Ήμουν και εγώ στο κότερο!

Αγαπητοί Βλογερς

Για να σταματήσετε να ανησυχείτε να σας ενημερώσω ότι πέρα από μία αφυδατωσούλα, το κατακόκκινο πρόσωπο από τον ήλιο και το ότι ακόμα γυρίζει το δωμάτιο όταν κουραστώ πολύ χαίρω άκρας υγείας. Οι φόβοι μου και οι ευχές (ο θεός να τις κάνει ) των φίλων μου δεν βρήκαν έδαφος να ευδοκιμήσουν. Το αντίθετο μάλιστα! Το τριήμερο ιστιοπλοΐας ήταν από τα πιο super πράγματα που έχω κάνει ποτέ και περιμένω πώς και πώς για την επόμενη φορά. Μάλιστα σκέφτομαι πολύ σοβαρά να γραφτώ στον ιστιοπλοϊκό όμιλο της Γλυφάδας για τα απαραίτητα μαθήματα.


Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Σε γενικές γραμμές ήταν ένα τριήμερο σε μορφή πενταήμερης. Την Παρασκευή στις 16.00 στην μαρίνα Δέλτα συναντηθήκαμε γύρω στα 80 άτομα και χωριστήκαμε σε 11 σκάφη. Φυσικά εμείς πήραμε το πιο παλιό, μικρό και με τα λιγότερα κομφόρ ιστιοπλοϊκό αλλά η ύπαρξη του πιο ΘΕΟΥ skipper EVER (Θεός σας λέω ο άτιμος) δικαίωσε τις προσπάθειες μας για επιβίωση τις τρεις αυτές ημέρες! Το σκάφος μας λεγόταν venue και όταν το άκουσα το πρώτο πράγμα που είπα ήταν « μα καλά σε στριπτιτζάδικο θα μας πάνε; Στο κλαρί θα μας βγάλουν 8 κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά;» (Γέλια και από το βάθος μία φίλη να λέει) « καλά ανέβα εσύ στο κλαρί που σε αντέχει και αν βρω κανένα κορμό παραδίπλα θα έρθω και εγώ!».



Το πρόγραμμα έλεγε Αθήνα-Αίγινα 5 ώρες ταξίδι( διανυχτέρευση ), Αίγινα – Μονή – Πόρο πολλές ώρες ταξίδι έχασα το μέτρημα ( διανυχτέρευση ) Πόρος – Αγ.Μαρίνα – Αθήνα ένας αιώνας ταξίδι Τέλος. Ο καιρός στο πήγαινε και γενικά κατά την διάρκεια ήταν αρκετά καλός με κάποια σκαμπανεβάσματα και στον γυρισμό γύρω στα 6 μποφόρ (not good), πράγμα που έκανε τα πράγματα πολύ extreme και την ημέρα μας σαν βγαλμένη από το survivor αλλά πάνω σε ιστιοπλοϊκό!



Τα παιδιά που διοργάνωναν το πρόγραμμα είχαν πολύ γέλιο και ήταν πολύ ευχάριστοι τύποι με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν πολύ σύντομα παρέες ανάμεσα στα πληρώματα (εμάς δηλαδή!). Κατά την διάρκεια των ταξιδιών λιώσαμε στο κατάστρωμα με καφέ, μουσική, ξάπλα και χαβαλέ. Εκτός από την επιστροφή όπως είπα και παραπάνω που κοντέψαμε να θαλασσοπνιγούμε! Στην Μονή και στην Αγ. Μαρίνα οι skippers μάζεψαν όλα τα ιστιοπλοϊκά στα ανοιχτά και τα έδεσαν μεταξύ τους για να κάνουμε μπάνιο. Εκεί έγινε ο ΧΑΜΟΣ. Βουτιές από τα σκάφη, υποβρύχιες φωτογραφίες, πατητές και μπουγέλα ανάμεσα στα πληρώματα… (ακόμα έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς Κυριάκο… δεν θα σε πετύχω; Μαύρη η ώρα που μου πέταγες εκείνο τον κουβά με νερό όταν λιαζόμουν στην πλώρη!). Τα βράδια στην Αίγινα και στον Πόρο τα σπάσαμε (κυριολεκτικά) σε τοπικά μπαράκια και κοντέψαμε να ξεγοφιαστούμε από τον χορό! (μάνα αμάρτησα… χόρεψα 3 συνεχόμενα τσιφτετέλια! Σου υπόσχομαι όταν γυρίσω σπίτι να ακούω 5 ώρες thrush metal για εξαγνισμό!). Πάντως κατά γενική ομολογία ήμασταν το πιο τσαχπίνικο crew ( εεε πειρατήηηηη το τόπι μου) να μην πω οι «θεογκόμενες» σαν τον Gelial και παρεξηγηθώ καθώς όλοι οι άντρες από τα άλλα πληρώματα μας πλησίαζαν με την ατάκα « έχω και κότερο πάμε μία βόλτα;»!



