Bro...

Γεννήθηκα σχεδόν δυο χρόνια μετά από αυτόν. Κούραζε την μαμά και την ανάγκαζε συνεχώς να τον παίρνει αγκαλιά με αποτέλεσμα να την πιάσουν οι πόνοι 1 μήνα νωρίτερα (ναι, ναι ξέρω έτσι εξηγούνται όλα). Το πρώτο βράδυ μου στο σπίτι καθόταν συνεχώς από πάνω μου. Στο πρώτο μου εμβόλιο με το που πήγε η νοσοκόμα να μου τρυπήσει το κωλαράκι με την ένεση της όρμηξε και της έπιασε το χέρι. Χρειάστηκε η επέμβαση της μαμάς και η διαβεβαίωση της ότι είναι για το καλό μου για να σταματήσει να κρατάει το χέρι της νοσοκόμας και να κλαίει. Η νοσοκόμα γέλασε και είπε στην μαμά μου «δυνατός ο Κρητίκαρος σας τυχερή η μικρή». Στο δημοτικό κάθε πρωί με έπαιρνε από το χέρι και πηγαίναμε μαζί σχολείο. Ένα πρωί που παίζαμε στο διάλειμμα «ξύλο» μία δασκάλα τον πλησίασε και του είπε να μην με χτυπάει και αυτός με απίστευτο ύφος κτητικότητας στο βλέμμα γύρισε και της είπε «Αδερφή μου είναι άμα θέλω της βάζω φωτιά και την καίω», ατάκα που έχει μείνει στην οικογένεια ιστορική. Στο γυμνάσιο με υποδέχτηκε σαν «πρωτάκι» για να μην είμαι φλωράκι ψάρακας και στο λύκειο ακούγαμε κρυφά μουσική και χαζεύαμε στο δωμάτιο ενώ εκείνος έπρεπε να διαβάζει για πανελλήνιες και εγώ για την επόμενη ημέρα. Πρώτη φορά χωριστήκαμε όταν πήγε φαντάρος. Η στεναχώρια μου ήταν τόσο μεγάλη που είχα γίνει το αστείο του ΤΕΙ μεταξύ της παρέας. Μέχρι και σκίτσα μου ζωγράφιζαν ότι και καλά πήγαινα κρυφά στο στρατόπεδο να τον δω και με έπιανε ο διοικητής!!! Στα 26 αποφάσισα να μείνω σε δικό μου σπίτι λίγο πιο πάνω από το πατρικό γιατί το παιδικό δωμάτιο μας δεν χώραγε πια τα πράγματα και των δύο μας. Μέχρι να συνηθίσω ότι δεν είναι στο από κάτω κρεβάτι είδα και έπαθα. Σήμερα ο Κρητικαρος μας φεύγει για Κρήτη. Μόνιμα. Δεν άντεχε άλλο, βρήκε δουλεία και την κάνει. Εχθές μαζευτήκαμε με την παρέα για να τον χαιρετήσουμε. Θα μου πείτε δεν φεύγει και στην Αυστραλία αλλά όσο και να πεις είναι και θάλασσα στην μέση. Με ποιόν θα τσακώνομαι εγώ τώρα; Με ποιόν θα βρίζομαι την μια στιγμή και την άλλη θα τρώω ποπ κορν μπροστά στην τηλεόραση σαν να μην τρέχει τίποτα; Με ποιόν θα παίζω ξύλο; Με ποιόν θα σπάμε τα νεύρα της μαμάς; Τελικά θα μου λείψουν τα «καλημέρα Bro» με την συνοδεία φάπας που τόσο με τσάντιζαν όλα αυτά τα χρόνια!!! Το ήξερα ότι θα χώριζαν οι δρόμοι μας αλλά όχι και σε άλλη πόλη βρε παιδάκι μου…



Eχθές με ρώτησε ποιος θα κρατήσει το στερεοφωνικό και του είπα «δικό σου» «έτσι απλά; Πάντα πίστευα ότι θα ρίξουμε μεγάλη μάχη για το ποιος θα το πάρει» μου απάντησε αυτός… «Φεύγεις…χέστηκα για το στερεοφωνικό!»

Το δάνειο ημέρα Δεύτερη!

