πουτ δε κοτ νταουν!

Πήρα τον Κ να δω αν έφτασε Αθήνα μετά από 20ήμερο ταξίδι Μαδρίτη, Βερολίνο… τουτ τουτ…
- Έλα ρε..
- Γυρίιιισσααατεεεε; (ναι το λέω συνέχεια αυτό και με το γνωστό ύφος)… που γυρνάς; Αν δεν κάνω λάθος είσαι από προχθές εδώ έτσι; Καλώς ήρθες!
- Ευχαριστώ ρε συ, άστα ήμουν στου Μ αυτές τις ημέρες… που να στα λέω
- Τι έγινε παιδάκι μου;
- Έχεις χρόνο;
- Ωχ τι έκανες πάλι;
- Εγώ τίποτα αλήθεια σου λέω… αυτή την φορά δεν έφταιγα εγώ…
- Μμμ για να ακούσω (με ύφος ‘ένας Θεός ξέρει τι θα ακούσω πάλι’)
- Γυρίσαμε προχθές. Ο Μ είχε εισιτήρια να φύγει στο καπάκι για κάτω και εγώ επειδή έπρεπε να κάτσω Αθήνα για να βρω σπίτι και να κανονίσω τι θα κάνω με την δουλεία, έμεινα σπίτι του. Μου έδωσε τα κλειδιά δηλαδή και πήγα μόνος γιατί δεν προλάβαινε καν να έρθει μαζί μου…
- Μάλιστα… τι έκανες παιδάκι μου έβαλες φωτιά στο σπίτι;
- Όχι μην βιάζεσαι… Γύρισα νύχτα με το ταξί. Πήγα στο σπίτι, ανέβηκα πάνω, έκλεισα την πόρτα πίσω μου και έπεσα ξερός. Μόνο τα ρούχα μου πρόλαβα να βγάλω, τέτοια ήταν η κούραση μου. Εχθές το πρωί ακούω ξαφνικά πάνω από το κεφάλι μου «ΣΗΚΩ ΦΙΛΕ, ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ»!!. Πήγε η καρδιά μου και ήρθε σου λέω. Μέσα στον ύπνο μου δεν ήξερα τι μου γινόταν. Σηκώθηκα όρθιος πάνω στο κρεβάτι και έβαλα τα χέρια πάνω από το κεφάλι. Το θέαμα ήταν απίστευτο έτσι; Σώβρακο, βλακεία στο βλέμμα και δύο όπλα να με σημαδεύουν!!!
- Ωχ!!!! Και ποιος ήταν;
- Αστυνομία… και πίσω από αυτούς η διαχειρίστρια με τον άντρα της. Δύο παππούδια πάνω από 80 χρονών μέσος όρος!
- Και τι ήθελαν; Θα με σκάσεις;
- Σιγά σιγά. Όταν σηκώθηκα πάνω στο κρεβάτι μου είπαν να ντυθώ και να βγω στο χωλ. Μάζεψα τα βρακιά μου όπως όπως και πήγα έξω. Και αυτοί να με σημαδεύουν όλη την ώρα έτσι; Με ρωτάνε όνομα, επίθετο και μου ζητάνε ταυτότητα. Μετά με ρωτάνε τι κάνω εγώ σε αυτό το σπίτι. ‘Είναι του κολλητού μου’ τους λέω. ‘Πως τον λένε;’ Με ρωτάνε αυτοί. ‘Μ’. Γυρίζουν στην γιαγιά ‘Μ τον λένε;’ ‘Ναι’ απαντάει αυτή ‘αλλά αυτό το γράφει και το κουδούνι’ με στυλ εγώ θα κάνω την δουλειά σας; ‘Και που είναι ο Μ τώρα;’ Με ξαναρωτά ο ένας ΄Σε ταξίδι και μου έχει δώσει τα κλειδιά για να μείνω μέχρι να βρω σπίτι’
- Καλά πλάκα μου κάνεις;
- Λες να τα βγάζω από το μυαλό μου; Το κορυφαίο ήταν όταν άρχισαν να μου κάνουν ερωτήσεις για τον Μ και για το τι σπουδάζει. Εκεί κόλλησα δεν θυμόμουν αν σπουδάζει νομική ή στο οικονομικό της νομικής… ‘Στην Νομική είναι’ λέω με σιγουριά ‘Στην Νομική είναι;’ Ρωτάνε αυτοί την γιαγιά ΄μμμ ναι νομίζω…’ ‘ Καλά… φίλε πρόσεχε την επόμενη φορά γιατί δεν έκλεισες την πόρτα πίσω σου το βράδυ και το σπίτι ήταν ανοιχτό όλη την νύχτα. Πάλι καλά που την είδε η κυρία Β και μας φώναξε. Νόμιζε ότι έγινε διάρρηξη’
- Δεν το πιστεύω…
- Ναι ο μ@$&*%! Δεν είχα κλείσει καλά την πόρτα με αποτέλεσμα να ξανανοίξει και έχασα 10 χρόνια από την ζωή μου με τους *()&&^%##@*;(^^%&#$!!!! Καλά και αυτή η διαχειρίστρια τελείως Σέρλοκ Χολμς; Φεύγοντας ο ένας μου χτύπησε την πλάτη φιλικά και μου είπε ‘Δεν μπορείς όμως να το αρνηθείς… χέστηκες πάνω σου έτσι; χιχι!’
- Καλά σοβαρά μιλας;
- Ναι τον $%^#*^&% έκανε και πλακίτσα με τον πόνο μου!!! Έχε χάρη που δεν ήταν το δικό μου σπίτι και δεν μπορούσα να τους πετάξω έξω
- Τελικά ο Μ Νομική σπουδάζει; Δεν το ήξερα
- Όχι οικονομικά…