Τα high lights ήταν αναμφίβολα οι βουτιές στην Μονή που τα νερά ήταν σμαραγδένια και το κοπάδι με τα δελφίνια στην επιστροφή! Όταν καταφέρω να ανεβάσω βιντεάκι θα δείτε τι εννοώ! Στις φωτογραφίες είμαι εγώ σε βουτιά αλλά ο φωτογράφος δεν προλάβαινε να κάνει και βουτιά και να φωτογραφίζει ταυτόχρονα οπότε τα αποτελέσματα είναι λίγο τυχαία! Το Τούμπανο είναι καντίνα στην Αίγινα που σε κάνει τούμπανο μετά από δύο σάντουιτς (ειδικά αν έχεις πολλές ώρες να φας!).



Συμπέρασμα : Αν ποτέ σας δοθεί η ευκαιρία μην την χάσετε. Είναι πολύ καλή εμπειρία! Αν κουνάει πιείτε δραμαμίνη δεν είναι ντροπή (απλά είναι φλωριά χιχι) και μείνετε στο κατάστρωμα ώστε να έχετε οπτική επαφή με τον ορίζοντα. Αν ζαλίζεστε και πάλι δεν κάνετε για καπετάνιος!



ΥΓ1 : ένα μεγάλο ευχαριστώ (χειροκροτήματα και ιαχές) στον Hercules για το οφθαλμόλουτρο και που μας ανέχτηκε να τον φωνάζουμε «Ναβαρχούκο».
ΥΓ2 : Gogo έμαθα ότι στο δικό σας τριήμερο ήσασταν 18 σκάφη πράγμα που δυσκόλεψε αρκετά τα πράγματα και ότι είχε τρελά μποφόρ οπότε μάλλον γι΄ αυτό ήταν λίγο πίκρα!
ΥΓ3 : Στέλιο πέσε εσύ, να πέσει ο Βασίλης, να έρθουμε να πέσουμε εμείς μετά από δίπλα!! Χιχι ! (εσωτερικό αστείο).

Φεύγουν καράβια στο γιαλό!

