Στον σταθμό του Μονάχου!

Στο σταθμό του Μονάχου

Στο σταθμό του Μονάχου

με πέταξε άχου

η μαύρη μοίρα μου

μάνα κακομοίρα μου

Όπου να ‘ναι σουρουπώνει

το Ακρόπολις θα φτάσει

να ‘ταν και να κατεβάσει

ένα φίλο ή γνωστό

Στο σταθμό του Μονάχου

με πέταξε άχου

η μαύρη μοίρα μου

μάνα κακομοίρα μου

Κάθε άνθρωπος και γλώσσα

ποιόνε ξέρω ποιος με ξέρε

ιαφιλόξενα τα μέρη

παγωμένες οι καρδιές

Στο σταθμό του Μονάχου

με ξέχασε άχου

η μαύρη μοίρα μου

μάνα κακομοίρα μου

Δίπλα μου λαγοκοιμάται

ένας χίπυ πεινασμένος (ακού στίχο που έγραψε το άτομο!!!)

ένας νέγρος μεθυσμένος

τα ναυάγια σωρό

Στο σταθμό του Μονάχου

με ξέχασε άχου

η μαύρη μοίρα μου

μάνα κακομοίρα μου

Ακης Πανου - Στρατος Διονυσίου

Ήταν Νοέμβρης του ‘99 όταν βρέθηκα και εγώ με μία βαλίτσα στο χέρι στον κεντρικό σταθμό του Μονάχου. Έξω είχε ξεκινήσει να βρέχει, η βαλίτσα ήταν απίστευτα βαριά καθώς έλειπα μόνο εγώ από μέσα, η ώρα ήταν 11 το βράδυ και εγώ μόνο 18 χρονών. Ξένη σε μία ξένη πόλη. Νύχτα. Δεν είναι πολύ Ξανθόπουλος η περιγραφή; Πάμε πάλι.
Νοέμβρης του ’99 και φτάνω νύχτα στον σταθμό του Μονάχου μέσα στην τρελή 18χρονη χαρά μου. Πίσω μου να σέρνω μία θεόβαρη βαλίτσα που είχε μέσα όλα μου τα υπάρχοντα και προσπαθώ να ανοίξω την ομπρέλα μου γιατί μόλις ξεκίνησε να βρέχει. Αν και νιώθω λίγο χαμένη γελάω «ΕΦΤΑΣΑ». Κατευθύνομαι με την βοήθεια του χάρτη στο hostel που θα μείνω για βράδυ και πέφτω ξερώ από κούραση. Την επόμενη μέρα βρίσκω την εστία μου, το δωμάτιο μου και γράφομαι και στα μαθήματα. Για 1 εβδομάδα δεν γνωρίζω κανέναν. Κόσμος μπαίνει στην εστία, κόσμος βγαίνει, κόσμος μαζεύεται στην τραπεζαρία και εγώ μόνη. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι στα Γερμανικά αφού ελληνικά μιλάω μόνο με τους γονείς μου στο τηλέφωνο και αυτό όχι καθημερινά. Δεν με νοιάζει όμως… Είμαι ενθουσιασμένη.