Love me Updated

Raining pleasure - Love me

"σ΄αγαπώ, σ΄αγαπω, σ΄αγαπω... οτι και να λες!!!"

"μωρε τι μας λες; φοβηθήκαμε τωρα..."

ο παραπάνω διάλογος είναι πραγματικός και ειπωθηκε σε μορφή απειλης... χιχι!! :)

Γυρίιιιιιισατεεεεε;;;;

Γύρισα! Αλλά νυστάζω απίστευτα…Πέρασα πολύ όμορφα όπως και την προηγούμενη φορά που βρέθηκα με την συγκεκριμένη παρέα. Αυτό που λατρεύω σε αυτά τα παιδιά είναι ότι με κάνουν να γελάω συνέχεια. Όχι ότι γελάω δύσκολα, το αντίθετο μάλιστα, αλλά έχουν απίστευτη χημεία μεταξύ τους και αν και δεν τους βλέπουμε πολύ συχνά ξέρουν να μας κάνουν να ξεπερνάμε την αμηχανία και να νιώθουμε «σαν στο σπίτι μας» μέσα σε δευτερόλεπτα. Για άλλη μία φορά επιβεβαιώσαμε τον κανόνα «μεγαλώσαμε και μυαλό δεν βάλαμε» σε μία ακόμα επιτυχημένη προσπάθεια «αναβίωσης της πενταήμερης» σε συμπιεσμένη μορφή (με μπλε και πράσινους κόκκους) των δύο ημερών !!! Σε γενικές γραμμές… ξενυχτήσαμε, απολαύσαμε ξημέρωμα σε απίστευτη παραλία,

είδαμε δύση με την πόλη πιάτο ακούγοντας όμορφη μουσική, απογοητευτήκαμε από την εθνική Ελλάδος και μας πήρε ο ύπνος (και όχι άδικα) οπότε και εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία για χαζοχαρούμενες φωτογραφίες,

χορέψαμε (ή χορεύαμε πρωί – μεσημέρι – βράδυ αν το θέλετε έτσι), παίξαμε τουρτοπόλεμο, τραγουδήσαμε στο αμάξι όσο πιο δυνατά μπορούσαμε και ναι ΜΕΘΥΣΑΜΕ ΟΛΟΙ άλλοι λιγότερο βλ. εμένα όσο και αν ακούγεται απίστευτο και άλλοι περισσότερο βλ. όλους τους υπόλοιπους… Τελικά για άλλη μία φορά η ζωή είναι ωραία μόνο με καλή παρέα, που λέει και η μαμά!!!

Η φωτο από γραφείο Τελετών της γειτονιάς που μέναμε… no comments!