Φεύγω για Ιστιοπλοΐα. Δεν το έχω ξανακάνει και τα έχω κάνει πάνω μου από τον φόβο! Γενικά πάντως φίλοι και γνωστοί (να ‘ναι καλά οι άνθρωποι) έτρεξαν να με προετοιμάσουν. Σε γενικές γραμμές ένα καλό δεν άκουσα και επειδή είμαι και γνωστή γκαντέμο είμαι σίγουρη πως όσα προφήτευσαν για το 3ημερο αυτό θα με βρουν όλα! Κοινώς θα έχει 7 μποφόρ (έτσι μου είπαν η ΕΜΥ λέει 3 αλλά πότε έπεσαν μέσα για να γίνει και τώρα;), θα πέφτω όλη την ώρα στο κατάστρωμα γιατί γλιστράει, όταν δεν πέφτω θα έχω την λεκάνη αγκαλιά και θα τα βγάζω και όταν δεν κάνω κάτι από τις δύο παραπάνω πολύ ενδιαφέρουσες ασχολίες θα βρίσκομαι στο νοσοκομείο ή από ηλίαση ή από αφυδάτωση ή από σπασμένα κόκαλα από τα πεσίματα! Επίσης άκουσα ότι ακόμα και αν δεν μου τύχει τίποτα από τα παραπάνω θα με βρει το πανί στον σβέρκο την ώρα που θα κοιτάω το ηλιοβασίλεμα οπότε και καταλήγουμε πάλι στην εκδοχή με το νοσοκομείο!! Καλοί άνθρωποι οι φίλοι μου!
Στο ιστιοπλοϊκό θα είμαστε 8 γυναίκες! Λυπάμαι το κακομοίρη τον skipper (είδατε έμαθα και ορολογία) γιατί δεν ξέρει τι έχει να αντιμετωπίσει. Την τελευταία φορά που το πήρε κάποια από εμάς τηλέφωνο για διευκρινήσεις η απάντηση του ήταν « δεν είναι πασαρέλα το σκάφος κυρία μου! » οπότε καταλαβαίνετε ποια ήταν και η ερώτηση και για τι διευκρινήσεις μιλάμε! Επίσης 4 από τις κοπέλες αποφάσισαν να φτιάξουν το soundtrack της εκδρομής αυτής (γιατί εκδρομή χωρίς soundtrack δεν γίνεται) και έχουν γράψει 3 cd με τραγούδια που έχουν να κάνουν με βάρκες, βαρκάρηδες, θάλασσα, πνιγμούς και παντώς είδους θαλάσσια θέματα (η βάρκα μας η κουρελού η χιλιομπαλωμένη κτλ)! Μία ακόμα φαεινή ιδέα ήταν να κάνουμε την εκδρομή με θέμα Τζάκι Κένεντυ (πριν παντρευτεί τον Ωνάση) και να είμαστε με τις καπελαδούρες, τα μαντήλια και τα γυαλιά πεταλούδα πάνω στο σκάφος και να κάνουμε μουτσοδουλείες (μουτσοδουλείες = δουλειές του μούτσου, μην πάει ο νους σας στο πονηρό). Σας είπα ότι τον λυπάμαι τον skipper; Σας το είπα!

Αγαπητοί μου βλογερς : επειδή δεν ξέρω αν θα επιστρέψω με όλα αυτά που θα με βρουν έχω να σας πω ότι ήταν χαρά μου που σας γνώρισα! Έχοντας σώας τας φρένας αφήνω το βλογ τούτο στην Allitnil και της εύχομαι ότι καλύτερο. Σε εσάς τους υπόλοιπους αφήνω την αγάπη μου!

Με σεβασμό Trilian


ΥΓ : εγώ μία φορά τα μπρατσάκια μου και το σωσίβιο – παπάκι τα έβαλα στην αποσκευή μου!

Κεφάλαιο 1ο « Οι αυτοματισμοί στο παλιό αμάξι. Μύθος ή πραγματικότητα;»

Σε αυτό το κεφάλαιο ερχόμαστε να διαψεύσουμε τις κακές γλώσσες που υποστηρίζουν ότι τα παλιά αυτοκίνητα δεν έχουν αυτοματισμούς! Αρχικά όμως θα πρέπει να ορίσουμε τι εννοούμε όταν λέμε «αυτοματισμούς» (κίνηση ένωσης χεριών και δακτύλων και σοβαρό ύφος!). Με τον όρο αυτοματισμοί δεν αναφερόμαστε σε air condition, ηλεκτρονικό εγκέφαλο, αυτόματο κλείδωμα, αερόσακους κλπ. Οι αυτοματισμοί στο παλιό αυτοκίνητο διαφέρουν και χωρίζονται σε κατηγορίες :

1. Αυτοματισμοί από την κατασκευάστρια εταιρεία.
2. Αυτοματισμοί που ρυθμίζει ο ιδιοκτήτης που και πότε θα λειτουργήσουν (κατά συνέπεια πατεντάρει το αμάξι)
3. Αυτοματισμοί κατά βούληση του αυτοκινήτου καθώς έχει χαρακτήρα και προσωπικότητα!

