Μου έκλεισε το μάτι ή μου φάνηκε;

Σύμφωνα με τους ψυχολόγους τα παιδιά όταν είναι μικρά λόγω μεγάλης και δημιουργικότατης φαντασίας ζουν περιπέτειες. Διαφορετικές τα αγοράκια διαφορετικές τα κοριτσάκια. Μία από αυτές και ίσως η πιο κοινή είναι το ότι τα αγοράκια πιστεύουν ότι πάντα κάποιος είναι στην ντουλάπα και τα κοριτσάκια ότι πάντα κάποιος βρίσκεται κάτω από το κρεβάτι. Οι περισσότεροι από εσάς ίσως να πιστεύατε κάτι από τα παραπάνω ή συνδυασμό και των δύο ή κανένα από αυτά και να είχατε τις δικές σας περιπέτειες να ζήσετε εκείνη την εποχή. Στην δική μου περίπτωση τα πίστευα και τα δύο καθώς και ότι κάποιος βρίσκεται πίσω από τις κουρτίνες. Το πιο αστείο όμως ήταν (και κατά κάποιο τρόπο ισχύει λιγουλάκι και τώρα – μην με ρωτάτε το γιατί) ότι πίστευα πως τα αγάλματα όταν γυρνάμε την πλάτη μας κουνιούνται. Αν το σκεφτείτε έχει κάποια λογική. Στο δικό μου μυαλό τα αγάλματα είναι συνδεδεμένα με το λουμπάγκο λόγω ακινησίας. Δεν κουράζονται τόση ώρα ακίνητα; Δεν θέλουν να γελάσουν όταν κάποιος τρώει τα μούτρα του μπροστά τους; Ακούνε τις συνομιλίες μας και απλά δεν συμμετέχουν; Δεν ντρέπονται που είναι γυμνά; Ο Κολοκοτρώνης στην παλιά βουλή δεν πιάστηκε να δείχνει προς την ακαδημία; Τον χειμώνα κρυώνουν; Τα βράδια στα μουσεία παίζουν τάβλι; Η Νίκη της Σαμοθράκης επικοινωνεί με το περιβάλλον χωρίς κεφάλι; Ο Καρυάτιδες δεν κουράστηκαν να κουβαλάνε το αέτωμα του Ερεχθείου; Το άγαλμα του Τρούμαν μελανιάζει; σπάει κανένα κόκαλο κατά την πτώση;
Μέσα στις πολλές σοφίες που έχει πει ο αδερφός μου (για τις οποίες έχω βάσιμες υποψίες ότι είναι κλεμμένες ) είναι και η εξής : « Όταν έχεις σκεφτεί κάτι περίεργο ή έχεις μία περίεργη συνήθεια σίγουρα υπάρχει ένας ακόμα άνθρωπος σε ολόκληρο τον πλανήτη που έχει σκεφτεί το ίδιο με εσένα ή έχει την ίδια συνήθεια» (έχει πει και κάτι για τις γκόμενες αλλά θα σας το πω σε άλλο ποστ) και ιδού κυρίες και κύριοι τι μου έστειλαν για να με πικάρουν οι ‘φίλοι’ μου και να επιβεβαιωσουν τον bro…