Υπερ Ένταση

Η άνοιξη έφτασε, τα λουλουδάκια ανθίζουν, οι μελισσούλες κάνουν τα δικά τους… και εγώ δεν μπορώ να κάτσω σπίτι ούτε λεπτό. Μα με βροχή, μα με αέρα, μα με ήλιο δεν μπορώ σου λέω. Δεν με χωράει το σπίτι. Δεν με χωράει η δουλειά (καλά δουλεύω και σε υπόγειο οπότε λογικό…). Έχω πάρει τους δρόμους (τα βουνά δεν τα πήρα ακόμα), έχω πάρει τις λεωφόρους και περπατάω, περπατάω, περπατάω. Επίσης βγαίνω, βγαίνω πολύ. Η κολλητή μου έχει αρχίσει να με λέει «κακή συναναστροφή» γιατί κάθε πρωί δεν ανοίγει το μάτι για την δουλειά από τα ξενύχτια και την βάζω να πηγαίνουμε μέχρι το γραφείο με τα πόδια 40 λεπτά απόσταση (δουλεύουμε πολύ κοντά).
Δεν σας είπα σήμερα θα γραφτώ και στο γυμναστήριο να ξεδίνω εκεί μπας και ηρεμίσω. Μέχρι το καλοκαίρι θα είμαι για πρωταθλητισμό και χωρίς ντόπινγκ. Στο γυμναστήριο έχουν και μαθήματα τζούντο. Σκέφτηκα να ξεκινήσω, να μην το πω σε κανέναν και το καλοκαίρι με την πρώτη αφορμή που θα μου δώσει ο αδερφός μου (με το που θα κατέβω από το πλοίο δηλαδή) να τον «σπάσω» στο ξύλο για να πάρω το αίμα μου πίσω για όλα αυτά τα χρόνια ψυχικής οδύνης και να μην ξέρει από που του ήρθε (μουχαχαχαχα σατανικό;).
Σε γενικές γραμμές πάντως έχω μπει σε Pasxa mode. Όπου βρεθώ και όπου σταθώ η συζήτηση είναι ίδια. «Εσύ που θα πας; Πότε θα φύγεις; Έχεις βγάλει εισιτήρια;». Πολύ με αρέσει! Το Σκ έρχεται και ο Bro. Και αυτό με αρέσει. Τώρα που λείπει μιλάμε πιο συχνά οπότε τον περιμένω πως και πώς να λιώσουμε στις βόλτες και να τα πούμε (μαλλιοτραβηχτούμε) από κοντά.
Άντε βρε σας βάζω και τραγουδάκι έτσι για να συμπληρωθεί το καρέ της υπερ-έντασης!!!