Φτάνω την επόμενη ημέρα με τις επιταγές (με τα τσεκια που θα έλεγε και η μαντάμ Σουσού όταν έμενε στον Μπίθουλα). Παίρνω αριθμό και περιμένω. Είμαι πολύ άρρωστη από την προηγούμενη ημέρα και με την βαριά ατμόσφαιρα στην αίθουσα αναμονής αρχίζω και ζαλίζομαι επικίνδυνα. Φτάνει η σειρά μου και μετά κόπων και βασάνων πλησιάζω στον γκισέ. Έχω πάρει το εκρού του νεκρού στο πρόσωπο. Κάνω μία προσπάθεια να μιλήσω καθώς η φωνή μου έχει κλείσει και μιλάω σαν τον Βασίλη Καρρά (κατά το τέλος της σαιζόν) και εξηγώ στον υπάλληλο τι ακριβώς θέλω.
- Είστε καλά; Με ρωτάει
- Όχι και τόσο, ευχαριστώ…
- Μπορώ να βοηθήσω σε κάτι;
- Εεε είμαι λίγο άρρωστη και μάλλον ανέβηκε ο πυρετός; Έχετε Wc για το κοινό να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου; Ζαλίζομαι!
- Αυτό αρκεί;
- Αρκεί!
- Στο βάθος Τρίτη πόρτα δεξιά

Πηγαίνω χώνω το κεφάλι μου κάτω από την βρύση και επιστρέφω ελαφρός ανανεωμένη. Μόλις φτάνω πίσω συνειδητοποιώ ότι έχω αφήσει τα πάντα πάνω στον πάγκο. Ταυτότητα, βιβλιάριο, επιταγές… όλα! Μόνα τους. Ο υπάλληλος με κοιτάει με χαμόγελο και μου λέει.
- Α ήρθετε; Μόλις σας έφαγα όλα τα χρήματα… και τις επιταγές!
Χαμογέλασα… τουλάχιστον δεν πέθανα στο μπάνιο με την περιουσία μου στα χέρια ενός αγνώστου σκέφτηκα.
- Μην τα αφήνετε έτσι… αν και σίγουρα δεν ήταν η πρώτη σας σκέψη όλα αυτά εδώ, μου ξαναλέει αυτός
- …
- Που ψηφίσατε;
- ;;;; Στην Κρήτη
- Αυτό είναι όσοι ψήφισαν γύρισαν άρρωστοι... δεν είναι τίποτα!!!χιχι!Είναι που ταξιδέψατε σε κλείστο χώρο και σέρνονται ιώσεις...
-; ...
Σε κάποια στιγμή έχει μία απορία. Παίρνει τον προϊστάμενο τηλέφωνο.
- Κυριε Τάδε μπλα μπλα μπλα 115;
Τι; 112;
Σιγουρα;
Ααααααααα
Τελικά 115!...
Το κλείνει και με κοιτάει με περιφάνια….
- Παπαδόπουλος (το όνομα του) εγγύηση… χαχα… και πλησιάζοντας μου ψιθυρίζει… Έχω ένα μυστικό… σσσς…ετοιμάζω ένα πονηρό σχέδιο, είμαι έτοιμος για προϊστάμενος… και μου κλείνει το μάτι
- Δηλαδή θέλεις να γίνεις Χαλίφης στην θέση του Χαλίφη; Του λέω εγώ συνωμοτικά…
- Ακριβώς… σσσς!
Μου δίνει πίσω τα χαρτιά και το βιβλιάριο. Μέχρι να τελειώσει την χαρτούρα να προσπαθώ εγώ να βάλω το βιβλιάριο στην θήκη του και να μην μπαίνει με τίποτα.
- Ψίλωσε… του λέω
- Φέρε θα το βάλω εγώ… και με μία κίνηση ματ βάζει το βιβλιαράκι (σιλικονοβρακί το λένε αλλιώς χιχι) στην θήκη.
- Ααααα, κάνω εγώ με θαυμασμό, είσαι ο ήρωας μου, μετά από αυτό είμαι σίγουρη πως είσαι έτοιμος για την προαγωγή!!!
- Χα! τα έλεγα εγώ! μου απαντάει… Το δάνειο σας εξοφλήθηκε.Καλή σας ημερα….
- : ))

Το δάνειο ημέρα πρώτη!

