Πλάκα με κάνεις #3

Τις τελευταίες ημέρες μου συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ξύπνησα κατά λάθος ένα πρωινό στην ζώνη της παράνοιας και απλά από εκείνη την ημέρα δεν έχω καταφέρει να βρω την πύλη της επιστροφής.
Πρωινό #1 :
Ξυπνάω παίρνω το πρωινό μου (γιατί όση και να είναι η φτώχια μας το κρουασάν δεν θα λείψει ποτέ από το τίμιο τραπέζι μας), ντύνομαι και φεύγω για δουλεία με ελαφρά νυσταγμένα πηδηματάκια. Φτάνω στο Τρόλεϊ όπου περιμένουν αρκετά παππούδια όπως πάντα (λέτε να φταίει που η στάση λέγεται γηροκομείο;) και περιμένω και εγώ μαζί τους. Έρχεται το τρόλεϊ μπαίνουμε (τρώγοντας τις απαραίτητες αγκωνιές από τα παππούδια. τι και αν ήταν άδειο και τελικά θα καθόμασταν όλοι;) και καθόμαστε. Ανάμεσα μας και μία γιαγιά, από τις ήσυχες, με στολή νοσοκόμας του Ερυθρού σταυρού και όλα τα παράσημα πολέμου καρφιτσωμένα στο πέτο! Σε μία στάση πιο κάτω πατάει μία άλλη γιαγιά το κουμπί στην μπροστά πόρτα δίπλα από τον οδηγό. Φτάνοντας όμως στην επόμενη στάση και διαπιστώνοντας ότι δεν θα προλάβει να κάνει μετεπιβίβαση στο λεωφορείο που προπορευόταν λέει στον οδηγό να μην κάνει τον κόπο να ανοίξει την πόρτα. Αυτός τσαντισμένος γυρίζει και της λέει «εμ βέβαια παίζεις με τα κουμπιά, έτσι;» , «όχι κύριε» απαντάει αυτή « ήθελα να προλάβω το μπροστά λεωφορείο», « ΤΙιιιι; Σαν δεν ντρέπεσαι να μου λες να κυνηγήσω τον μπροστά!» «Τι λέτε κύριε ποιος είπε τέτοιο πράγμα;» « Εσύ μόλις τώρα! Εγώ ψέματα δεν είπα ποτέ και είμαι 52 χρονών γιατί να πω τώρα; Έχω και μάρτυρες» «Μαααα!» «Σσσσς που θα μιλήσεις κιόλας! Μου λες να κυνηγήσω τον μπροστά με τόσο κόσμο μέσα στο λεωφορείο να τους σκοτώσω! Φτου σου». Ξαφνικά ακούγεται ένα σσσς από το πλήθος! Γυρίζει η γιαγιά παρμένη και φωνάζει κοιτώντας την ήρεμη γιαγιούλα του Ερυθρού σταυρού που καθόταν ατάραχη και αμέτοχη με βλέμμα ‘έχουν δει εμένα τα μάτια μου τα μύρια όσα’ «Εσύ να σκάσεις που μου έβαλες και την στολή και ήρθες να κάνεις την ταξιθέτρια στο τρόλεϊ!!». Ευτυχώς πετάχτηκε ένας παππούς και είπε ότι αυτός έκανε το σσσς και όχι η κυρία του Ερυθρού (η οποία εξακολουθούσε να παραμένει αμέτοχη και ατάραχη σε βαθμό νιρβάνας) και ο καυγάς μετατοπίστηκε στο πίσω μέρος του τρόλεϊ. Ευτυχώς κατέβηκα σύντομα από το τραινάκι του τρόμου!

