτι τραβάει την προσοχή μου. Μπροστά μου σταματημένο ένα τεράστιο φορτηγό από αυτά που κουβαλάνε τα χώματα από τις οικοδομές. Μέσα 2 τύποι, οικοδόμοι, μεγάλοι σε ηλικία και δίπλα τους ένας πιτσιρικάς. Και η καμπίνα τριγύρω τους τίγκα στα λούτρινα κουκλάκια… μιλάμε για πολλά κουκλάκια. Αν ένα μαγαζί «Ρεζέρβα» σας φαίνεται φορτωμένο, το φορτηγό ήταν η αποθήκη του. Και οι τύποι μέσα σοβαροί σαν να μην τρέχει τίποτα. Και το φορτηγό γεμάτο χώμα. Το κερασάκι στην τούρτα; Μπροστά, έξω από την καμπίνα του οδηγού, δεμένος στην μάσκα του φορτηγού, βρώμικος από τα καυσαέρια και τα χώματα ο βασιλιάς αρκούδος. Ένας τεράστιος αρκούδος από αυτούς που μπορείς να ξαπλώσεις πάνω και πάλι να σε περνάει στο ύψος δεμένος έξω από το φορτηγό και να μην έχω και φωτογραφική μαζί μου… επικαλέστηκα τα θεία και πέρασα απέναντι…