Βίoν ανθόσπαρτoν

«Αχ τον παντρέψαμε και ησυχάσαμε» είπε η μητέρα του την ώρα που τον ντύναμε!
Αγαπητοί βλογερς (από το ανεμοβλογερς σαν την αρρώστια! Χιχι!) είμαι στην ευχάριστη θέση να αναγγείλω ότι ο Τ και η Ζ ήρθαν εις γάμου κοινωνία το Σάββατο 26/8. Να μας ζήσουν το λοιπόν! Ο Τ ήταν ο τελευταίος άνθρωπος από την παρέα που περίμενε κανείς να παντρευτεί (ever) και πόσο μάλλον να είναι και ο πρώτος. Εξού και το σχολιάκι της μαμάς (της κλασσικής Ελληνίδας μάνας που δεν ελπίζει να δει τέτοιου είδους χαΐρι από τον κανακάρη της και τρίβει τα μάτια της όταν κάτι τέτοιο συμβεί!). Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ζ είναι η πιο αγαπητή νύφη σε όλο τον κόσμο καθώς η γονείς του γαμπρού θα της χρωστούν αιώνια ευγνωμοσύνη που τον «έστρωσε»!
Ο Γάμος by the book για τα μέρη μας, με πάνω από 1500 καλεσμένους καθώς οι γονείς των νεόνυμφων είναι ξακουστοί επιχειρηματίες του τόπου! Τα παιδιά έλιωσαν να χαιρετάνε κόσμο και από ένα σημείο και μετά το χαμόγελο είχε παγώσει στα χείλη τους και το δεξί τους χέρι είχε μουδιάσει από τις χειραψίες! Όσο για τις ατάκες που χρησιμοποιούσαν ήταν είτε «ευχαριστούμε» είτε «και στα παιδιά/ εγγόνια σας» ή «που ΄σαι ρε μαλάκα έπρεπε να παντρευτούμε για να σε δούμε;»!
Κατά τα λοιπά η βραδιά κύλησε ως εξής : το ζευγάρι έκανε εντυπωσιακή είσοδο, ήπιαμε στην υγειά τους, το ζευγάρι χόρεψε, ήπιαμε στην υγειά τους, χόρεψε την νύφη όοοοολο το σόι (σχεδόν 1 ώρα κράτησε ο χορός της νύφης η οποία χαμογέλασε μόνο όταν σταμάτησαν τα όργανα και αυτό όταν αντίκρισε την άδεια καρέκλα στο τραπέζι μας), ήπιαμε στην υγειά τους, βγάλαμε φωτογραφίες, ήπιαμε στην υγειά τους και τέλος χορέψαμε πίνοντας στην υγειά τους!
Τα ξημερώματα βγήκαμε στο parking και αφού κάναμε «τακουνοδρομίες» (δεν πήρα μέρος τα είχα βγάλει προ πολλού) ξεκινήσαμε για το σπίτι των νεόνυμφων για τον δεύτερο γύρο. Τώρα θα μου πείτε «μα καλά ξεκινήσατε για το σπίτι και δεν τα αφήσατε τα παιδιά να αγιάσουν;» «μα φυσικά» θα σας απαντήσω, καθώς τα παλαιά χρόνια ο κόσμος περίμενε να βγάλει σεντόνι η νύφη και μετά να γυρίσει σπίτι του! Στην δική μας περίπτωση φυσικά ο κρίνος αποτελεί εδώ και καιρό απλή πρασινάδα στο μπαλκόνι της Ζ, οπότε δεν έπαιξε και άπλωμα σεντονιού, και ο μόνος λόγος που καταλήξαμε σπίτι τους ήταν για να τους ταΐσουμε μελοκάρυδο και για να βοηθήσουν οι άντρες τον γαμπρό να ανεβάσει την νύφη στο κρεβάτι καθώς αν και είναι αρκετά αδύνατη, ο Τ δεν ήταν σε θέση ούτε τον εαυτό του να σηκώσει πόσο μάλλον την Γυναίκα του! Ο δεύτερος γύρος κράτησε όμως αρμένικα και φύγαμε από εκεί αφού ο ήλιος ανέτειλε!