Ταξιδάκιιιιιι

Μου πρότειναν ταξίδι για Σ.Κ… Δέχτηκα. Μετά το μετάνιωσα. Δεν είχα και το κατάλληλο budget. Το ξανασκέφτηκα. Είπα δεν θα πάω, πήρα τηλέφωνο κι ενημέρωσα. Μου έβαλαν τις φωνές. Θα μείνεις εδώ μου είπαν. Το ξανασκέφτηκα. Και πάλι δεν μπορούσα. Το ξέγραψα. Μετά από μέρες ήρθε μήνυμα «Εκδρομή χωρίς Trilian είναι ασανσέρ χωρίς καθρέπτη»…
Μετά από αυτό τι να κάμω; (είμαι και ψώνιο)Λύγισα!

Τώρα που έβγαλα τα εισιτήρια με παίρνουν τηλέφωνο και με δουλεύουν ότι ή θα με τρέχουν στα μπουζούκια λέει ή θα με κλειδώσουν σπίτι και θα ξενυχτάνε μόνοι τους σε μαγαζιά που μου αρέσουν έτσι για χαβαλέ… και μου αφιερώνουν και τραγούδια του στυλ «Αχ να μπορούσα τα λιμάνια να τα κλείσω να σταματήσω τα τρένα στο σταθμό…» και καλά για να μην καταφέρω τελικά να πάω!! Ρε δεν θα έρθω; Θα έρθω! Μαύρο φίδι που σας έφαγε… αυτό σας λέω μόνο!! (κάνω και την κίνηση με το δάγκωμα χεριού στο στόμα που έκαναν οι μαμάδες μας όταν ήμασταν μικροί και τα κάναμε πάνω μας αλλά δεν μπορείτε να το δείτε… τόσο τα έχω πάρει. Για να καταλάβετε τι σας περιμένει, χιχι)

Φύγαμεεεε!!!!...

σε μία πρόταση...

αίμα, κρεβάτι, πίνακας, προδοσία και τραπεζομάντιλο

Ο ανθρωποφάγος πίνακας τυλίχτηκε γρήγορα με το ραδιενεργό τραπεζομάντιλο και πριν καλά καλά οι καλεσμένοι αντιληφθούν την προδοσία ο Μπάτλερ καθάρισε το αίμα και έκρυψε τα πειστήρια του εγκλήματος κάτω από το κρεβάτι…

απλό και περιεκτικό...thx Deadend mind... ; )

Εκραν...

Άντε να το γράψω και εγώ, όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν ξέρω και τι ποστ να ανεβάσω. Παρόλα αυτά 7 ταινίες μου είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω… θα τις ομαδοποιήσω κάπως για να κάνω ζαβολιά καθώς το 7 πολύ με περιορίζει… μπουχαχαχα (σατανικό γέλιο μην τα ξαναλέμε)

1. Star wars (όλα) : για τρεις λόγους. Πρώτον γιατί αν δεν τα έχεις δει μέσα στο μυαλό μου είναι σαν να μην έχει πιει ποτέ coca cola (γίνεται; Εμ Δεν γίνεται!). Δεύτερον γιατί Lucas = Respect και τρίτον γιατί μεγάλωσα παίζοντας τον Jedi με τα ξαδέλφια και τον bro μου και εξακολουθώ να το κάνω με τους φίλους μου… may the force be with you και τα ρέστα!

2. ΌΛΑ από Monty Pythons : για το καταπληκτικό αγγλικό χιούμορ που λατρεύω, για τις νύχτες απίστευτου γέλιου με την παρέα και γιατί όπως είπα και στην Crucilla : …bring out your deaaaaaad…!



3. ΌΛΑ από Tim Burton : γιατί ξέρει να λέει παραμύθια και τα λέει και ωραία ο άτιμος (αχ πόσα ξέρεις εσύ πόσα ξέρεις) και γιατί η Allitnil δεν μπορεί να σκέφτεται τον Τζόνυ Ντεπ… (εσωτερικό, αλλά πολύ καλό αστείο που κρατάει χρόνια…χιχι)



4. Fantasia (1940 & 2000) : γιατί εκτός από καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων EVER με την πιο απίστευτη μουσική, μου άλλαξαν την ζωή (don’t ask)!!!


(το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι όλα τα λεφτά!!)

