όταν δεν σε θέλει... (ή αλλιώς το τεράστιο ποστ)

Είναι μερικές ημέρες που απλά δεν σε θέλουν. Ξυπνάς με αυτή την απαίσια και κακάσχημη Καλημέρα δίπλα σου (που λέει και η διαφήμιση) και απλά καταλαβαίνεις πως καλύτερα θα ήταν να είχες μείνει στο κρεβάτι. Για εμένα κάπως έτσι ήταν η χθεσινή ημέρα αν και την περίμενα καθώς και η Καληνύχτα της προηγουμένης είχε μία τεράστια ελιά θρούμπα στην μύτη (μετά από έναν μαραθώνιο καυγά χωρίς νόημα) οπότε καταλαβαίνετε πως και το επόμενο πρωινό δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Μία ημέρα αλα Mr.Bean ξεκινούσε…
Καθώς εχθές απεργούσαν τα ΜΜΕ αποφάσισα και εγώ να κάτσω σπιτάκι μου να κάνω μερικές δουλειές. Ξύπνησα με την άνεση μου πράγμα που ίσως ακούγεται υπέροχο μία καθημερινή εκτός και αν έχεις τέτοιο πονοκέφαλο που κάθε βήμα σου μακριά από το κρεβάτι συνεπάγεται με εκατό σφυριά που κοπανάνε το νευρικό σου σύστημα. Ήπια παυσίπονο και είπα να ξεκινήσω την ημέρα μου. Αρχικά είπα να αλλάξω κάτι ρούχα από δώρο που απλά δεν μου έκαναν. Έπρεπε να κατέβω στο κέντρο. Φυσικά αφού το τρόλεϊ που ήθελα δεν περνούσε με τίποτα, πήρα ένα άλλο που ναι μεν θα με πήγαινε στον προορισμό μου αλλά μέσω Λαμίας. Ο δρόμος ήταν μακρύς και το τρόλεϊ πιο αργό από την καθυστέρηση. Φτάνω στον προορισμό μου και φυσικά αυτό που ήθελα δεν το είχε και έπρεπε οπωσδήποτε να πάρω κάτι άλλο για να μην χάσω την αλλαγή. Πήρα κάτι άβολο και 99% μη χρησιμοποιήσιμο και έφυγα.
Επόμενη στάση σπίτι για να πάρω το αμάξι του μπαμπά και μετά ΙΚΕΑ. Εδώ να σημειώσω ότι δεν έχω τρακάρει με υπαιτιότητα ποτέ. Και όταν λέω ποτέ εννοώ ποτέ! Ούτε καν μία γρατζουνίτσα όταν ήμουν νέος οδηγός. Και μάλλον γι΄αυτό αποφάσισα να τα κάνω όλα χθες! Το αμάξι του πατέρα είναι sedan και το γκαράζ μας πολύ μικρό. Ο μηχανικός μάλλον ήθελε να εκδικηθεί όποιον μεγαλοπιάνεται και θέλει ένα αυτοκίνητο λίγο μεγαλύτερο από Mini cooper. Ξεκινάω μανούβρες για να βγω από το γκαράζ. Μία, δύο, γντουπ κοπανάω πίσω μου το προστατευτικό που έχει βάλει ο πατέρας στον τοίχο και το ρίχνω κάτω. «Δεν πειράζει, σκέφτομαι. για αυτήν την δουλειά είναι, θα το φτιάξω στην επιστροφή» πάω να βγω η καλή σου γκρχχχχχχχ ξύνω τον προφυλακτήρα στον τοίχο στην στροφή… «Δεν πειράζει, ξανασκέφτομαι, έτσι και αλλιώς ο πατέρας τον έχει ξαναχτυπήσει σε αυτό το σημείο θα το παίξω και κοτούλα ότι το έκανε αυτός». Με τα πολλά το βγάζω με τον κώλο καθώς είμαι και μαζόχα και τα δύσκολα μου είναι πιο εύκολα. Στην έξοδο κολλάει το αμάξι ανάμεσα σε δύο $%^#^@^%@ που έχουν παρκάρει όσο πιο κοντά γίνεται στην έξοδο του γκαράζ γιατί σου λέει ο απλός οδηγός «ποδήλατα δεν έχετε μόνο στο γκαράζ; Ε τότε χωράνε να βγουν 2 ταυτόχρονα!»…. Μία μανούβρα, δύο, τρείς… δεκαπέντε το καταφέρνω και το βγάζω αφού έχω γίνει λες και βγήκα από σάουνα!!