Σαν Ελληνίδα που σέβεται τον εαυτό της έχω και εγώ το δανειάκι μου να τρέχει σε κάποια τράπεζα. Καθώς τα επιτόκια ανεβαίνουν, οι εξωγήινοι καταλαμβάνουν την γη και η Νέα Δημοκρατία ξαναβγαίνει να κυβερνήσει, αποφάσισα και εγώ να μεταφέρω το δάνειο μου σε κάποια άλλη τράπεζα με ευνοϊκότερους όρους γιατί οι καιροί είναι περίεργοι και δεν ξέρω τι άλλο με περιμένει στο μέλλον. Σαν καλή κοπέλα κάνω όλες τις διαδικασίες και φτάνει η στιγμή της εξόφλησης από την μία τράπεζα και της αρχής του κυνηγιού από την άλλη (Trilian season)…

Πάω στην τράπεζα που ήδη έχω να ανακοινώσω πως θα περάσω την επόμενη ημέρα για αποπληρωμή του δανείου μου. Κύριος άνω των 40, βαριεστημένος, κάθεται πίσω από το γραφείο για τα στεγαστικά δάνεια. Εκεί παλαιότερα καθόταν μία συνάδελφος του επίσης βαριεστημένη αλλά με την κοιλιά τούρλα. Κοινώς ο κύριος αντικαθιστά την συνάδελφο που αποφάσισε να γεννήσει. Τον πλησιάζω. Με κοιτάει. (Σε κάθε τελεία θέλω να κάνετε παύση ολοκλήρου κατά την ανάγνωση. Έχει σημασία για να συνειδητοποιήσετε την ροή της κουβέντας). «θα ήθελα να σας ρωτήσω για το στεγαστικό δάνειο μου». «μάλιστα». «θέλω να κάνω αποπληρωμή και θα ήθελα να μου πείτε τι χρειάζεται να κάνω, και τι χαρτιά πρέπει να φέρω». «καθίστε». Εδώ να σημειώσω ότι ο κύριος είχε το βλέμμα δημοσίου υπαλλήλου αλλά όχι το «ωχ ρε κοπελιά τι με βάζεις να κάνω» αλλά το άλλο που είναι ένα επίπεδο πιο πάνω… το βλέμμα «βαριέμαι τόσο που ούτε να σπαστώ δεν έχω την διάθεση». Κάθομαι και με κοιτάει. Περιμένω. Ξαναρωτώ τα παραπάνω. Με κοιτάει. «ο Αριθμός του δανείου σας;» του τον λέω… τον πληκτρολογεί με αργές κινήσεις. «α μάλιστα» αυτό είναι το ποσό» μου λέει. Την ψιλιάζομαι. «όλο;» ρωτάω. Με κοιτάει. «όχι χωρίς τους τόκους» «θέλετε να μου το πείτε ολόκληρο;». Με κοιτάει. Με κοιτάει ξανά. «Μία σούμα να κάνουμε;» ξαναρωτάω εγώ για να καταλάβουν όλα τα παιδάκια. Μου το λέει ολόκληρο το ποσό. «Και θα πληρώσω κάτι που θα αποπληρώσω νωρίτερα;». Εκεί κόλλησε για κανένα αιώνα. Τόσο μου φάνηκε τουλάχιστον. Γυρίζει ρωτάει την προϊσταμένη. Εκείνη απαντάει. «150€ περίπου» γυρίζει και μου λέει αυτός. «Περίπου;» «Περίπου;» ξαναρωτάει την άλλη αυτός. «190€ σύνολο» του λέει. «190€ σύνολο» μου λέει. Να μην σας τα πολυλέω είδα και έπαθα. Τελικά έφτασα στην προϊσταμένη που επειδή την ρωτούσε συνέχεια για την υπόθεση μου, μου είπε να περάσω στο γραφείο της και με ανέλαβε εκείνη. Αγανάκτησε η γυναίκα… Εκεί έπεσε και η γνωστή ερώτηση «γιατί φεύγετε από εμάς» και απάντησα ειλικρινέστατα «γιατί μου βγαίνετε ακριβοί», «και δεν θέλετε να το συζητήσουμε;» «ήρθα να το συζητήσουμε πριν μήνες και δεν γινόταν τίποτα» «έτσι σας είπαν;» «ναι» «α μάλιστα» είπε αυτή με ύφος τα ρεμάλια θα τα σκίσω όλο αυτά κάνουν και χάνουμε τους πελάτες! Μου εξήγησε τι πρέπει να κάνω αφου προσπάθησε πρωτα να με μεταπείσει. Της είπα πως έχω ήδη τα χρήματα από την άλλη τράπεζα ώστε να σταματήσει τις προσπάθειες και έφυγα για την δουλειά.
To be continued…

…τύφλα να ΄χει ο πεθερός! (σικουελ!)