5. I am Sam , Mystic River και 21 Grams γιατί ο Sean Penn ΤΑ ΣΠΑΕΙ!!!






6. το 6 θα το χωρίσω σε υποκατηγορίες… πως μας έλεγαν στην σχολή «μην ανησυχείτε δύο ερωτησούλες θα βάλω σαν τεστ» και η καθεμία είχε και από 27 υπό-ερωτήματα; Ε έτσι!! Οπότε έχουμε και λέμε :

α. Pulp Fiction, Trainspoting, Requiem for a dream γιατί άλλαξαν τον τρόπο που βλέπαμε τα ναρκωτικά στον κινηματογράφο (πέρα από όλα τα άλλα)
β. Φυλακόβιες ταινίες ή τέλος πάντων αυτού του στυλ: «Green mile», «Midnight Express» ,«In the name of the Father» και «The Shawshank Redemption» γιατί το στομάχι μου έγινε κόμπος (ή και κόμβος αλλά με μεγάλη κυκλοφοριακή συμφόρηση)
γ. THE GODFATHER όλα (ουδεν σχολιον)

7. last but not least Ε.Τ. : γιατί όχι μόνο έσπασε τα ταμεία και συνέχισε να τα σπάει για πολλά χρόνια μέχρι ο Spielberg να επιτρέψει να βγει σε VHS αλλά γιατί ήταν, είναι και θα είναι μία από τις ποιο γλυκές οικογενειακές ταινίες που μας μεγάλωσε, με σαφές μήνυμα για την διαφορετικότητα, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Η αφίσα με το φεγγάρι και το ποδήλατο ήταν για πολλά χρόνια πάνω από το κρεβάτι μου (ακόμα δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιος μπορεί να μην την έχει δει ποτέ, ισχύει εδώ το γνωστό με την coca cola όπως και στο star wars) και ακόμα και τώρα δεν χάνω την ευκαιρία να φωτίζω το δάκτυλο μου μιμούμενη την κλασσική πια σκηνή «Ε.Τ. phoooneee hoooommmeee”!!! (κατά το ‘Οσα παίρνει ο άνεμος «Frankly my dear I don’t give a damn» τόσο κλασσική σκηνή δηλαδής)





Φυσικά είναι πολλά ακόμα και όσο το σκέφτομαι μου έρχονται και άλλα, αλλά νομίζω ότι κάπου εδώ θα πρέπει να σταματήσω γιατί θα με πάρει η μπάλα και δεν θα ξέρω τι κάνω…

ΥΓ : αχ και το «Munchen» ήταν καταπληκτικό και το «Τριο της Μπελβίλ» και το «Λιβάδι που δακρύζει» (που κόντεψα να λιποθυμήσω από την ένταση) και το … και το… και το «Οι άλλοι» και το «Βαβέλ» και το… οκ σταματάω!! Γκρρρρ : (

ΥΓ2: ας γράψει όποιος θέλει για τις ταινίες του... ; )



(φυσικά για τους φαν του Miller Sin city & 300 rules!! γιατί ήταν σαν να διάβαζα το κομικ!)

Μαυρο σχεδον Κοκκινο

Στο θέατρο Τόπος Αλλού μία νέα ομάδα αποτελούμενη από ανθρώπους με αγάπη γι΄ αυτό που κάνουν, ανεβάζει μέχρι το τέλος Μαρτίου την παράσταση «Μαύρο σχεδόν Κόκκινο». Αν και δεν είμαι ο πιο αντικειμενικός κριτής πιστεύω ότι αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην ομάδα «Φτου και βγαίνω» πάνω από όλα για το ήθος τους, το μεράκι τους και το όμορφο αποτέλεσμα που έδωσαν.

«Μαύρο σχεδόν Κόκκινο»
Tου Nίκου Kισκήρα. Aπό την ομάδα «Φτου και βγαίνω» στα πλαίσια του «Πρώτο βήμα στους νέους καλλιτέχνες». Σκηνοθ.: N. Xατζή, Δ. Mικιός. Σκηνικά: Ό. Πετίδου. Mουσική επιμέλεια: M. Mποκολίνη.Σκηνοθεσία video Π.Μανουσάκη
Παίζουν: Ά. Eλ-Zέιντ, Δ. Tσιλιφώνης

http://dromenalagadinos.blogspot.com/2007/03/blog-post_752.html
http://www.men24.gr/html/ent/677/ent.15677.asp

Μου έκλεισε το μάτι ή μου φάνηκε;