Πρωινό #2 :
Να μην επαναλαμβάνομαι… Ξύπνημα, κρουασάν, ντύσιμο, Τρόλεϊ, δουλεία! Καθώς κάθομαι στο γραφείο εμφανίζεται ένας τύπος στην πόρτα και με τρομερή αυτοπεποίθηση φωνάζει «Καλημέρα κυρίες μου» και συστήνεται. Εγώ καμία σημασία καθώς γνωρίζω πολύ καλά ότι κάτι τέτοιοι τύποι έρχονται με μοναδικό σκοπό να με χώσουν για κάτι που σίγουρα δεν είναι δουλεία μου να κάνω και απλά το παίζουν χαριτωμένοι για να τους πάρω από καλό μάτι. Τι στο διάολο ένας από τους άλλους 3 που βρίσκονται στον ίδιο χώρο θα του μιλήσει σκέφτομαι και συνεχίζω να βασανίζω το πληκτρολόγιο για να τελειώσω σύντομα αυτό που κάνω. Δυστυχώς την ίδια σκέψη έκανα όλοι και ο τύπος έφαγε χυλόπιτα. Δεν το βάζει κάτω και ξανακάνει δεύτερη προσπάθεια. Εδώ να σημειώσω ότι συναίβει αυτό που λέμε καλό αστείο την λάθος στιγμή. Ο τύπος απευθυνόμενος ξεκάθαρα πια σε εμένα μου λέει « Εγώ εσένα σε έχω ξαναγνωρίσει» τον κοιτάζω απορημένα. Δεν μου θυμίζει τίποτα. Οι υπόλοιποι κουτσομπόληδες έχουν αφήσει πια τις δουλειές τους και ακονίζουν τα μαχαίρια καθώς αντιλαμβάνονται ότι έχει ζουμί η υπόθεση. Και ο τύπος λέει το λάθος αστείο μη γνωρίζοντας ότι τα όρνια μας περιτριγυρίζουν για να έχουν κάτι να συζητάνε τις υπόλοιπες ημέρες με τους υπόλοιπους του γραφείου «Ναι σε ξέρω, έχουμε γνωριστεί στο πίσω κάθισμα μίας Alfa Romeo 156!». Εγώ κατακόκκινη. Όλα τα βλέμματα αστραμμένα πάνω μου «Εεεε θύμισε μου…» «Χα ψάρωσες; Τότε βρε που κάναμε την φωτογράφηση στην καινούρια Alfa στο ψυχικό…». «Α πες το έτσι βρε παιδάκι μου και θα μας παρεξηγήσουν…»! Εδώ δεν χρειάζεται να πω ότι το κουτσομπολιό διέρρευσε σε χρόνο 0 και πλέον όλοι ψιθυρίζουν ότι κάτι τρέχει μεταξύ μας όσο και αν προσπάθησα να το σώσω! (Η αλήθεια είναι ότι είναι ωραίο παιδί… δεν χρειαζόταν όμως να γίνουμε βούκινο… σωστά; Χώρια που δεν έγινε και τίποτα σε εκείνη την Alfa… θα το θυμόμουν… κλαψ!)

Απόγευμα #3 :
Eίμαι στο τσακ να τελειώσω την εργασία μου στο μεταπτυχιακό. Λίγο πριν γράψω το συμπέρασμα για να την τυπώσω πεθαίνει η οθόνη μου. Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου… τίποτα. Dead! Να δείτε τυφλό σύστημα για save στο USB και τρέξιμο στον υπολογιστή του μπαμπά για να κλέψω την οθόνη του να τρίβετε τα μάτια σας! Το ίδιο απόγευμα πήγα να τραβήξω το χειρόφρενο του αυτοκινήτου και μου έμεινε στο χέρι κανονικότατα ολόκληρος ο λεβιές! 3 ημέρες τώρα το οδηγώ χωρίς χειρόφρενο… τελικά δεν είναι και τόσο απαραίτητο!!

Απόγευμα #4 :
Eίμαι στην πρεμιέρα μίας παιδικής θεατρικής παράστασης. Το (βαρετό έργο) τελειώνει και όλος ο κόσμος, ως επί το πλείστον μεταξύ 2 και 6 ετών (μέσος όρος ηλικίας 15 και αυτό γιατί ήμασταν εμείς εκεί) χειροκροτεί με τρελό ενθουσιασμό! Λόγω του ότι είναι πρεμιέρα ο κόσμος ανεβαίνει στην σκηνή και δίνει τεράστιες ανθοδέσμες στους πρωταγωνιστές. Το ξέφρενο χειροκρότημα συνεχίζεται. Ξαφνικά πετάγεται ένα παππούδι τρέχοντας με στυλ ‘θεέ μου παραλίγο να το ξεχάσω’ και δίνει στον πρωταγωνιστή ένα κάδρο!!! Μάλιστα ένα κάδρο!!! Γιατί σας φαίνεται περίεργο παρακαλώ; Τι πιο λογικό από το να χαρίσει στον πρωταγωνιστή κάποιος έναν πίνακα ζωγραφικής (ποταμάκια, φύση κτλ) με μπαρόκ χρυσή κορνίζα; Ο πρωταγωνιστής τον κοιτάει αποσβολωμένος τον ευχαριστεί και βάζει σιγά σιγά τον πίνακα πίσω από την κουρτίνα μπας και το σώσει… Σουρεάλ; Εξήγηση πρώτη : το παππούδι κάνει μετακόμιση και χαρίζει τα παλιά του πράγματα (μία ζωγραφική πάει παντού που λέει και η γιαγιά μου). Εξήγηση δεύτερη : ο πρωταγωνιστής είναι γιος του που πρόσφατα έφυγε από το σπίτι και ξέχασε τον πίνακα (ή έκανε ότι τον ξέχασε) και ο πατέρας του τον έφερε για να μην κάνει τον κόπο να περνάει μετά για να τον πάρει! Εξήγηση τρίτη : ο ένας προσπαθεί να φορτώσει τον πίνακα στον άλλο και ήταν η κατάλληλη στιγμή για να τον πιάσει στον ύπνο ώστε να μην μπορέσει να τον αρνηθεί!

Αυτά … έχουν γίνει ακόμα μερικά αλλά σας παραθέτω τα highlight!