Το δάνειο ημέρα πρώτη!

Σαν Ελληνίδα που σέβεται τον εαυτό της έχω και εγώ το δανειάκι μου να τρέχει σε κάποια τράπεζα. Καθώς τα επιτόκια ανεβαίνουν, οι εξωγήινοι καταλαμβάνουν την γη και η Νέα Δημοκρατία ξαναβγαίνει να κυβερνήσει, αποφάσισα και εγώ να μεταφέρω το δάνειο μου σε κάποια άλλη τράπεζα με ευνοϊκότερους όρους γιατί οι καιροί είναι περίεργοι και δεν ξέρω τι άλλο με περιμένει στο μέλλον. Σαν καλή κοπέλα κάνω όλες τις διαδικασίες και φτάνει η στιγμή της εξόφλησης από την μία τράπεζα και της αρχής του κυνηγιού από την άλλη (Trilian season)…

Πάω στην τράπεζα που ήδη έχω να ανακοινώσω πως θα περάσω την επόμενη ημέρα για αποπληρωμή του δανείου μου. Κύριος άνω των 40, βαριεστημένος, κάθεται πίσω από το γραφείο για τα στεγαστικά δάνεια. Εκεί παλαιότερα καθόταν μία συνάδελφος του επίσης βαριεστημένη αλλά με την κοιλιά τούρλα. Κοινώς ο κύριος αντικαθιστά την συνάδελφο που αποφάσισε να γεννήσει. Τον πλησιάζω. Με κοιτάει. (Σε κάθε τελεία θέλω να κάνετε παύση ολοκλήρου κατά την ανάγνωση. Έχει σημασία για να συνειδητοποιήσετε την ροή της κουβέντας). «θα ήθελα να σας ρωτήσω για το στεγαστικό δάνειο μου». «μάλιστα». «θέλω να κάνω αποπληρωμή και θα ήθελα να μου πείτε τι χρειάζεται να κάνω, και τι χαρτιά πρέπει να φέρω». «καθίστε». Εδώ να σημειώσω ότι ο κύριος είχε το βλέμμα δημοσίου υπαλλήλου αλλά όχι το «ωχ ρε κοπελιά τι με βάζεις να κάνω» αλλά το άλλο που είναι ένα επίπεδο πιο πάνω… το βλέμμα «βαριέμαι τόσο που ούτε να σπαστώ δεν έχω την διάθεση». Κάθομαι και με κοιτάει. Περιμένω. Ξαναρωτώ τα παραπάνω. Με κοιτάει. «ο Αριθμός του δανείου σας;» του τον λέω… τον πληκτρολογεί με αργές κινήσεις. «α μάλιστα» αυτό είναι το ποσό» μου λέει. Την ψιλιάζομαι. «όλο;» ρωτάω. Με κοιτάει. «όχι χωρίς τους τόκους» «θέλετε να μου το πείτε ολόκληρο;». Με κοιτάει. Με κοιτάει ξανά. «Μία σούμα να κάνουμε;» ξαναρωτάω εγώ για να καταλάβουν όλα τα παιδάκια. Μου το λέει ολόκληρο το ποσό. «Και θα πληρώσω κάτι που θα αποπληρώσω νωρίτερα;». Εκεί κόλλησε για κανένα αιώνα. Τόσο μου φάνηκε τουλάχιστον. Γυρίζει ρωτάει την προϊσταμένη. Εκείνη απαντάει. «150€ περίπου» γυρίζει και μου λέει αυτός. «Περίπου;» «Περίπου;» ξαναρωτάει την άλλη αυτός. «190€ σύνολο» του λέει. «190€ σύνολο» μου λέει. Να μην σας τα πολυλέω είδα και έπαθα. Τελικά έφτασα στην προϊσταμένη που επειδή την ρωτούσε συνέχεια για την υπόθεση μου, μου είπε να περάσω στο γραφείο της και με ανέλαβε εκείνη. Αγανάκτησε η γυναίκα… Εκεί έπεσε και η γνωστή ερώτηση «γιατί φεύγετε από εμάς» και απάντησα ειλικρινέστατα «γιατί μου βγαίνετε ακριβοί», «και δεν θέλετε να το συζητήσουμε;» «ήρθα να το συζητήσουμε πριν μήνες και δεν γινόταν τίποτα» «έτσι σας είπαν;» «ναι» «α μάλιστα» είπε αυτή με ύφος τα ρεμάλια θα τα σκίσω όλο αυτά κάνουν και χάνουμε τους πελάτες! Μου εξήγησε τι πρέπει να κάνω αφου προσπάθησε πρωτα να με μεταπείσει. Της είπα πως έχω ήδη τα χρήματα από την άλλη τράπεζα ώστε να σταματήσει τις προσπάθειες και έφυγα για την δουλειά.
To be continued…