Σε μία ατέλειωτη παρτίδα σε κερδίζω και σε χάνω!

Ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου είχε εχθές γενέθλια… έκλεισε τα 27. Τον γνωρίζω 10 χρόνια και μου φαίνεται σαν να μην έχει περάσει παρά μόνο μικρό χρονικό διάστημα από τότε που γιορτάσαμε μαζί τα 17 του, τα 18, τα 19… θυμάμαι μάλιστα τα γενέθλια του όταν έκλεινε τα 19 να καθόμαστε στο αμάξι να συζητάμε λίγο πριν μπούμε στο μαγαζί που ήταν μαζεμένη η παρέα και να μου λέει «Νιώθω περίεργα… όταν έκλεινα τα 17 βιαζόμουν να μεγαλώσω, στα 18 ενηλικιώθηκα αλλά και πάλι τα 18 είναι μία χρονιά που ενώνει δύο περιόδους. Το πριν και το μετά. Τώρα που είμαι στα 19 είναι σαν να έκανα ένα βήμα μπροστά και όλοι να περιμένουν κάτι από εμένα!» «μην ανησυχείς εγώ δεν περιμένω τίποτα από εσένα» του είπα «μόνο να μ΄ αγαπάς όπως τώρα και εγώ θα είμαι πάντα εκεί…» λες και ήταν κάτι εύκολο αυτό που του ζητούσα… «δύσκολο ματάκια μου… δεν μπορώ να στο υποσχεθώ και εσύ δεν θα μπορείς να είσαι πάντα εκεί!» μου είπε εκείνος χαμογελώντας γλυκά. Αυτή ήταν και μία από τις φορές που τσαντίστηκα μαζί του. Αναρωτήθηκα γιατί ήταν τόσο σίγουρος και τι θα μπορούσε να είναι αυτό που θα μας χώριζε.
Σε κάποια άλλη πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήταν εκεί (όπως πάντα) και ναρκωμένη έτσι όπως ήμουν από τα ηρεμιστικά και τα παυσίπονα έσκυψε στο αυτί μου και μου ψιθύρισε «Να γίνεις καλά ματάκια μου ακούς; Να γίνεις καλά γιατί πρέπει να πάμε στην συναυλία. Μαζί. Θα χρειαστεί να πηδήξουμε τα κάγκελα και γι΄ αυτό θα πρέπει να είσαι καλά» και εγώ με όσες δυνάμεις είχα του απάντησα «δεν θα μπορώ πια να σκαρφαλώνω θα είναι επικίνδυνο» και μου χαμογέλασε πάλι γλυκά.
Πριν 8 μήνες συναντηθήκαμε μετά από καιρό. Κοιταζόμασταν στα μάτια και μιλούσαμε ασταμάτητα… «Περίεργο ματάκια μου σ΄ αγαπάω πολύ… ακόμα και που δεν σε βλέπω ξέρω ότι με νοιάζεσαι. Το νιώθω» μου είπε και εγώ του χαμογέλασα γλυκά. «Ζήτησε μου κάτι και θα το κάνω. Οτιδήποτε» του είπα «μία βόλτα με τον Δαβίδ (το αμάξι του) όπως παλιά. Μόνοι μας με την μουσική δυνατά». Στην διαδρομή μου έβαζε τραγούδια και με ρωτούσε αν τα ξέρω σαν να ήθελε να με τσεκάρει. Να δει αν θυμάμαι και αν ξέρω, αν παρακολουθώ!
Μετά το τέλος μίας συναυλίας πριν λίγο καιρό τον συνάντησα ξανά. Αυτός στην μέση της αρένας και εγώ στις κερκίδες. «Στάσου εκεί έρχομαι» του φώναξα. Πλησίασα. Είχε κάγκελα. Δεν προσπάθησα να τα ανέβω. «Θα πρέπει να πλησιάσεις» του φώναξα και αυτός με κοίταζε κάνοντας μου νόημα να προσπαθήσω. Δεν προσπάθησα γιατί με πλησίασε πριν λήξει η προθεσμία και φωνάξω πως δεν μπορώ.
«Ήταν υπέροχα ε ματάκια μου;» μου είπε και με φίλησε.

Εχθές είχε γενέθλια. Δεν μπορούσα να τον πάρω γιατί θα του δημιουργούσα πρόβλημα και φυσικά δεν μπόρεσα να είμαι εκεί. Του έστειλα μήνυμα και μου απάντησε πως με σκέφτεται συχνά και ας μην βρισκόμαστε τώρα πια και ότι τελικά δεν έχει σημασία τα πόσα κλείνεις. Σημασία έχει να μην γεράσεις ποτέ όσο και αν μεγαλώσεις…

Χρόνια πολλά Μητσάκο… (ματάκια μου είσαι ο καλύτερος μου φίλος και ας μην "σε βλέπω στον γάμο μου" λόγω ανωτέρας βίας ; ) )