Στην πρώτη κατηγορία η ποικιλία δεν είναι μεγάλη. Στην περίπτωση του mini περιορίζονται κατά 99,9% στον μοχλό του φλάς. Με κίνηση πάνω – κάτω του αριστερού χεριού ανάβουν τα φλάς, πίσω – μπρος η μεγάλη σκάλα και το σινιάλο, πατητό μέσα η κόρνα αν είσαι τυχερός! (Γκοοοοογκ σαν από παλιά ελληνική ταινία όσο μπόι του λείπει τόσο φωνάζει όταν θέλει). Το υπόλοιπο 0,01% βρίσκεται μπροστά από τις ταχύτητες (στο κολωνάκι του καλοριφέρ) όπου υπάρχει ένας διακόπτης on – off για τα φώτα, ένας για τους υαλοκαθαριστήρες (μία ταχύτητα για όλες τις περιπτώσεις!!), το τσοκ (όπου τσοκ = θαυματουργός μοχλός όταν δεν παίρνει εύκολα μπροστά) και άλλα δύο κουμπάκια που ποτέ δεν λειτούργησαν και ακόμα αναρωτιόμαστε τι κάνουν (πάντως δεν εκτοξεύουν το κάθισμα αλα αστυνόμος Σαινης )! Ακριβώς από κάτω βρίσκεται το καλοριφέρ (κυριολεκτικά μιλώντας) με ένα συρόμενο μοχλό με τρεις θέσεις on – car – off . όπου η θέση car από την θέση off δεν διαφέρουν και πολύ! Αυτά! (ναι το τασάκι πρέπει να βάλεις δύναμη για να το ανοίξεις και είναι στην μέση του σασί μπροστά από το παρμπρίζ… όχι τώρα που στρίβω γμτ!!!)