Ο γάμος έγινε… η νύφη ήταν όμορφη (για όποιον έχει άγχος) και ο γαμπρός χόρεψε απίστευτο σέικ!! Μάλιστα σέικ και όχι κέικ! Μουχαχαχα!
Και η Ύδρα όμορφη αλλά αυτό το «ότι μπαγάζια έχουμε τα παίρνουμε στην πλάτη» πολύ με κούρασε! Όχι τίποτα άλλο αλλά ήμεθα και επαγγελματίες που σέβονται τον εαυτό τους και όσο να πεις μόνο ο εξοπλισμός ζυγίζει αρκετά κιλά (τα οποία για έναν περίεργο λογο αυξάνονται όσο κουβαλάς) και να μην πάρουμε και ένα ρουχαλάκι; Να πάρουμε…οπότε να τες αμέσως 7 βαλίτσες (6 ο εξοπλισμός φωτογράφου και βιντεά και 1 τα ρούχα των!). Τώρα θα μου πείτε γιατί δεν τα έβαζες πάνω σε ένα από εκείνα τα γραφικά καροτσάκια που τα σέρνει κάποιος έρμος; Εμ θα τα έβαζα αλλά μας το είπαν 30 λεπτά πριν φύγουμε από το νησί και αφού είχαμε πάθει το λουμπάγκο ήρθε και το εγκεφαλικό με τα 2 εουρος η τσάντα ανεξαρτήτου μεγέθους και απόστασης, το σύνολο 14 για μία διαδρομή 3 λεπτών από το ξενοδοχείο στο λιμάνι. Τύφλα να έχουν οι Πειραιώτες ταξιτζήδες που και αμάξι αγοράζουν και λιγότερα παίρνουν (τουλάχιστον όταν με πάνε εμένα σπίτι από το λιμάνι).

Πάρε και φτιάξε ένα αυτοσχέδιο καρότσι καλέ μου να κάνεις την τύχη σου που βάζεις την άμοιρη την γυναίκα σου να γεννοβολάει για να πάρεις την άδεια του ταξί σαν πολύτεκνος!!! Επίσης στην Ύδρα απαγορεύονται και τα ασανσέρ. Και εμείς ήμασταν στον τρίτο φυσικά! Ακόμα πονάνε τα πλευρά μου… Νομίζω ότι οι Υδραίοι μισούν οτιδήποτε σε βοηθάει στο να σηκώνεις πράγματα… Φήμες λένε ότι μισούν και την βαρύτητα γιατί κάνει τα πράγματα να κινούνται πάνω κάτω, πράγμα που απαγορεύεται αγαπητοί αναγνώστες. Μόνο το πέρα δώθε επιτρέπεται και αυτό υπό όρους! Anyway!


Σε γενικές γραμμές ο γάμος είχε την πλάκα του… ήταν πολύ γραφικά και όμορφα… η νύφη είχε τα απαραίτητα νεύρα και έβριζε όποιον έβλεπε μπροστά της και ήταν εκτός της αισθητικής της (εγώ ευτυχώς πέρασα το τεστ με γρατζουνιές) και ο γαμπρός περιορίστηκε στο να καραγκιόζηζει μόνο όταν τον τσιγκλιζε ο κουμπάρος… δηλαδή σχεδόν συνέχεια!! Ο παπάς έδωσε ρεσιτάλ βαρεμάρας καθώς μιλούσε στο κινητό την ώρα του μυστηρίου… και εμείς περιμέναμε να τελειώσει την λίστα του σουπερμάρκετ στο τηλέφωνο μπας και πάμε κάποια στιγμή στον μπουφέ!


Βγάλαμε και όμορφες φωτογραφίες. Δυστυχώς δεν μπορώ να σας δείξω και πολλά για ευνόητους λόγους… Άντε και στα δικά σας οι αδέσμευτοι τώρα που πήρε φωτιά ο blogger!! Χιχι!