Ατάκα της βραδιάς #1 :

Φωτογράφος του γάμου (και φίλος) – Καλά ρε ‘σύ με το που ξεκίνησε ο χορός της νύφης και την χόρεψαν γονείς και πεθερικά έσκασαν στα όργανα τέσσερα 500ευρα!
Φίλος στο τραπέζι – Τι χρώμα έχουν τα 500ευρα;
Φωτογράφος του γάμου (και φίλος) - Μώβ (με βλέμμα και εγώ σήμερα το έμαθα)
Φίλος στο τραπέζι - Πάμε να χορέψουμε την νύφη και να τα κλέψουμε;


Ατάκα της βραδιάς #2 :
Στο σπίτι των νεόνυμφων τα ξημερώματα

Γαμπρός - Μώρο μου που είσαι (δυνατά)
Το μωρό βλ. νύφη να κάθετε δίπλα του με μποξεράκι και T-shirt
Νύφη - Εδώ γιατί φωνάζεις;
Γαμπρός - Αχ δεν σε είδα, έβγαλες το νυφικό και δεν είσαι πια σαν σημαδούρα! (πάρτον στον γάμο σου να σου πει και του χρόνου)

Πλάκα με κάνεις # 2

… ναι όπως το ακούτε δεν είχε τις μπανέλες παρά μόνο μερικά πασαλάκια. Καθώς η σκηνή δεν ήταν δική μας αλλά του πατέρα της Μαγραθέα (προσκόπου από τους οργανωμένους) κανείς δεν θεώρησε απαραίτητο να ανοίξει την τσάντα όσο ήμασταν στην Αθήνα για να ελέγξει αν όλα τα εξαρτήματα ήταν μέσα. Εδώ που τα λέμε αν δεν μπορείς να εμπιστευτείς έναν πρόσκοπο την σήμερον ημέρα ποιον να εμπιστευτείς… Σικάγο γίναμε! Φυσικά ακολούθησε το γνωστό «Πλάκα μου κάνεις» και πολλά απελπιστικά ανοίγματα και κλεισίματα της τσάντας μπας και φανερωθούν τα εξαρτήματα ως δια μαγείας. Τζίφος! Ως γνήσια γενιά που μεγάλωσε με Μακγκάιβερ και ΑΜΑΝ τελεσοπινγκ, (ύστερα από πολλές άτυχες προσπάθειες να δέσουμε την σκηνή από την πέργολα της θέσης), αγοράσαμε μία ομπρέλα θαλάσσης με την βάση της (αυτή με το νερό) την βάλαμε στην μέση της σκηνής και την ανοίξαμε έχοντας έτσι μία ωραιότατη σκηνή με ουρανό γεμάτο ψαράκια! Ούτε του παπά δεν το είπαμε και συνεχίσαμε σαν να μην τρέχει τίποτα! Στο κάτω κάτω της γραφής το να έχεις μία ομπρέλα στο εσωτερικό της σκηνής σου μπορεί να χρησιμεύσει σε πολλά πράγματα που δεν είχες καν φανταστεί (αυτό το γυρίσαμε και βιντεάκι του στυλ ΑΜΑΝ και έχει πολύ γέλιο) όπως πχ να κρεμάσεις πράγματα από την ομπρέλα, να μην πιάνεις κοριούς με τον διπλανό σου γιατί σας χωρίζει μία κολώνα, να μην κινδυνεύεις από πιθανή βροχή και πάνω από όλα να νιώθεις πολύ περήφανος για το κατόρθωμα σου συζητώντας το με τους φίλους σου στην επιστροφή και φυσικά να γελάς απίστευτα όταν το βλέπεις!!!