Στην δεύτερη κατηγορία είναι οι αυτοματισμοί που αναγκάζεται ο οδηγός να εφεύρει για να καταφέρει να επιβιώσει σε ώρα ανάγκης. Για παράδειγμα όταν ξέρουμε ότι θα βρέξει και μάλιστα δυνατά κόβουμε μία πατάτα στην μέση και τρίβουμε με αυτή το παρπμπριζ του αυτοκινήτου (από την έξω πλευρά πάντα) ώστε να πιάσει γλίτσα. Σε περίπτωση βροχής δεν χρειάζεται να βάλουμε καθόλου τους υαλοκαθαριστήρες να δουλέψουν (γιατί τρώνε και την μπαταρία) και τα νερά γλιστράνε ποταμάκι με αποτέλεσμα να έχουμε ένα ποσοστό ορατότητας 50% (πααααρα πολύ καλό ποσοστό). Τώρα αν το τζάμι θολώνει ανοίγουμε το παράθυρο και οδηγούμε με το κεφάλι έξω (καταπληκτικό αποτέλεσμα wet look) και κάνουμε και γνωριμίες στα φανάρια! Σε περίπτωση πάλι που πιάνει ψιλοβρόχι και θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τους υαλοκαθαριστήρες ανοιγοκλείνουμε τον διακόπτη και ποτέ δεν τον αφήνουμε στο on συνεχόμενα (τρώει την μπαταρία λέμε…) γιατί μερικές φορές κολλάει.
Ένα ακόμα παράδειγμα είναι το καλοριφέρ. Το καλοριφέρ μπορεί να έχει διακόπτη on – off αλλά ακόμα και στο off λόγω έλλειψης μόνωσης της καμπίνας των επιβατών (εξοικονόμηση χώρου) φέρνει ζέστη και το καλοκαίρι από τους αεραγωγούς. Αυτό για τους πιο προχωρημένους συμβαίνει λόγω υπερθέρμανσης της μηχανής. Εδώ ο χρήστης έχει δύο επιλογές. Ή να βράζει στο ζουμί του (κυριολεκτικά) αλλά να ξέρει πότε θα σταματήσει στην άκρη για να μην κάψει φλάντζες ή να βγάλει τον θερμοστάτη κατά τους καλοκαιρινούς μήνες ώστε να μπορέσει να γυρίσει την βαλβίδα που κλείνει τους αεραγωγούς (ή κάτι τέτοιο… ο πατέρας τα κάνει αυτά τα περίεργα). Στην δεύτερη περίπτωση ο οδηγός θα πρέπει να ξέρει ότι τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού δεν πρέπει να κυκλοφορεί γιατί δεν έχει κανέναν να τον προειδοποιήσει σε περίπτωση ανάγκης καθώς ο θερμοστάτης κάνει διακοπές στο δεύτερο συρτάρι της αποθήκης (ταμπελίτσα «ανταλλακτικά Mini») ή να γνωρίζει πολύ καλά το αμάξι του και το πότε αυτό έχει κάψες! Το τρίτο παράδειγμα είναι η βενζίνη. Καθώς ο δείκτης της βενζίνης είναι κατά το ήμισι χαλασμένος ο οδηγός πρέπει να ξέρει ότι όταν φτάνει στην μέση δεν έχει μισό ντεπόζιτο ακόμα αλλά 10 μέτρα και αν βρεις βενζινάδικο βρήκες! Το full είναι πάντα full (σταθερή αξία) αλλά για να φτάσει ο δείκτης εκεί θα πρέπει να βάλεις 10 ευρώ το πολύ. Αυτό γιατί αν βάλεις παραπάνω η καμπίνα μυρίζει βενζίνη, κανείς δεν καπνίζει μέσα στο αμάξι και δεν μπορείς να παρκάρεις σε ανηφόρες γιατί θα ξεχυλήσει η βενζίνη από την τάπα και όλοι ξέρουμε που έχουν φτάσει οι τιμές!! Επίσης σε περίπτωση που θέλεις να ανεβάσεις την κεραία του ραδιόφωνου (κασετόφωνο; Cd player; Ας γελάσω! Βουτυρόπαιδα θέλετε και mp3!!! Ουουουουουου!) θα πρέπει να σβήσεις την μηχανή (τα φανάρια προτείνονται) να πάρεις το κλειδάκι να το βάλεις στο κεφάλι της κεραίας, να την τραβήξεις έξω από την φωλιά της, να πάρεις το κλειδί να μπεις στο αμάξι να βάλεις μπροστά και να ανοίξεις το ραδιόφωνο. Αν δεν ακολουθήσεις αυτή την σειρά κάτι δεν θα πάει καλά!

Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν οι αυτοματισμοί που σε κάνουν να είσαι βέβαιος ότι αυτό το αμάξι έχει ψυχή. Εδώ λοιπόν έχουμε τα εξής. Το αμάξι συνομωτεί πάντα με έναν περίεργο και αντιπαθητικό τύπο, τον Μέρφυ. Όταν βιάζεσαι θα μείνει. Όταν θέλεις να κάνεις φιγούρα θα μείνει. Όταν είναι μέσα κάποιος που συνεχώς σε ψέλνει να αλλάξεις αμάξι γιατί είναι σαράβαλο, ακόμα και αν έχει να σου μείνει 1 χρόνο τότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή, μόνο και μόνο για να σε διαψεύσει ( ή για να αναγκάσει αυτόν που δεν το αγαπάει να σπρώξει… αμ τι νόμιζες;). Όταν η κόρνα δεν λειτουργεί και πέσεις σε λακκούβα θα κορνάρει και θα στείλει την καρδιά σου στην Κούλουρη, ίσως γιατί πονάει (μεταξύ μας κάνουν στιγμιαία επαφή τα καλωδιάκια που κόπηκαν). Όταν ξεχάσεις τους υαλοκαθαριστήρες στο on και κάποια στιγμή τα παίξουν (γιατί θα τα παίξουν σου είπα ότι τρώνε την μπαταρία…) και κατεβάσεις δευτέρα ίσως και να ξανά ξεκινήσουν αλλιώς θα πάρουν μπροστά σε ανύποπτο χρόνο. Συμβουλή : καλύτερα να κατέβεις στο φανάρι και να τους επαναφέρεις στην αρχική τους θέση και να κλείσεις τον διακόπτη γιατί έχεις διαρροές χωρίς λόγο). Επίσης τα παράθυρα δεν κατεβαίνουν εύκολα (του συνοδηγού καθόλου, βγάλαμε και το χερούλι γιατί ακόμα και αν κατέβαινε ήταν δύσκολο να το επαναφέρουμε. Τώρα περιμένω τον πατέρα να το φτιάξει. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού), αλλά μπορεί να αρχίσουν να παίρνουν την κάτω βόλτα από μόνα τους όταν τρέχεις ή πέφτεις σε λακκούβες! Επίσης το αμάξι διψάει συχνά οπότε το ψυγείο αυτόματα αδειάζει και χρήζει συχνής παρακολούθησης! Όσο για τις ταχύτητες αν το αυτοκίνητο αρνήτε να τις πάρει, για άλλη μία φορά ανοίγουμε το καπό και τις βάζουμε από μπροστά. Μην με ρωτάτε πως γιατί είναι δύσκολο να εξηγήσω… ο πατέρας βλέπετε και πάλι…!