υγ: ο χαριτωμένος κυριούλης ήταν καλεσμένος του γάμου κ βόλταρε με αυτο το στυλ μέχρι που έβαλε κουστουμάκι και σώθηκαν τα ματάκια μας!! χιχι

και κλεινουμε με ενα λουλουδικο για να μας φτιαξει την ημέρα μετα τον κωλαρακο του κυριου...

Σαν θέλει η νύφη και ο γαμπρός...

Ο Α. και η Ν. παντρεύονται το Σάββατο. Έτσι εχθές την Κυριακή είπαμε να πάμε για έναν καφέ να συζητήσουμε τα της φωτογράφησης και να τα πούμε τελευταία φορά πριν το μεγάλο γεγονός. Την Ν. την ξέρω 7 χρόνια. Δουλεύαμε μαζί για αρκετό καιρό και ευτυχώς ακόμα και όταν χώρισαν οι δρόμοι μας δεν χαθήκαμε. Τα παιδιά είναι χρόνια μαζί. Είναι από τα ζευγάρια ζηλεύεις. Γεννημένοι ο ένας για τον άλλο. Αυτό που θαυμάζω σε αυτούς είναι που μετά από τόσα χρόνια εξακολουθούν να γελάνε απίστευτα πολύ ο ένας με τον άλλο (δηλ. ο ένας εις βάρος του άλλου), να κάνουν πλάκα, να τραγουδάνε, να χορεύουν στις συναυλίες και να γελάνε με τα όσα τους συμβαίνουν στην καθημερινότητα. Το ίδιο θέλουν και στον γάμο τους. Θέλουν οι φωτογραφίες να είναι αστείες και εμείς ακόμα και που θα δουλεύουμε εκείνη την ημέρα να περάσουμε καλά. Αυτό ήταν και το κύριο μέλημα τους. Από τα πρώτα πράγματα που μας είπαν ήταν ότι ήθελαν να χορέψουμε και εμείς, να μην έχουμε συνέχεια στο μυαλό μας την φωτογράφηση και το βίντεο και πως ο γάμος τους θα είναι ένα απίστευτο πάρτυ! Να σας πω την αλήθεια δεν φανταζόμουν πως το ήθελαν διαφορετικά… άλλωστε όλα έδειχναν πως θα πέσει πολύ γέλιο από την αρχή…

Όταν ο Α. γνώρισε την Ν.
Τον πρώτο καιρό που ο Α. και η Ν. ξεκίνησαν αυτή την σχέση αποφάσισαν να πάνε ένα Σαββατοκύριακο κάπου να χαρούν τον έρωτα τους. Εκείνη την εποχή τα κινητά τηλέφωνα ήταν ελάχιστα οπότε όποιος από την παρέα ήταν κάτοχος κινητού αναλάμβανε να απαντάει σαν καλή γραμματέας στα τηλεφωνήματα των υπολοίπων που έδιναν το νούμερο δεξιά και αριστερά. Έτσι και η Ν. είχε κινητό και ο Α. είχε δώσει το νούμερο στους γονείς του σε περίπτωση ανάγκης. Κάποια στιγμή τηλεφωνεί ο πατέρας του και το απαντάει η Ν. «παρακαλώ;» «καλησπέρα» «έλα μπαμπά» λέει η Ν. καθώς τον πέρασε για τον δικό της πατέρα. Ο ανθρωπάκος από την άλλη να μην μιλάει μετά το σοκ του να ακούει μία άγνωστη κοπέλα που αυτή την στιγμή βρίσκεται με τον μονάκριβο του να τον αποκαλεί μπαμπά! Σου λέει ο άνθρωπος στο Λας Βέγας πήγε το καλόπαιδο και παντρεύτηκε σε κανένα love chapel? Η Ν. δεν χάνει καιρό και νομίζοντας πως τελικά είναι ο κολλητός της στο τηλέφωνο και της κάνει πλάκα ξαναλέει « Έλα ΡΕ ποιος είναι, Ρε πλάκα μου κάνεις;» ξανά βουβός ο πατέρας του Α. για λίγο… «εεε… τον Α. θα ήθελα ο πατέρας του είμαι…» «Αααα τι κάααανετε;;;;; μισό λεπτό» λέει η Ν. από την άλλη γραμμή όλο γλύκα.
Καταλαβαίνετε το σοκ του ανθρώπου. Ακόμα έχει να το λέει ότι σε εκείνο το τηλεφώνημα είδε 3 διαφορετικές πλευρές της νύφης του μέσα σε 3 μόλις λεπτά και δεν ήταν και ότι καλύτερο!!!