Το camping είχε πολύ κόσμο και φυσικά σε εμάς έτυχε να έχουμε για γείτονες μόνο οικογένειες, με high light την οικογένεια που έμενε στο ακριβώς δίπλα τροχόσπιτο από εμάς. Μόνιμοι κάτοικοι του camping για το καλοκαίρι και όπως καταλαβαίνετε είχαν μετακομίσει όλο τους το σπιτικό, μαζί με την γιαγιά, τον παππού, τον παπαγάλο, τον σκίουρο, τα 2 διαβολάκια κοριτσάκια τους, την TV, το σαλονάκι του γύφτου, τα χαλιά τους, την κουζίνα, το ψυγείο (Pitsos old time classic) και φυσικά last but not least το 5+1 ηχοσύστημα τους!!! Ο πατέρας να φεύγει για δουλειά κάθε πρωί (και να επιστρέφει με ακόμα περισσότερα πράγματα κάθε μεσημέρι), η μαμά να κυνηγάει τα διαβολάκια της, η γιαγιά να μαγειρεύει, ο παππούς να κοιμάται, το παπαγαλάκι να τιτιβίζει και το σκιουράκι να έχει πάθει παράκρουση μέσα στο κλουβί του και να κόβει βόλτες σαν υστερικό. Όλα αυτά με την συνοδεία της τηλεόρασης και με τα κλαρίνα στην διαπασών. Εδώ έχω να κάνω το εξής σχόλιο : η μουσική ήταν τόσο δυνατά που δεν ακούγαμε ούτε την σκέψη μας! Η οικογένεια δεν μπορούσε να συνεννοηθεί γιατί απλά δεν άκουγαν τι έλεγαν και το παπαγαλάκι έπαθε αλλεπάλληλα εγκεφαλικά ύστερα από 12 ώρες με το ηχείο κρεμασμένο πάνω από το κλουβί του και ψόφησε!! Όπως είπε και η Μαγραθέα «Αλλιώς το είχε στο μυαλό του το κελάηδισμα και δεν άντεξε το βασανιστήριο!».

Γενικά το camping ήταν πολύ μα πάρα πολύ οργανωμένο, οι παραλίες ήταν τέλειες (σαν πισίνα) με υπέροχα νερά, οι άντρες πολύ trendy, οι γυναίκες πολύ κοκέτες (που πας χρυσή μου με το ψηλοτάκουνο στο beach bar του camping; Αφού σου καρφώνει στην άμμο γιατί βασανίζεσαι;), οι μπουγάτσες υπέροχες… Το σλόγκαν άλλαξε σταδιακά σε «πλάκα με κάνεις» και το «πήγαινε» σε «πάνε»!

Γνωρίσαμε και κόσμο (όλοι μικρότεροι μας… κατά πολύ) και ρίξαμε τρελό γέλιο… Κάναμε και τις βόλτες μας με το αμάξι με την μουσική τέρμα (μας πήραν χαμπάρι και οι security του camping κάθε φορά που περνούσαμε την πύλη και έκαναν τα ανάλογα σχόλια!).

Στον γυρισμό στο τρένο ήμασταν σε τετράκλινη (δεν είχε τις σανίδες στην μπαγαζιέρα δηλαδή). Αν και κουρασμένες μας έπιασε για άλλη μία φορά ο παλιμπαιδισμός. Τα σεντόνια τις καμπίνας ήταν σε ατομικές σακούλες και αφού τα βγάλαμε για να τα στρώσουμε τις βάλαμε στο κεφάλι και κάναμε τους εξωγήινους. Το ξέρω θα μου πείτε «5 χρονών!!» αλλά ήταν βλέπετε και η κούραση που μας έκανε να το έχουμε ανάγκη… ελπίζω μόνο να μην μας είδε κανείς! Χιχι





Ωραία η Χαλλλκιδική!

Πλάκα με κάνεις #1

Ήταν δυο Θεσσαλονικείς σκοτώνονται σε αυτοκινητιστικό και πάνε στον παράδεισο. Με το που ανοίγουν μπροστά τους οι πύλες και αντικρίζουν το υπέροχο τοπίο γυρίζει ο ένας και λέει στον άλλο : «καλά μαλάκα, σαν την Χαλκιδική πουθενά!».

