@ Σαλλλονικη once again!

Επιτέλους κατάφερα να επισκεφτώ την Φωτογραφική Συγκυρία Θεσσαλονίκης. Αν με ρωτήσετε δεν έχω απάντηση γιατί δεν είχα καταφέρει να πάω τόσα χρόνια. Παρόλα αυτά, πάντα είχα εκ των υστέρων την περιέργεια να δω τους καταλόγους, το πρόγραμμα και όσες εκθέσεις έφταναν ως την Αθήνα και πάντα έβριζα τον εαυτό μου που το έχασε για άλλη μια φορά.
Φέτος είπαμε να πάμε με την παρέα. Δυστυχώς δεν τα κατάφεραν όλοι να έρθουν, αλλά ευτυχώς για εμάς τους υπόλοιπους το αρχικό πλάνο δεν εγκαταλείφθηκε. Έτσι αργά το βράδυ της Παρασκευής και μετά από ένα πάρα πολύ δύσκολο 10ήμερο για όλους μας, μπήκαμε στο τραίνο και κατευθυνθήκαμε προς την γιορτή της φωτογραφίας… κοιμισμένοι!

Το ξενοδοχείο.
Σε όποιον και να έλεγα που μένουμε έμενε με ανοιχτό το στόμα. «Μα καλά δεν βρήκατε τίποτα χειρότερο;» έλεγαν όλοι. Η αλήθεια είναι πως στο ξενοδοχείο που συνήθως μέναμε δεν είχε ούτε καναπεδάκι άδειο και σε κανα δύο άλλα η απάντηση ήταν να πάρουμε από Παρασκευή μήπως έχουν καμία ακύρωση (Ερώτηση: συγνώμη κύριε Καραμητρίδη μου… θα βγάλω εισιτήρια, θα ετοιμάσω πράγματα, θα μπω στο τσαφ τσουφ και ακόμα δεν θα ξέρω αν είχατε ακύρωση ή όχι; Πάτε καλά;). Έτσι κλείσαμε σε ένα κοντά στον σταθμό του τραίνου μέσω internet (χάλια περιοχή σου λέω) και ως πάλαι ποτέ hard core τύποι δεν μασήσαμε και το ρισκάραμε. Και άξιζε τον κόπο. Το ξενοδοχείο μπορεί να είχε όψη μαμηστρώνα με νεον φώτα και μάρμαρο, μπορεί να είχε χάλια είσοδο και decadence reception desk (μα πως την χειρίζομαι την ορολογία) αλλά οι όροφοι με τα δωμάτια ήταν πλήρως ανακαινισμένοι, τα έσπαγαν από καθαριότητα, τα δωμάτια ήταν τεράστια, τα μπάνια ολοκαίνουρια και το πρωινό πάρα πολύ καλό. Όσο για τα παιδιά που το είχαν… πολύ γέλιο, ωραίοι τύποι και με απίστευτο χιούμορ!!

Η έκθεση ή αλλιώς Αχ τα ποδαράκια μου.
Γυρίσαμε όοοολη την Θεσσαλονίκη. Μάθαμε όλα τα δρομολόγια των λεωφορείων και όλες τις λεπτομέρειες για το πώς να παραγγείλεις σουβλάκι και να μην καταλάβουν ότι είσαι Αθηναίος. Φωτογραφήσαμε, φωτογραφηθήκαμε και είδαμε φωτογραφίες. Οι καλύτερες εκθέσεις κατά την γνώμη μου (βέβαια δεν τις είδα και όλες) ήταν η απίστευτη έκθεση του Andre Kertez : Καθρέπτης μίας ζωής, στο Φωτογραφικό μουσείο Θεσσαλονίκης, γιατί ο νέος είναι ωραίος αλλά ο παλιός είναι αλλιώς και η έκθεση στο παλιό στρατόπεδο Κόδρα του Στρατου Καλαφάτη στα πλαίσια της ομαδικής έκθεσης European eyes of Japan Vol 8.Αυτή του Καλαφάτη, μαζί με την έκθεση best of show στο φουαγιέ του Ολύμπιον σε έκανε να θέλεις να πετάξεις την φωτογραφική μηχανή σου στον Θερμαϊκό, να κόψεις τα χέρια σου για να μην μπείς στον πειρασμό να τραβήξεις ξανά φωτογραφίες και ντροπιάσεις το επάγγελμα και να πας να γίνεις φούρναρης (μην με ρωτήσετε πως θα ζυμώνεις χωρίς χέρια, δεν ξέρω. Ελπίζω πως η τεχνολογία έχει προχωρήσει και υπάρχουν μηχανές για το ζύμωμα). Σε γενικές γραμμές είναι όμορφη διοργάνωση η Φωτοσυγκυρία και μακάρι να διατηρηθεί για πολλά χρόνια ακόμα.

Οι φίλοι.
Η γιαγιά μου λέει ότι οι φίλοι είναι πολύ σημαντικοί και αν είναι πραγματικοί σε αγαπάνε σαν τα αδέρφια σου. Οι δικοί μου να είναι καλά με έκαναν και ξεχάστηκα χωρίς να ξεφύγουμε από τα όρια και χωρίς υπερβολές. Καλά ήταν. Να το ξανακάνουμε αλλά χωρίς τις καραγκιοζιές στον λευκό πύργο γιατί στο τέλος θα μας επικυρηξουν και δεν θα μας βάζουν στο τραίνο για πάνω… : )

Οι ταμπέλες.
Αυτή την φορά τράβηξα κάποιες φωτογραφίες με ταμπέλες που συναντούσαμε στον δρόμο μας και σας παραθέτω μερικές. Συμπέρασμα : ουδής δεν αγάπησε το κακό marketing, όσο χιούμορ και να έχει!!!

προσοχη στο χτραπεζια... διαβαζεται και ως "επιτραπεζια" επίσης υπάρχει και το περίπτερο πύργακος...

αλλά και ένα καλό παράδειγμα που του βγάζουμε το καπέλο. Μπράβο στα παιδιά... οοοχιιι μπράβο παρά πολύ όμορφο και σαν ταμπέλα και σαν περιβάλλον.