Όταν ο Α. έκανε πρόταση γάμου στην Ν.
Ο Α. έκανε πρόταση γάμου στην Ν. στο Παρίσι, σε ένα εστιατόριο που ακόμα και ο σερβιτόρος έκανε λάθος και ψιλο-χάλασε την έκπληξη γιατί μπέρδεψε τα μπούτια του. Βλέπετε ο σερβιτόρος ήταν στο κόλπο και αντί για να φέρει στην Ν. το βιβλιαράκι με το μενού που μέσα έγραφε «Θέλεις να με παντρευτείς» της έφερε το κανονικό με αποτέλεσμα ο κακομοίρουλης ο Α. αντί να ακούσει «Ναι» άκουσε «Μία μπιφτέκια μισοψημένα»!! Ευτυχώς ο σερβιτόρος ζήτησε συγγνώμη έφερε το κανονικό μενού με το σημείωμα και όλα πήγαν κατ΄ ευχήν!

Όταν ο Α. αγόρασε το δαχτυλίδι της Ν.
Καθώς η πρόταση γάμου δεν ήταν μετά δαχτυλιδιού (αρκετά μπερδεύτηκε το πράγμα βλ. από πάνω δεν χρειαζόταν και δαχτυλίδι στην σαμπάνια να το καταπιεί να έχουμε και άλλα) τα παιδιά αποφάσισαν να πάνε κάποια στιγμή και για το δαχτυλίδι. Εκείνη η μέρα δεν ξεκίνησε καλά για τον Α. που λίγο πριν συναντηθεί με την Ν. έξω από την Μπουτίκ Κοσμημάτων (τς τς τς μα τι ανατροφήηη) έπεσε και έφαγε τα μούτρα του σε μία τεράστια λακκούβα της ΔΕΗ στο κέντρο της Αθήνας… ο άμοιρος σηκώθηκε, ξεσκονίστηκε, έπλυνε το γόνατο του από τα αίματα στο κοντινότερο φαρμακείο και έβαλε και χανζαπλάστ για να κλείσει τις πληγές… (πληροφορίες μου λένε ότι το χανσαπλαστ ήταν με παπάκια). Το κακό ήταν όμως πως το παντελόνι του είχε σκιστεί στο γόνατο και η εμφάνιση του δεν ήταν και πολύ καθώς πρέπει. Αλλά τι να κάνει πήγε έξω από το μαγαζί και όταν ήρθε και η Ν.(μετά από πολύ γκρίνια του στυλ τι τα θες τώρα τα δαχτυλίδια αφού δεν φοράω και το ξέρεις) μπήκαν και αγόρασαν την κοτρόνα που επισφράγισε τον έρωτα τους. Στον γυρισμό στο σπίτι ο Α. πήγε να φτιάξει λίγο το παντελόνι του που είχε γίνει σαν σακί και συνάντησε στο ύψος της ζώνης ένα σκίσιμο. Ακολουθώντας το ο δύστυχος συνειδητοποίησε πως το σκίσιμο έφτανε μέχρι τον καβάλο (μετά συγχωρήσεως) και πως όλη την υπόλοιπη ημέρα μετά το πέσιμο κυκλοφορούσε στην Αθήνα με τον κωλαράκο έξω σε κοινή θέα και το χειρότερο… ήθελε και δακτυλίδι ανάθεμα τον… !!!

Στον Γάμο
Το Σάββατο στον γάμο περιμένω τα απίστευτα… ελπίζω μόνο να γελάσω (από χαρά και ευτυχία πάντα) τόσο όσο αντέχω για να μπορώ να δουλέψω γιατί με αυτούς τους δύο κανείς δεν ξέρει… Αρκεί να σας πω πως στο βίντεο του γάμου και στις φωτογραφίες για να γελάσουμε ζήτησαν να είναι όλα σαν από το «γοργόνες και μάγκες» με την Χρονοπούλου στα σοκάκια του νησιού και από πίσω να παίζει στο βίντεο ελληνικό κινηματογράφο «ένα καλοκαιριιιιιι» αλλά με πρωταγωνιστές τους δύο τους με τα γαμπριάτικα… χιχι


Το τραγούδι παραπάν αφιερωμένο… άντε και η ώρα η καλή!!!