Σε γενικές γραμμές πάντως αν ο χρήστης γνωρίζει με τι έχει να κάνει και πώς να το αντιμετωπίζει τα πάντα μοιάζουν απλώς μικρά προβληματάκια (άλλοι τους λέμε αυτοματισμούς)! Βόλτα κανείς;

Το αμάξι μου!

Επειδή μάλλον το βάρυνα το κλίμα με το προηγούμενο post αποφάσισα (και υποσχέθηκα και στον εαυτό μου) να το ελαφρύνω θίγοντας το αγαπημένο μου θέμα-αστείο, το θέμα σταθερή αξία, το θέμα φαινόμενο, το θέμα που κάνει τους πάντες να χαμογελούν. ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΜΟΥ!
Το αμάξι μου το απέκτησα πριν από 5 χρόνια λίγους μήνες πριν ακόμα μάθω να οδηγώ και η σχέση μας φάνηκε από την αρχή ότι θα ήταν μία σχέση πάθους, μυστηρίου (κυρίως) και πολύ πόνου (χρήματα. Πολλά χρήματα). Πρόκειται για ένα mini cooper του ’72 πράσινο με άσπρη οροφή και άσπρες ρίγες. Όταν το αγόρασα ήταν όλο πράσινο απέξω και μέσα κίτρινο, ίσως στην προηγούμενη ζωή του να ήταν ταξί. Από τότε που βάφτηκε η οροφή και μπήκαν και τα αυτοκόλλητα με τις ρίγες το αμάξι έγινε αγωνιστικό. Κέρδισε σε κυβικά και οι επιδόσεις του ανέβηκαν… Ή κάπως έτσι θα ήθελα να είναι στα πιο τρελά μου όνειρα καθώς το αμάξι είναι πιο αργό και από την καθυστέρηση και όσο περνάνε τα χρόνια τα πράγματα χειροτερεύουν. Παρόλα αυτά αποτελεί το βασικό τρόπο μεταφοράς μου με όλα τα απρόοπτα που μπορεί αυτό να συνεπάγετε.

