Ουστ απο εδώ μάυρο συννεφάκι...

Πάνω που πίστευα πως η γκαντεμιά μου με είχε εγκαταλείψει για να βρει κάποιον νεότερο και πιο ενδιαφέρον άνθρωπο και να τον ταλαιπωρήσει μέχρι τελικής πτώσεως, μου χτύπησε και πάλι την πόρτα…
Γυρίζω από άδεια… το γραφείο μου είχε πλημμυρήσει κατά την διάρκεια των διακοπών από έναν σπασμένο σωλήνα της καφετεριας που στεγάζεται ακριβώς από πάνω, με αποτέλεσμα το γραφείο μου να έχει καλυφθεί από ένα ωραιότατο στρώμα μαύρης γλίτσας. Στο crash test επέζησε η κεντρική μονάδα του υπολογιστή, το πληκτρολόγιο και κάποιες από τις φωτογραφίες κ αφίσες που είχα κολλήσει στον τοίχο. Οθόνη, καρέκλα και διάφορα παρελκόμενα off! Καθαρίζω…
Περνάει η εβδομάδα και κατεβαίνω Σκ στην Κρήτη. Δεν βρίσκω εισιτήρια για πίσω από το κοντινότερο λιμάνι και αναγκαστικά ταξιδεύω για άλλη μία φορά από το πιο μακρινό μαζί με την μισή Αθήνα και μαζί με μία φίλη που από την στιγμή που αποφασίσαμε να πάμε Σκ κάτω την έπιασε το αυχενικό της και ήταν μονίμως σε στάση αγκύλωσης με αποτέλεσμα να κουβαλάω και τα δικά της πράγματα…
Γυρίζω στην Αθήνα. Το μπαλκόνι των γονιών μου έχει πλημμυρίσει από το «αυτόματο» ποτιστικό των λουλουδιών και αναδύει μία αφόρητη εσανς κοπριάς από τις εξίσου πλημμυρισμένες γλάστρες!! Απορώ πως οι γείτονες με τον καύσωνα του καλοκαιριού δεν έστειλαν καμία μολότοφ στο μπαλκόνι μας για να σωθούν. Σηκώνω, αδειάζω, καθαρίζω… (Ζήτω η χλωρίνη, κάτω τα 32.548.895.458.358 γλαστράκια της μαμάς)
Μετά από 2 ημέρες αρρωσταίνω. Τα πρωινά έχω συνάχι και τα βράδια πυρετό. Πηγαίνω δουλειά κανονικά. Το Σκ έχω φωτογράφηση γάμο στην Αντίπαρο. Χαπακώνομαι με ότι βιταμίνη C βρίσκω μπροστά μου για να γίνω καλά με αποτέλεσμα να μου μείνει μόνο ένας νταλικερόβηχας που με ταλαιπωρεί ακόμα. Την Πέμπτη που ετοιμάζω τα πράγματα μου τραυματίζω το μάτι μου με ένα χαρτί και καταλήγω στο «Γεννηματάς» με το ένα μάτι να τσούζει και να δακρύζει. Σταγόνες αντιβίωσης για το μάτι και βουρ την Παρασκευή για Αντίπαρο. Δόξα τον πανάγαθο αν και με ένα μάτι ανάπηρο όλα καλά πήγαν με τον γάμο και ας είχα κάθε 5 λεπτά μηνύματα στο κινητό από φίλους που κορόιδευαν για το ατύχημα με το μάτι …
Γυρίζω στην Αθήνα και χειροτερεύει το κρύωμα. Έχω 2 βράδια να κοιμηθώ και μαζί μου υποθέτω πως ξαγρυπνάνε και οι γείτονες γιατί βήχω συνέχεια - ακόμα - (τρελή κοιλιακοί με τον βήχα) και παράθυρα δεν μπορώ να κλείσω γιατί ζεσταίνομαι. Το ξημέρωμα πήγα να φτιάξω και χαμομήλι στις 5 και έριξα όλο το βραστό νερό στο χέρι μου από την νύστα. Νομίζω πως ταυτόχρονα έσπασε και μία ρυτίδα στο πρόσωπο μου από την ταλαιπωρία.
Σήμερα είναι το μπατσελο μίας φίλης και δεν θα πάω. Της είπα να διαλέξει αν με θέλει σήμερα (που αν τις ακολουθήσω στην ακολασία θα γίνω χειρότερα) ή στον γάμο το Σάββατο (που είμαι και φωτογράφος) και φυσικά αυτή διάλεξε το πιο συμφέρον… Φίλοι σου λέει μετά…


Υγ: πολύ όμορφη η Αντίπαρος παιδάκια... ;)