Ωραία η Χαλκιδική. Πολύ ωραία και με πολύ πράσινο ή τουλάχιστον περισσότερο από τη Κρήτη που αποτελεί το μέτρο σύγκρισης μου λόγω καταγωγής. Και με μεγάλους και ατελείωτους δρόμους χωρίς στροφές (γιούπι).Ωραία η Χαλκιδική. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.



Σαν κλασικές τεμπελούλες και με σκοπό να λιώσουμε στις διακοπές αποφασίσαμε να φορτώσουμε το αυτοκίνητο στο τρένο και να ταξιδέψουμε με τον καρβουνιάρη νύχτα για Θεσσαλονίκη. Το σχέδιο είχε ως εξής : θα αράζαμε στο τρένο για 8 ώρες σε κλινάμαξα και το πρωί με την αυγούλα θα ήμασταν στον προορισμό μας φρέσκιες και ατσαλάκωτες και από εκεί στο camping το πολύ 3 ωρίτσες αργότερα όπου θα απολαμβάναμε τις υπέροχες παραλίες της Σιθωνίας. Ή έτσι νομίζαμε!

Μπαίνουμε στο τρένο στο Ρουφ σε βαγόνι που δεν είχε καθόλου φώτα ή κόσμο και περπατάμε με σκοπό να βρεθούμε κάποια στιγμή στο δικό μας και στις κλίνες μας. Σε κάποια στιγμή ακούγεται από τις κοπέλες πίσω μου να λέει «πω πω σαν στοιχειωμένο είναι αυτό το βαγόνι!». Αυτό ήταν τα έκανα πάνω μου (μεταξύ μας δεν χρειάζεται να προσπαθήσει κάνεις πολύ για να συμβεί κάτι τέτοιο) και άρχισα να τσιρίζω και να τρέχω στον διάδρομο. Η αλήθεια είναι ότι έβαλα λίγα effects παραπάνω αλλά αυτό μας έκανε να φτάσουμε μία ώρα νωρίτερα στην καμπίνα μας. Ανοίγουμε το φως. «Πλάκα μου κάνεις!». Παρένθεση. Αυτός που είχε την σύλληψη για τον σχεδιασμό των κλιναμαξών του τρένου πρέπει να ήταν ένας διεστραμμένος άνθρωπος ή πολύ μικρόσωμος ή διεστραμμένος ή Γερμανός που στοίβαζε Εβραίους στην κατοχή ή διεστραμμένος! Αυτός που είχε την σύλληψη να προσθέσει στην τετράκλινη καμπίνα, ώστε να την κάνει εξάκλινη, δύο τάβλες στις μπαγαζιέρες κάνοντας τις έτσι κρεβάτια ήταν πολύ διεστραμμένος ή νάνος ή πολύ διεστραμμένος ή αξιωματικός στα SS ή πολύ διεστραμμένος! Αυτός που σκέφτηκε ότι όλο αυτό μπορεί να γίνει μεικτή καμπίνα ανδρών γυναικών, ναι μεν ήταν Έλληνας εργαζόμενος στην οργάνωση του Ο.Σ.Ε. (σίγουρα οπαδός του Χίτλερ) και ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΣ!! (βλ.εικόνα. Θα μπορούσα να σας επισυνάψω κάποια με εμάς μέσα αλλά δεν χωρούσαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα πάρα μόνο ξαπλωμένοι και έτσι δεν είχε νόημα).



Κλείνει η παρένθεση. Μετά από λίγη ώρα ξεκινάει το τρένο και σταματάει σταθμό Λαρίσης. Εκεί επιβιβάζεται πλήθος κόσμου μεταξύ των οποίων και οι δύο συγκάτοικοι μας. Δύο κύριοι Αλβανικής υπηκοότητας άνω των 50 ο ένας και ο άλλος γύρω στα 40. «Πλάκα μου κάνεις, είναι μεικτές;!» μου λέει η μία φίλη. Κάνουμε στην άκρη όσο μπορούσαμε να μπουν οι άνθρωποι να βάλουν και τα πράγματα τους όπως όπως. Πάνω στον πανικό σκάει και ένας τρίτος στην πόρτα και λέει το κορυφαίο «ρε κορίτσια δεν έρχεστε στην δική μου καμπίνα που είμαι με ένα φιλαράκι να γίνουμε 6, μην μπουν και τίποτα γύφτοι στην επόμενη στάση;» δεν του έδωσε κανείς όμως σημασία και συνεχίσαμε τις προσπάθειες να βολέψουμε τα πράγματα μας για να χωρέσουμε. Ο ένας εκ των δύο συγκατοίκων μας ξύπναγε κάθε τρεις και λίγο για τσιγάρο στο διάδρομο δηλ. στην πόρτα της καμπίνας και ντουμάνιαζε τον τόπο.

