For those about to rock!!!

Πάει και αυτό… από πού να αρχίσω… χμ… καταρχήν να δηλώσω πως είμαι από αυτούς που ποτέ δεν χώνεψαν το γιατί οι Ac / dc μετά τον θάνατο του Bonn Scott τον αντικατέστησαν με τον Bryan Johnson. Δεν λέω μπορεί ο άνθρωπος να είναι πολύ καλός, να έχει δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα, μπορεί να έχει όλα τα καλά του κόσμου… αλλά Bonn Scott δεν είναι! Τώρα θα μου πείτε μα ο άνθρωπος πέθανε τι θέλεις τώρα και εσύ να τον αναστήσουμε από τους νεκρούς; Όχι φυσικά (αν βέβαια είναι εφικτό έχω μια μικρή λίστα ονομάτων έτοιμη…) αλλά να βρε παιδί μου ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι αδερφοί Young δεν έψαξαν να βρουν κάποιον με αντίστοιχα μελωδική φωνή σαν αυτή του Scott ώστε να διατηρήσουν το Hard Rock ύφος τους αλλά και την μελωδικότητα τους. Φυσικά θα μου απαντήσεις φίλε αναγνώστη πως γι αυτό ακριβώς δεν το έκαναν για να μην κρατήσουν τον παλιό χαρακτήρα και όλοι να μπαίνουν στην διαδικασία να συγκρίνουν… έλα μου όμως που συγκρίνουν… Τέλος πάντων αρκετά με τα του Bonn Scott… RIP…
Οι Ac / dc δεν ήταν ποτέ το αγαπημένο μου συγκρότημα. Ήταν όμως του αδερφού μου με αποτέλεσμα όταν ήμασταν μικρότεροι, το σπίτι να σείεται κάθε λίγο και λιγάκι από κανόνια και καμπάνες και το δωμάτιο μας να είναι ένας μικρός ναός! Οπότε καταλαβαίνετε πως ακόμα και αν δεν είναι από τα αγαπημένα σου συγκροτήματα όταν έχεις υποστεί λοβοτομή στα νιάτα σου με τους δίσκους τους να λιώνουν στο πικ απ δεν μπορεί παρά να χαρείς εξίσου με κάποιο «τρελό φαν» (βλ.Bro) όταν μαθαίνεις πως μετά από τόσα χρόνια θα επισκεφτούν την Ελλάδα.
Δεν ξέρω τι να γράψω γι αυτή την συναυλία… όπως έγραψα και στο προηγούμενο ποστ δεν περίμενα ΠΟΤΕ να έρθουν οπότε εχθές είχα απλά ένα χαμόγελο χαζομάρας στα χείλη, είχα έναν αδερφό σε ημίτρελη κατάσταση να ουρλιάζει μέχρι και τον τελευταίο στίχο και στα διαλείμματα να φωνάζει πως δεν το πιστεύει, είχα ΟΛΟΥΣ τους φίλους μου (παρά έναν) που ακούνε αυτή την μουσική τριγύρω και διάσπαρτους στο γήπεδο να τραγουδάνε, είχα κάποιες στιγμές τον Angus σε λιγότερο από 3 μέτρα απόσταση, είχα αέρα (πολύ σημαντικό για εμένα που παθαίνω αγοραφοβικά σοκ τώρα στα γεράματα) γιατί καθόμουν στο κάγκελο, είχα διάθεση για να τραγουδήσω και εγώ αν και σχεδόν ποτέ δεν άκουγα την φωνή μου όσο δυνατά και αν προσπαθούσα να φωνάξω από τον κόσμο που τραγουδούσε. Ήταν όλα πολύ όμορφα!!! Ακόμα και οι κοπέλες που έδειχνε το video wall να χορεύουν και να τα πετάνε όλα ανά τακτά χρονικά διαστήματα στις μπροστά σειρές… ακόμα και αυτές ήταν οι περισσότερες κούκλες… Μπράβο κορίτσια μας βγάλατε ασπροπρόσωπες (μα τι άτομο είμαι δεν έχω καθόλου κόμπλεξ να αρχίσω να θάβω σαν κάτι άλλες δίπλα μου… ;) )
Το μόνο μελανό σημείο το οποίο είναι και προσωπικό ήταν η απουσία του Νίκου… παιδικός φίλος, ίσως ο μεγαλύτερος Fun των Ac dc που ξέρω και που μεγαλώσαμε μαζί εγώ αυτός και ο αδερφός μου στην ίδια πολυκατοικία… το ξενέρωμα που πήρα όταν άκουσα στο τηλέφωνο πως τελικά δεν θα έρθει (για προσωπικούς λόγους) ενώ είχε εισιτήριο και το είχαμε κανονίσει ήταν απερίγραπτο… το ίδιο και του αδελφού μου… τι να πω κρίμα, σε αυτό φανταζόμουν πως θα ήμασταν και οι τρείς μαζί… δεν πειράζει ρε Νικ σου πήραμε μπλουζίτσα! ; )