Happy Tree Friends

Δεν ήθελα ρε γαμωτο να το θίξω το θέμα ξανά αλλά θα σκάσω. Μέχρι τώρα πίστευα πως υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ζουν μόνοι τους. Υπάρχουν και άλλοι που θέλουν να είναι συνεχώς με παρέα και υπάρχει και η τρίτη κατηγορία που είναι κάπου στην μέση. Αυτά μέχρι τώρα. Τον τελευταίο χρόνο συνειδητοποίησα πως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Τελικά οι κατηγορίες έχουν ως εξής:
1.Αυτοί που θέλουν να είναι μόνοι τους μία ζωή και τελικά η μόνη πρόοδος που θα κάνουν θα είναι να βρουν άλλον έναν άνθρωπο να ζουν οι δυο τους «μόνοι» και αποκομμένοι από όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
2.Αυτοί που κάνουν παρέα. Περνάνε όμορφα, γελάνε ενσωματώνουν και την προσωπική τους ζωή σε όλο αυτό και ζουν μία ζωή γεμάτη.
3.Αυτοί που πάντα ήταν της παρέας και ξαφνικά γνωρίζουν κάποιον και απομονώνονται (δεν έχει να κάνει με το ότι παντρεύονται γιατί ξέρω και παντρεμένους που έχουν παρέα).
4.Αυτοί που αν και είναι της παρέας ξενερώνουν με όλους τους παραπάνω και τελικά μένουν μόνοι γιατί δεν γουστάρουν πια.
5.Και αυτοί που θεωρούν πως έτσι είναι η ζωή, φιλία δεν υπάρχει και αν υπάρχει είναι δυαδική και συμβιβάζονται με την μοναξιά τους αν και όταν βρεθούν με την παλιοπαρέα χαμογελούν σαν χαζοί από ευτυχία.

Εχθές ήμουν και πάλι με τον Π. και την Δ. Τον Ιούνιο παντρεύεται ένας φίλος μας και αναρωτιόμασταν αν θα μας καλέσει στον γάμο. Ο φίλος αυτός ανήκει στην τρίτη κατηγορία. Ήταν η ψυχή της παρέας αυτός που οργάνωνε τα πάντα, αυτός που ονειρευόταν περισσότερο από όλους μία ζωή με φίλους οικογένεια και πιτσιρίκια στο εξοχικό να τρέχουν όσο οι μεγάλοι θα τραγουδάνε τραγούδια από τα παλιά. Γι αυτόν τον άνθρωπο αναρωτιόμασταν για το αν θα μας καλέσει. Τα τελευταία χρόνια ζει με την κοπέλα του και μέλλουσα σύζυγο του και έχει χαθεί. Αν και μουσικός απέχει από τις μουσικές αναζητήσεις της παρέας και τώρα που γίνονται τα πρώτα βήματα για καταξίωση αυτός δεν είναι πουθενά. Ο Π. ανήκει στην τέταρτη κατηγορία (ίσως και στην πέμπτη μερικές φορές) . Μένει μόνος και θεωρεί πως επειδή αυτός κουράστηκε να προσπαθεί όποιος θέλει μπορεί να τον βρει. Όλοι ξέρουν που μένει και μπορούν να του χτυπήσουν την πόρτα όποτε «προλαβαίνουν» να το κάνουν. Η Δ. ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. Εγώ δεν ξέρω. Είμαι οριακά και παίζω σε πολλές κατηγορίες. Πάντως θα ήθελα η ζωή μου να είναι στην δεύτερη κατηγορία και ξέρω ότι μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο αφού η Δ. τα καταφέρνει μια χαρά.
Είμαι εγώ ρομαντική που πιστεύω πως μπορεί να πετύχει; Είμαι συναισθηματική που μου λείπουν οι φίλοι μου στις διακοπές; Εντάξει δεν λέω να μην ξεκολλάς αλλά γιατί να μην μπορούμε να οργανώσουμε 4 μερούλες και να έχουμε απαρτία; Φέτος τα καταφέραμε και ήταν πολύ όμορφα! Είναι χαζό που πιστεύω που όποτε μαζευτούμε γελάμε απίστευτα, έχουμε ίδιο χιούμορ, κόβει ο ένας ράβει ό άλλος και καταφέρνουμε να διώξουμε άγχος και στεναχώριες με απίστευτη ευκολία; Μου την σπάει οι φίλοι μου να αλλάζουν και να ξεχνάνε τα όσα έχουμε ζήσει. Με τσαντίζει να με εξαιρούν από την ζωή τους γιατί απλά θεωρούν πως δεν χωράω παρα μόνο όταν τους συμφέρει αυτούς και πάνω από όλα με τσαντίζει να αλλάζουν ιδέες για μία ΓΚΟΜΕΝΑ που δεν τους προχωράει μπροστά αλλά τους πάει πίσω και αναιρεί την μέχρι τώρα προσωπικότητα τους (για την οποία τους θαύμαζα).
Και ξέρετε ποιο είναι το κακό; Πως έχει πέσει δάκος και μουχρίτσα στην φιλία και με όποιον και να το συζητήσω μου λέει πως έτσι είναι τα πράγματα και καλά θα κάνω να το δεχτώ πως η λυκειακή φάση πέρασε… Μα είμαι 27 χρονών. Η λυκειακή φάση έχει περάσει εδώ και χρόνια. Και αφού η φιλίες μου άντεξαν 10 χρόνια μετά, τότε και οι «τριαντάρηδες» μπορούν να υπάρξουν σε ομάδες. Δεν είναι λίγο νωρίς για να αναπολούμε τις «παλιές καλές ημέρες»; Ρε τι σας έπιασε όλους και γίνατε αγοραφοβικοί ξαφνικά; Και ιδιαίτερα οι άντρες… τελικά ή εγώ έχω περισσότερους φίλους από ότι φίλες και εντοπίζω σε αυτούς κυρίως την αλλαγή ή οι άντρες έχουν αρχίσει το ξεκατίνιασμα. Και όπως είπε και ο Π. «δεν είναι τέλειο όταν θα χρειαστείς αίμα στο νοσοκομείο (χτύπα ξύλο) να γεμίσει η αιμοδοσία κόσμο από το να ψάχνεις απεγνωσμένα στον χρυσό οδηγό;» (μακάβριο αλλά πολύ πετυχημένο)!