Φτάνουμε Θεσσαλονίκη. Ξημέρωμα στον Θερμαϊκό. Μπαίνουμε στο λιμάνι με το αμάξι διπλά στην θάλασσα και το ράδιο παίζει U2 και with or without you! Όμορφη είσοδος, σκέφτομαι. Σταματάμε κοντά στον πύργο του Ο.Τ.Ε. και περπατάμε την παραλία. Δεν έχει καθόλου κόσμο. Απαραίτητο διάλειμμα για μπουγάτσα. Μετά από μία ώρα φεύγουμε για Χαλκιδική.



Εδώ κολλάνε οι ωραίοι δρόμοι που έλεγα νωρίτερα. Ο δρόμος προς το camping ήταν πανεύκολος και ξεκούραστος ή τουλάχιστον καλύτερος από ότι περίμενα, σύμφωνα πάντα με περιγραφές φίλων και γνωστών που μας προειδοποιούσαν για τρελές στροφές. Μετά από 2 ώρες ήμασταν στο camping.
- Έχετε κάνει κράτηση;
- Μάλιστα… όνομα μπλα μπλα… επίθετο…
- Ωραία… στην θέση σας υπάρχουν κάποιοι άλλοι που μπορούν σύμφωνα με τους κανονισμούς μας να μείνουν ως τις 16.00 το απόγευμα. Κάντε το μπανάκι σας πιείτε τον καφέ σας και τα ξαναλέμε όταν ξεστήσουν.
- (Πλάκα μου κάνεις; (σλόγκαν των διακοπών πια) Η ώρα είναι 10 το πρωί και τα μαγιό μας είναι στην εξορία του Άδη, μέσα στις βαλίτσες, που είναι θαμμένες στο πορτ μπαγκαζ, που με το ζόρι έκλεισε όταν φεύγαμε και αν το ανοίξουμε για να κάνουμε το «μπανάκι» μας θα κατεδαφιστεί το τέλειο κτίσμα που με κόπο φτιάξαμε όταν φορτώναμε στην Αθήνα και άντε να ξαναμαζέψεις το χάος από την αρχή!)Ευχαριστώ πολύ!



- Το ίδιο ισχύει και για εσάς όταν θα φεύγετε. Καλή διαμονή.

Φυσικά από όλους τους παραθεριστές πέσαμε σε αυτούς που εξάντλησαν όλο το χρονικό περιθώριο και με το παραπάνω. Αφού πρώτα ξύπνησαν, έκαναν τις βουτιές τους, το μπάνιο τους, το σεξ τους αποφάσισαν να μαζέψουν στις 16.10 με χαμηλές ταχύτητες αφού έκαναν συχνά πυκνά διαλείμματα για να πασπατεύονται πάνω στις αποσκευές τους. Εμείς από την άλλη να λιώνουμε… (το ξέρω καλά έκαναν τα παιδιά αλλά εκείνη την στιγμή δεν μου φαινόταν καθόλου χαριτωμένο ή ρομαντικό). Με τα πολλά φεύγουν και ξεκινάμε να στήνουμε. Ανοίγουμε την δεύτερη τσάντα με την σκηνή και τι να δούμε; Δεν είχε μπανέλες μέσα παρά μόνο τα πανιά….

...to be continued!

Επόμενη στάση ... Χαλκιδική!