Στο ΙΚΕΑ πάμε για φαγητό. Εκεί με πλησιάζει ένα πιτσιρίκι και με κοιτάει μέσα στα μάτια. Ξαφνικά βλέπω ένα ίδιο να πλησιάζει. Κάνω το λάθος να τα ρωτήσω «Δίδυμα είστε;» «ΝΑΙ,ΝΑΙ,ΝΑΙ» αρχιζουν να ουρλιάζουν αυτά ασταμάτητα ώσπου επεμβαίνει η μαμά τους γιατί ήταν έτοιμα να ξεσηκώσουν όλο το εστιατόριο! Το ένα από τα δύο έρχεται από το πλάι του τραπεζιού μου και ρωτάει τι είναι το γλυκό που έχω στο πιάτο μου. Για καλή μου τύχη έχω ένα κουπόνι για παγωτό και του το προσφέρω για να ξεχαστεί. Αμέσως πλησιάζει και το άλλο «ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΕΛΩ»… «δεν έχω άλλο θα πρέπει να το μοιραστείτε»… σε μία κίνηση ματ ο πρώτος προσπαθεί να σκίσει το κουπόνι τσαντισμένος. Σου λέει το μικρό ή όλα ή τίποτα βαρέθηκα να τα μοιράζομαι όλα με αυτόν τον λιμοκοντόρο μόνο και μόνο επειδή το ωάριο μας είχε κέφια! Ευτυχώς ξανά επεμβαίνει η μαμά και τα παίρνει και φεύγουν. Μετά από λίγο με πιάνει να θέλω πιπί! Πάω στο wc όλα πιασμένα. Έλα μου όμως που ήταν επείγον… μπαίνω και εγώ στην παιδική «ποιος θα το πάρει χαμπάρι» σκέφτομαι μετά από ένα δευτερόλεπτο και αφού έχω κλείσει την πόρτα πίσω μου ακούω παιδικές φωνές. Κάνω την δουλεία μου πάω να βγω και περιμένουν απέξω τρεις μαμάδες με τα κουτσούβελα τους να με κοιτάνε με βλέμμα «το παιδί σου που είναι γαϊδούρα;»… (εδώ να σημειώσω ότι στις παιδικές όλα είναι μικροσκοπικά οπότε μην το προσπαθήσετε έτσι και αλλιώς… ειδικά αν είστε 1,73 και πάνω…)
Στην αποθήκη που πήγαμε να πάρουμε τα πράγματα δεν είχαν και πολύ διάθεση να μας βοηθήσουν με αποτέλεσμα να μας πηγαίνει το καρότσι όπου ήθελε αυτό από το βάρος. Στην προσπάθεια να κατεβάσουμε και μία βιβλιοθήκη από το ράφι της κουτούλισα σε μία κούτα με κάτι πολύ βαρύ και ένιωσα να ανοίγει το κεφάλι μου στα δύο ενώ ταυτόχρονα έκανε ένα περίεργο «τακ» η μέση μου από αυτά τα συνηθισμένα που κάνει τώρα τελευταία όταν σκύβω και πονάνε ΠΟΛΥ!!! Στις παραλαβές για μεταφορική μας έφαγαν την ουρά τρεις συνταξιούχοι (τις καθημερινές στο IKEA ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 60) γιατί είμαι σίγουρη πως έπρεπε να τελειώσουν πολύ σύντομα γιατί είχαν πολλές δουλείες να κάνουν γενικότερα στην ζωή τους (κακία το ξέρω).
Στο γύρνα μας έβρισαν λίγο που σταματήσαμε να ξεφορτώσουμε με alarm αλλά δεν πειράζει και αφού παρκάραμε για να πάμε και εμείς για ένα παγωτάκι μετά από την κούραση της ημέρας ήρθε ένα αυτοκίνητο από σχολή οδηγών για να μάθει παρκάρισμα ανάμεσα στο αμάξι του πατέρα και ένα άλλο… εδώ να σημειώσω πως η περιοχή είναι σκοτεινή και τίγκα στις κενές θέσεις για να μάθεις παρκάρισμα… όοοοοχι κύριε αναγνώστη πάνω στο δικό μας έπρεπε να μάθει το κοριτσάκι ώστε να μην έχω καμία πιθανότητα να μου το ξαναδώσει ο πατέρας. Όταν πήγα να το πάρω ένας άλλος καραγκιοζάκος ενώ είχε δέκα μέτρα θέση ήρθε και μου κόλλησε στην μούρη στους δέκα πόντους ώστε να χρειάζονται 35 μανούβρες και πάλι για να βγω…
Στην επιστροφή μου έσβησε κάμποσες φορές από την απελπισία της ημέρας και έφαγα αρκετές μούντζες με highlight μία ενός φορτηγατζή στην Ιουλιανού που ήταν από ψηλά και είχε και μία θεατρικότητα στην κίνηση για να πιάσει τα χαμηλά στρώματα! Όταν επιτέλους το έβαλα και πάλι στο γκαραζ έκανα τον σταυρό μου και υποσχέθηκα την επόμενη φορά να το πάρω μόνο αν είναι απόλυτη ανάγκη, εάν η ημέρα ξεκινήσει καλά και χωρίς πονοκέφαλο! Αααα και να θυμηθώ να μην ξανα απεργήσω… sorry Boss!!

Συμπέρασμα : Μπαμπά δεν φταίω εγώ… σνιφ!!!