Πουτ δε κοτ νταουν #2

Ο φίλος μου ο Κ. όπως θα έχετε ήδη καταλάβει (και όπως του έχω πει και εγώ πολλές φορές) είναι αστείρευτη πηγή αστείων περιστατικών ( ή Μ%$#@@*! Που λέει και ο ίδιος). Θες το λίγο άναρχο παρελθόν του, θες που πάντα ήταν ολίγον αλητάκι με την καλή έννοια του όρου, θες που ο ίδιος παίρνει την ζωή στην πλάκα, πάντα του συμβαίνουν τα πιο απίστευτα πράγματα και πάντα φυσικά με μάρτυρες (με λίγα λόγια δεν λέει ψέματα το παιδί). Ο Κ. κατάγεται από την Κρήτη όπως και εγώ και τον γνωρίζω γύρω στα 15 χρόνια. Το περιστατικό μου το περιέγραψε ο ίδιος, πριν λίγες ημέρες, μαζί με έναν φίλο του πάνω σε μία συζήτηση που είχαμε περί Graffiti και συνθημάτων.
Όταν ο Κ. ήταν γύρω στα 17 περνούσε την φάση «γεμίζω τους τοίχους της παλιάς πόλης (βλ. το πιο τουριστικό μέρος της χώρας) με συνθήματα για το πόσο άθλια είναι η κοινωνία η άτιμη». Ένα βράδυ αποφασίζουν με τον παραπάνω φίλο να κάνουν μία εξόρμηση στα σοκάκια ώστε να περάσουν το κοινωνικό τους μήνυμα γράφοντας στους τοίχους. Το σύνθημα που θα έγραφαν είχε ως εξής :
«Ζητήσαμε οραματα, μας δώσατε χρήματα
Ζητήσαμε ελευθερία, μας δώσατε φυλακές…»
και μερικές ακόμα τέτοιου είδους προτάσεις τις οποίες δεν θυμάμαι και ουδεμία σχέση δεν έχουν με την ροή της ιστορίας μας.
Στον πρώτο όμορφο τοίχο που βρήκαν πάει ο φίλος για τσίλιες στην μία γωνία και ξεκινάει να γράφει ο Κ. το σύνθημα του. Πάνω στο «Ζητήσαμε όραμα…» τον παίρνει χαμπάρι ένας κάτοικός της παλιάς πόλης και του φωνάζει από μακριά να σταματήσει. Ο Κ. απτόητος απλά τον κοιτάζει, τον αγνοεί και προσπαθεί πιο γρήγορα πια, να τελειώσει το σύνθημα του πριν τον πάρουν στο κυνήγι όλοι οι περίοικοι μέσα στην μαύρη νύχτα. Έλα μου όμως που πάνω στο «μας δώσατε…» η απειλή πλησιάζει και αναγκαστικά ο Κ. περνάει στο plan B, δηλαδή «όπου φύγει φύγει» γιατί ο κυριούλης τον έχει πάρει αυτόν και τον φίλο του στο κατόπι στολίζοντας τους με κοσμητικά επίθετα! Το έργο έμεινε στην μέση.
Κάποιες ημέρες μετά βγαίνει η τοπική εφημερίδα και σαν κεντρικό θέμα έχει τα συνθήματα και τα graffiti στην παλιά πόλη που χαλάνε την αισθητική του παραδοσιακού και που αναγκάζουν τους μόνιμους κατοίκους να βάφουν και να ξαναματαβάφουν τους εξωτερικούς τοίχους των σπιτιών τους. Μέσα στο ρεπορτάζ αυτό υπήρχαν συνεντεύξεις, μαρτυρίες καθώς και πλούσιο φωτογραφικό υλικό που καταδίκαζε τις εν λόγω πράξεις. Πρώτο πρώτο όμως φιγουράριζε και μάλιστα στο εξώφυλλο το σύνθημα του Κ. και από κάτω έγραφε ο δημοσιογράφος σε λεζάντα… «ένα από τα πολλά συνθήματα στους τοίχους της παλιάς πόλης. Αυτό εδώ ευτυχώς με θετικό κοινωνικό μήνυμα… «Ζητήσαμε Οράματα, μας δώσατε»!!!


Συμπέρασμα : οι μισές δουλειές δεν έχουν ποτέ καλό αποτέλεσμα και πολύ συχνά οδηγούν τον άμεσα ενδιαφερόμενο στην απογοήτευση!!!