Περίεργα πράγματα...

Σήμερα είναι μία περίεργη ημέρα… μία περίεργη ημέρα που διαδέχθηκε μία περίεργη νύχτα καθώς δύο γάτες ζευγάρωναν έξω από το παράθυρο μου και έσκουζαν σαν μικρά παιδάκια που τα σφάζει ο Jack ο αντεροβγάλτης πράγμα που ενώ την ημέρα είναι απλά σπαστικό, την νύχτα είναι σαν να ζεις στο σπίτι του εξορκιστή. Γενικά δεν κοιμήθηκα καλά. Για άλλη μία φορά ο λόγος ήταν η δουλειά. Όχι όμως η δουλειά σαν δουλειά αλλά οι καταστάσεις που ζούμε τώρα τελευταία και το κλίμα που έχει δημιουργηθεί. Σε γενικές γραμμές όπως σας έχω ξαναπεί φεύγουμε από εδώ και πάμε αλλού. Αγοραστήκαμε από άλλα αφεντικά και μας μετακομίζουν όπως θα μετακομίσουν τον εξοπλισμό και τους υπολογιστές. Ένα ωραίο πρωί θα έρθει η φορτωτική του κυρίου Beinoglou και θα μας μαζέψει.
Εντωμεταξύ όποιος μένει δεν ξέρει τι τον περιμένει και όποιος φεύγει κοροϊδεύει αυτούς που μένουν. Σε γενικές γραμμές όλες οι κακίες, οι έριδες και τα μίση χρόνων βγαίνουν τώρα που οι μισοί προσπαθούν να βολευτούν στην νέα εταιρεία και που οι άλλοι μισοί δεν έχουν να χάσουν κάτι γιατί πολύ απλά δεν ακολουθούν και βρίζουν ακόμα και την καθαρίστρια που τόσα χρόνια χρησιμοποιούσε το ίδιο πανάκι για να καθαρίζει τα γραφεία τους αλλά ποτέ δεν της είχαν κάνει την παρατήρηση.
Και είμαστε και εμείς η φυλή των «δεν με νοιάζει όπου και αν πάει η εταιρεία θα ακολουθήσω γιατί δεν με παίρνει να κάνω μαγκιές» που απλά παρακολουθούμε, ανησυχούμε, που βάζουμε ακουστικά και ακούμε μουσική για να μην ακούμε τους τσακωμούς και ελπίζουμε να τα καταφέρουμε χωρίς τρελές απώλειες. Χωρίς τρελές απώλειες, Χωρίς τρελές απώλειες, Χωρίς τρελές απώλειες, Χωρίς τρελές απώλειες… !!! Ναι καλά….
Δυστυχώς εχθές μου ήρθε άλλο ένα χτύπημα της μοίρας. Ένα από τα αγαπημένα άτομα στο γραφείο, ξέρετε από αυτά τα μετρημένα στα δάχτυλα που ούτε τσακωνόσουν, ούτε φώναζες, που σε καταλάβαινε με ένα απλό βλέμμα, που σε βοηθούσε και που ήταν πολύ χρήσιμος συνεργάτης… φεύγει. Ευτυχώς για το δημόσιο που όλοι γνωρίζουμε τι θα πει αυτό και που όπως και να το κάνεις δεν μπορείς να μην χαρείς γιατί πραγματικά του άξιζε να ηρεμίσει (ειδικά μετά από κάτι κρισάρες που περάσαμε τους τελευταίους μήνες και κοντέψαμε να χτυπήσουμε απανωτά εγκεφαλικά και εμφράγματα μαζί). Ωστόσο θα μου λείψει γιατί είχε πλάκα, γιατί ήταν η παρέα μου όταν τραβάγαμε τα μεγάλα ζόρια, γιατί φίλτραρε τις πληροφορίες πριν μου έρθουν κατακούτελα και βάλω τα κλάματα (γιατί το κλάμα το έχω στο τσεπάκι ειδικά όταν νευριάζω) και γιατί ένας θεός ξέρει τι θα μου φέρουν τώρα και πως θα το εκπαιδεύσουν αυτό που θα μου φέρουν καθώς κάτι μου λέει πως θα τον εκπαιδεύουν να μου την λέει με την πρώτη ευκαιρία…
Αυτά… είχα καιρό και ποστάρω και ξεμπουκωσα… το Σκ φεύγω ιστιοπλοΐα και αν τα δω πολύ δραματικά θα φουντάρω σας προειδοποιώ (αλλά θα φοράω τα μπρατσάκια μου μην φοβάστε)…

υγ: στην φωτο ο συνάδελφος... μία μέρα που μας είχε πιάσει η μ*&*^%* ;)