Bro...

Γεννήθηκα σχεδόν δυο χρόνια μετά από αυτόν. Κούραζε την μαμά και την ανάγκαζε συνεχώς να τον παίρνει αγκαλιά με αποτέλεσμα να την πιάσουν οι πόνοι 1 μήνα νωρίτερα (ναι, ναι ξέρω έτσι εξηγούνται όλα). Το πρώτο βράδυ μου στο σπίτι καθόταν συνεχώς από πάνω μου. Στο πρώτο μου εμβόλιο με το που πήγε η νοσοκόμα να μου τρυπήσει το κωλαράκι με την ένεση της όρμηξε και της έπιασε το χέρι. Χρειάστηκε η επέμβαση της μαμάς και η διαβεβαίωση της ότι είναι για το καλό μου για να σταματήσει να κρατάει το χέρι της νοσοκόμας και να κλαίει. Η νοσοκόμα γέλασε και είπε στην μαμά μου «δυνατός ο Κρητίκαρος σας τυχερή η μικρή». Στο δημοτικό κάθε πρωί με έπαιρνε από το χέρι και πηγαίναμε μαζί σχολείο. Ένα πρωί που παίζαμε στο διάλειμμα «ξύλο» μία δασκάλα τον πλησίασε και του είπε να μην με χτυπάει και αυτός με απίστευτο ύφος κτητικότητας στο βλέμμα γύρισε και της είπε «Αδερφή μου είναι άμα θέλω της βάζω φωτιά και την καίω», ατάκα που έχει μείνει στην οικογένεια ιστορική. Στο γυμνάσιο με υποδέχτηκε σαν «πρωτάκι» για να μην είμαι φλωράκι ψάρακας και στο λύκειο ακούγαμε κρυφά μουσική και χαζεύαμε στο δωμάτιο ενώ εκείνος έπρεπε να διαβάζει για πανελλήνιες και εγώ για την επόμενη ημέρα. Πρώτη φορά χωριστήκαμε όταν πήγε φαντάρος. Η στεναχώρια μου ήταν τόσο μεγάλη που είχα γίνει το αστείο του ΤΕΙ μεταξύ της παρέας. Μέχρι και σκίτσα μου ζωγράφιζαν ότι και καλά πήγαινα κρυφά στο στρατόπεδο να τον δω και με έπιανε ο διοικητής!!! Στα 26 αποφάσισα να μείνω σε δικό μου σπίτι λίγο πιο πάνω από το πατρικό γιατί το παιδικό δωμάτιο μας δεν χώραγε πια τα πράγματα και των δύο μας. Μέχρι να συνηθίσω ότι δεν είναι στο από κάτω κρεβάτι είδα και έπαθα. Σήμερα ο Κρητικαρος μας φεύγει για Κρήτη. Μόνιμα. Δεν άντεχε άλλο, βρήκε δουλεία και την κάνει. Εχθές μαζευτήκαμε με την παρέα για να τον χαιρετήσουμε. Θα μου πείτε δεν φεύγει και στην Αυστραλία αλλά όσο και να πεις είναι και θάλασσα στην μέση. Με ποιόν θα τσακώνομαι εγώ τώρα; Με ποιόν θα βρίζομαι την μια στιγμή και την άλλη θα τρώω ποπ κορν μπροστά στην τηλεόραση σαν να μην τρέχει τίποτα; Με ποιόν θα παίζω ξύλο; Με ποιόν θα σπάμε τα νεύρα της μαμάς; Τελικά θα μου λείψουν τα «καλημέρα Bro» με την συνοδεία φάπας που τόσο με τσάντιζαν όλα αυτά τα χρόνια!!! Το ήξερα ότι θα χώριζαν οι δρόμοι μας αλλά όχι και σε άλλη πόλη βρε παιδάκι μου…



Eχθές με ρώτησε ποιος θα κρατήσει το στερεοφωνικό και του είπα «δικό σου» «έτσι απλά; Πάντα πίστευα ότι θα ρίξουμε μεγάλη μάχη για το ποιος θα το πάρει» μου απάντησε αυτός… «Φεύγεις…χέστηκα για το στερεοφωνικό!»