Hellooooooo… Γύρισα για 3 ημέρες ίσα ίσα να πλύνω κανένα ρούχο, να πάω στην συναυλία των depeche mode και να ξαναφύγω…. Η αλήθεια είναι ότι έχω φάει πίκρα και δεν βλέπω την ώρα να την ξανακάνω για διακοπές γιατί δεν παλεύετε η Αθήνα ειδικά αν επιστρέφεις με ηλίαση από την τελευταία ημέρα στην παραλία που λύσσαξες να κάθεσαι στον ήλιο. Η απόλυτη άρνηση του εγκεφάλου ότι το βράδυ θα πρέπει να ταξιδέψει με ένα πλοίο τίγκα κόσμο που γυρίζει στην πόλη.

Στην Κρήτη πέρασα τέλεια… μετά από χρόνια είχαμε απαρτία. Ήρθε και παρέα από την Αθήνα που τα πήγε καταπληκτικά με τους Κρητικούς και περάσαμε ζάχαρη… (άκου ζάχαρη,,, χιχι πως μου ήρθε!). Ήταν και ο αδερφός πρώτη χρονιά χωρισμένος μετά από 6 χρόνια και επιτέλους τον χαρήκαμε και εμείς μας χάρηκε και αυτός. Οι ημέρες κυλούσαν το ίδιο με μικρές παραλλαγές στις παραλίες που διαλέγαμε και στα ρακάδικα και τα μπαρ που τα πίναμε. Το παιχνίδι των Κρητικών ήταν να κερνάνε τους Αθηναίους ποτίζοντας τους τσικουδιά μέχρι τελικής πτώσης και των Αθηναίων να πίνουν χωρίς σταμάτημα και να γελάνε με τις περίεργες λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι πρώτοι. Τα αμάξια μας έγραψαν 1200 χιλιόμετρα επιπλέον και το πιεσόμετρο της γιαγιάς κάτι μονάδες πίεση παραπάνω τα πρωινά που επιστρέφαμε και κάναμε ουρά στην τουαλέτα για το ποιος θα τα βγάλει πρώτος!

Στα γενέθλια μου το λιώσαμε. Πήρα έναν χρόνο ακόμα στην πλάτη αλλά άξιζε τον κόπο. Είδαμε και την διπλή ανατολή του Ήλιου (λιώμα στο ποτό οι περισσότεροι στην παρέα) και γυρίσαμε σπίτι. Εκείνη η μέρα αν και ξεκίνησε κουραστικά με το σόι να με πρήζει για το πότε θα βρω γαμπρό και με πολλούς να κάνουν και παραγγελίες του στυλ «να είναι ψηλός μελαχρινός και λεβέντης», εξελίχθηκε πολύ καλά. Οι θειάδες, οι γιαγιάδες και λοιποί κοντινοί συγγενείς με χαρτζιλίκωσαν (γιατί μπορεί να είμαι σε ηλικία γάμου αλλά εξακολουθώ να είμαι ο Βενιαμίν της οικογένειας και εξακολουθούν να μου τα χώνουν όλοι κανονικά!) με αποτέλεσμα να βγάλω τα βραδινά σπασμένα και με το παραπάνω. Στο μαγαζί που μαζευτήκαμε ήρθαν όλοι ακόμα και αυτοί που δούλευαν ως αργά σε άλλα μπαρ… και κατάφερα να κάνω το αιώνιο κόλλημα μου να με προσέξει και να μου κάνει και κοπλιμέντο ενώ όλα τα άλλα χρόνια ακόμα και επιληπτικό σύνδρομο να πάθαινα μπροστά του δεν θα μου έριχνε την παραμικρή ματιά! Αμεεεε… (Μην φανταστείτε τίποτα το φοβερό σαν συνέχεια… κρίμα η χαρά).

Χθες γύρισα και αύριο αργά φεύγω για Χαλκιδική…. Με γυναικοπαρέα αυτή την φορά! Ας ελπίσουμε να περάσουμε καλά και να μην μας τα χαλάσει ο απρόβλεπτος καιρός της Μακεδονίας!

Φιλάκια πολλά και τα ξαναλέμε σύντομα!