Σύμφωνα με τους ψυχολόγους τα παιδιά όταν είναι μικρά λόγω μεγάλης και δημιουργικότατης φαντασίας ζουν περιπέτειες. Διαφορετικές τα αγοράκια διαφορετικές τα κοριτσάκια. Μία από αυτές και ίσως η πιο κοινή είναι το ότι τα αγοράκια πιστεύουν ότι πάντα κάποιος είναι στην ντουλάπα και τα κοριτσάκια ότι πάντα κάποιος βρίσκεται κάτω από το κρεβάτι. Οι περισσότεροι από εσάς ίσως να πιστεύατε κάτι από τα παραπάνω ή συνδυασμό και των δύο ή κανένα από αυτά και να είχατε τις δικές σας περιπέτειες να ζήσετε εκείνη την εποχή. Στην δική μου περίπτωση τα πίστευα και τα δύο καθώς και ότι κάποιος βρίσκεται πίσω από τις κουρτίνες. Το πιο αστείο όμως ήταν (και κατά κάποιο τρόπο ισχύει λιγουλάκι και τώρα – μην με ρωτάτε το γιατί) ότι πίστευα πως τα αγάλματα όταν γυρνάμε την πλάτη μας κουνιούνται. Αν το σκεφτείτε έχει κάποια λογική. Στο δικό μου μυαλό τα αγάλματα είναι συνδεδεμένα με το λουμπάγκο λόγω ακινησίας. Δεν κουράζονται τόση ώρα ακίνητα; Δεν θέλουν να γελάσουν όταν κάποιος τρώει τα μούτρα του μπροστά τους; Ακούνε τις συνομιλίες μας και απλά δεν συμμετέχουν; Δεν ντρέπονται που είναι γυμνά; Ο Κολοκοτρώνης στην παλιά βουλή δεν πιάστηκε να δείχνει προς την ακαδημία; Τον χειμώνα κρυώνουν; Τα βράδια στα μουσεία παίζουν τάβλι; Η Νίκη της Σαμοθράκης επικοινωνεί με το περιβάλλον χωρίς κεφάλι; Ο Καρυάτιδες δεν κουράστηκαν να κουβαλάνε το αέτωμα του Ερεχθείου; Το άγαλμα του Τρούμαν μελανιάζει; σπάει κανένα κόκαλο κατά την πτώση;
Μέσα στις πολλές σοφίες που έχει πει ο αδερφός μου (για τις οποίες έχω βάσιμες υποψίες ότι είναι κλεμμένες ) είναι και η εξής : « Όταν έχεις σκεφτεί κάτι περίεργο ή έχεις μία περίεργη συνήθεια σίγουρα υπάρχει ένας ακόμα άνθρωπος σε ολόκληρο τον πλανήτη που έχει σκεφτεί το ίδιο με εσένα ή έχει την ίδια συνήθεια» (έχει πει και κάτι για τις γκόμενες αλλά θα σας το πω σε άλλο ποστ) και ιδού κυρίες και κύριοι τι μου έστειλαν για να με πικάρουν οι ‘φίλοι’ μου και να επιβεβαιωσουν τον bro…

short stories

Τρώω πίτες κατευθείαν από το τηγάνι που έχει βάλει η μαμά μου και καίγομαι. Χαζεύω έξω από το παράθυρο. Η συζήτηση τριγύρω μου από αυτές τις ανιαρές που κάνουν οι μαμάδες, με τις γιαγιάδες και τις θειάδες (πληθυντικός του θεία) όταν βρεθούν όλες μαζί! Ξαφνικά πιάνουν το θέμα της Ο.
- Το κορίτσι είναι και πάλι έγκυος, μπράβο της, λέει η μαμά μου
- Η Μαμά της δεν το ήθελε. Γκρινιάζει. Στεναχωριέται για το πώς θα μεγαλώνει τώρα δύο μικρά παιδιά όταν η Ο και ο Μ είναι στην δουλειά, απαντάει η θεία μου.
- Ε δεν θα μπούμε και ανάμεσα στο ζευγάρι στο κρεβάτι ώστε να μην κάνει ΣΕΞ! Λέει η γιαγιά μου!!!
- (γουρλώνω τα μάτια)…
- Κάηκες; Ρωτάει η γιαγιά μου
- Ρωτάς; Τι είναι αυτά που λες; Το άκουσα έτσι; δεν μου φάνηκε, απαντάω εγώ και κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι οι υπόλοιπες…
Σημείωση : η γιαγιά μου είναι 83 και ζει μία ζωή σε ένα χωριό στην Κρήτη!! : )



- Πως θα πάμε στο πλοίο το βράδυ με τον αδερφό σου; ρώτησε η γιαγιά
- Με την μηχανή της απαντάω εγώ πειράζοντας την…
- Και τα πράγματα; !!!
- … :-s
Σημείωση : το είπε η άλλη μου γιαγιά 92 ετών, από την Κρήτη επίσης!!