Κάποια στιγμή αναζητάω να βρω κάποιον Έλληνα ανάμεσα στα παιδιά της εστίας. Να έχω ένα στήριγμα, κάτι να μου τύχει βρε αδερφέ να μην έχω κάποιον να συνεννοηθώ; Βρίσκω τον Μ. και με πληροφορεί ότι υπάρχει και μία κοπέλα Ελληνίδα στον ίδιο όροφο με εμένα. Το ίδιο βράδυ μπαίνω στην τραπεζαρία που είχε μία μάζωξη (κυρίως Ισπανών) και φωνάζω δυνατά στα ελληνικά «ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η Δ.?» Ξαφνικά ο κόσμος σταματάει να μιλάει και γυρίζει να με κοιτάξει. Νιώθω ντροπή στο κέντρο του κόσμου αλλά είμαι απίστευτα αποφασισμένη. Μία κοπέλα σηκώνεται δειλά και με χαιρετάει. Τρέχω την αγκαλιάζω. Με αγκαλιάζει και αυτή. Της γνωρίζω τον Μ. και μας γνωρίζει και αυτή με την σειρά της τους φίλους της. Οι περισσότεροι Ισπανοί. Ανάμεσα τους κάποιοι Ιταλοί, δύο Γερμανοί που έκαναν κοινωνικό έργο στη εστία αντί για στρατό, ένας Σουηδός και μία Φιλανδή. Μετά από λίγη ώρα με πλησιάζει ο Fernando από την Μαδρίτη, μου πιάνει κουβέντα και αρχίζουμε να γελάμε απίστευτα. Αυτό ήταν. Είχα βρει την Ισπανική παραλλαγή μου. Όσο διάστημα έμεινα στο Μόναχο ο Fernando ήταν ο κολλητός. Ξενυχτούσαμε σχεδόν κάθε βράδυ με αποτέλεσμα να χάνουμε τις πρώτες ώρες των μαθημάτων, τρέχαμε από συναυλία σε συναυλία, τα σαββατοκύριακα οργανώναμε την παρέα για εκδρομές, τα βράδια μαγειρεύαμε στην εστία ακούγοντας Κατσιμιχαίους (έχουν πέραση στην Γερμανία και στατιστικά έδειξαν ότι και οι Ισπανοί έχουν ίδια συμπτώματα) και γελώντας απίστευτα πολύ. Ένα απόγευμα που εγώ διάβαζα ήρθε μου χτύπησε την πόρτα και μόλις του άνοιξα έτρεξε προς το παράθυρο. «Τι κάνεις έχεις κλειστές κουρτίνες; Έξω χιονίζει». Πρέπει να μείναμε εκεί να χαζεύουμε το χιόνι και τα παιδάκια του γείτονα που είχαν βγει με τα έλκηθρακια από την τζαμαρία για αιώνες. Από τότε και μέχρι που έφυγα το Μόναχο ήταν κάτασπρο και πανέμορφο. Πλησίαζαν και τα Χριστούγεννα οπότε καταλαβαίνετε. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να φύγω, να γυρίσω και εγώ σπιτάκι μου και να τελειώνει όλο αυτό το πανηγύρι.
Με την Δ. συναντιόμαστε όποτε πάω εγώ Θεσσαλονίκη και όποτε έρχεται αυτή Αθήνα. Με τον Μ. βλεπόμαστε καμία φορά τα καλοκαίρια στην Κρήτη αν και τώρα βρίσκεται στην N. Υόρκη. Με τον Fernando από τότε δεν ξαναβρεθήκαμε. Στην αρχή επικοινωνούσαμε με mail, άντε και με κανένα τηλέφωνο που και που. Μετά μόνο τα Χριστούγεννα με καμία κάρτα. Παρόλα αυτά είναι μερικοί άνθρωποι που ξέρεις πως ακόμα και αν δεν τους ξαναδείς ποτέ στην ζωή σου υπήρξε χημεία και πραγματικοί δεσμοί φιλίας. Ο Fernando το καλοκαίρι που μας πέρασε ήρθε για διακοπές με σκάφος Ελλάδα. Δεν καταφέραμε να τα πούμε κυρίως γιατί εγώ έλειπα σε άδεια, αλλά μιλούσαμε στο τηλέφωνο μέχρι που έφυγε, φυσικά σε ρυθμούς απίστευτου γέλιου. Αρκεί να σας πω πως στο τελευταίο του τηλεφώνημα μου είπε «Τριλιαν εχθές τρακάραμε το σκάφος στην προβλήτα και δεν ξέρουμε πόσα χρήματα είναι η ζημιά. Αύριο το παραδίδουμε στο ιδιοκτήτη.» «ωχ» του απάντησα εγώ «λες να είναι πολλά» «μπα όχι ειδικά αν σήμερα το βράδυ βρούμε την ίδια μπλε μπογιά στο χρωματοπωλείο του Πόρου όλα θα πάνε καλά» !!! Τρελοκομείο…
Την Παρασκευή θα με περιμένει στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης στις 12,00 πμ μετά από σχεδόν 10 χρόνια… Καλά Χριστούγεννα παιδάκια ή Feliz Navidad που λένε και οι Ισπανοι!!!

Feliz Navidad Feliz Navidad Feliz Navidad próspero año y felicidad.
Feliz Navidad Feliz Navidad Feliz Navidad próspero año y felicidad.