Είμαστε στο αγροτικό του πατέρα. Η μαμά, η γιαγιά, εγώ και ο πατήρ. Βράδυ, έξω βρέχει και η ομίχλη τόσο πυκνή που δεν βλέπουμε που τελειώνει το καπό του αυτοκινήτου. Από τα αριστερά βουνό και από τα δεξια γκρεμός (ή τουλάχιστον έτσι ξέραμε γιατί η ορατότητα 0). Η γιαγιά να φωνάζει για το ότι θα μας κοροϊδεύει το χωριό που βγήκαμε στον δρόμο με τέτοιο καιρό, αφού φυσικά μας βρουν γκρεμοτσακισμένους την επόμενη ημέρα οι συγχωριανοί, λες και αυτό ήταν το μόνο μας πρόβλημα εκείνη την στιγμή. Η μαμά μου να προσεύχεται και εγώ να έχω ανοίξει το παράθυρο για να βοηθήσω την κατάσταση σαν σωστός co-driver σε στυλ «easy left… easy right, κάνε αριστερά ΓΚΡΕΜΟΟΟΣΣΣ». Φτάνουμε στον κάμπο με τα χίλια ζόρια στα πρόθυρα εγκεφαλικών και εμφραγμάτων και η ομίχλη εξαφανίζεται. Μεταξύ μας αφού η ζωή μου δεν πέρασε μπροστά από τα μάτια μου δεν φοβήθηκα για τίποτα (έτσι δεν λένε;) Ξαφνικά ο πατέρας τραβάει χειρόφρενο και λέει :
- Εσύ σταμάτα την γκρίνια, εσύ σταμάτα τις προσευχές και εσύ στο τιμόνι…
- Εεε μάλιστα… λέω εγώ και αλλάζουμε θέση
Συνεχίσαμε στον δρόμο μας μέσα στην απόλυτη σιωπή… !!!



Έχω σκαρφαλώσει στην οροφή του mini και κάνω ότι πετάω. Ο K φωτογραφίζει. Κάποια στιγμή ξαπλώνουμε (όχι ότι μας χώραγε αλλά λέμε τώρα) και κοιτάζουμε τον ουρανό. Ξαφνικά νιώθω ένα χέρι στον ώμο μου.
- Δεσποινίς κατεβαίνετε δύο λεπτά;
- …. κοιτάζω τον K με απορία.
- Το ξέρετε ότι απαγορεύεται αυτό που κάνετε; Λέει ο τροχονόμος
- Γιατί στο δικό σας ανεβήκαμε; Απαντάω εγώ χαμογελαστή με διάθεση χιούμορ…
- Δεν εννοώ που ξαπλώνετε όπου βρείτε… που το βάλατε στον πεζόδρομο εννοώ, απαντάει αυτός με καμία διάθεση χιούμορ (όπου πεζόδρομος βλ. μπροστά από το γκάζι στο αμαξοστάσιο των τρόλεϊ πριν το Θησείο)
- Ααα ναι… συγνώμη θα το πάρω αμέσως, μία φωτογράφηση κάναμε… πριν… λίγο…
- Μμμ… με ύφος «τι δικαιολογίες βρίσκουν για να γλιτώσουν το πρόστιμο»!
Με λίγη χαριτωμενιά στο τσακ την γλίτωσα την κλήση!!


εντ λαστ μπατ νοτ λιστ... όχι μόνο το σκέφτηκε, οχι μόνο το έγραψε αλλά το έκανε και stencil και γέμισε όλη την περιοχή του Κεραμικού με αυτο... Κυρίες και κύριοι :



ΥΓ : καλό μήνα ... Άνοιξηηηηηη ξαναααααααααα!!!