Πριν συνεχίσω παρακάτω θα ήθελα λίγο να εξηγήσω την διαφορά του να έχεις παλιό αμάξι συνειδητοποιημένα και να έχεις παλιό αμάξι από ανάγκη. Όταν έχεις παλιό αμάξι από ανάγκη τα πράγματα είναι πολύ απλά. Το έχεις = το οδηγείς , το οδηγείς= σου μένει, σου μένει= το κλωτσάς και ρίχνεις καντήλια και κατά συνέπεια το κρατάς όσο αντέχουν τα νεύρα σου και κάποιο όμορφο πρωινό που σου κάνει τσαχπινιές το βάφεις μπλε και το ρίχνεις στην θάλασσα! Το να έχεις όμως παλιό αμάξι από άποψη βρίσκεται στο άλλο άκρο. Καταρχήν το βαφτίζεις. Κάθε άνθρωπος που έχει παλιό αμάξι από επιλογή και σέβεται τον εαυτό του το βαφτίζει. Μέλος της οικογένειας είναι βρε αδερφέ να μην ξέρουμε πως θα του απευθυνθούμε; Κατά δεύτερον γνωρίζεις όλους τους μηχανικούς της express service με το μικρό τους όνομα και τους απευθύνεσαι στον ενικό ( όταν αρχίζουν να σου απευθύνουν τον λόγο αποκαλώντας σε «φίλαρα» ή «μαλάκα» τότε έχεις πρόβλημα! Ειδικά αν είσαι γυναίκα!). Όταν το αμάξι σου μείνει από μηχανικό πρόβλημα , (το τονίζω «μηχανικό» γιατί μπορεί να είναι και από βενζίνη καθώς το κοντέρ δεν λειτουργεί και καμιά φορά δεν υπολογίζεις σωστά άνθρωπος είσαι), τότε 99,9 % των περιπτώσεων ξέρεις τι φταίει και πόσο θα κοστίσει καθώς η εμπειρία σου στις βλάβες και στην εκτίμηση αυτών, είναι ίση με αυτή του α’ μηχανικού αεροσκαφών της Ολυμπιακής! Επίσης όταν σου μένει δεν το χτυπάς και δεν το βρίζεις αλλά το καλοπιάνεις και το χαϊδεύεις μπας και ξεμουλαρώσει και φτάσεις καμία ώρα στην δουλεία σου και last but not least ότι και να πάθεις, όσο και να σπρώξεις, όσα ραντεβού και αν χάσεις, όσα λεφτά και να δώσεις, πάντα μα πάντα το αγαπάς και πονάς μαζί του όταν οι φίλοι χτυπάνε την πόρτα του συνοδηγού για να κλείσει νομίζοντας ότι είναι η πόρτα στο ψυγείο του χασάπη και δεν πρέπει για κανένα λόγο να μείνει ανοιχτή και να φύγει η ψύξη! * Τα τρώμε που τα τρώμε 7 χρονών να τα τρώμε και σάπια δε λέει!!! Στο θέμα μας όμως…

Τα 5 αυτά χρόνια το λοιπόν τα απρόοπτα ήταν πολλά. Ευτυχώς ο πατέρας έχει ως κύριο χόμπι την επισκευή των αυτοκινήτων της οικογένειας και έχουμε γλιτώσει πολλές φορές τα μαλλιά της κεφαλής μας! Η αλήθεια είναι ότι ένα παλιό αμάξι σου δίνει πολλές λύπες αλλά σου δίνει και πολλές χαρές. Για παράδειγμα υπάρχει κόσμος που σου κορνάρει τσαντισμένος και σε βρίζει να πας πιο γρήγορα, υπάρχει και κόσμος όμως που σου κορνάρει για να τον προσέξεις και να σου φωνάξει κάτι καλό όπως «μπράβο», «ανταλλάζουμε», «το πουλάς;» και διάφορα άλλα τέτοια που τονώνουν την αγάπη σου και σε κάνουν να θέλεις να το κρατήσεις όσο το δυνατόν πιο πολύ. Επίσης ένα παλιό αυτοκίνητο σε κάνει θέλεις δεν θέλεις να μάθεις να οδηγείς με προσοχή και να οδηγείς ΚΑΛΑ γιατί λάθη του στυλ «δεν πρόλαβα να πατήσω φρένο» δεν συγχωρούνται εύκολα! Ένα ακόμα πλεονέκτημα όταν είσαι γυναίκα είναι ότι σου την πέφτουν οι άντρες στα φανάρια καθώς εμπνέεις σεβασμό στον αντρικό πληθυσμό για την επιλογή σου και αν είσαι άντρας σε παλιό αμάξι σε σταματάνε πορωμένοι μηχανικοί και σου δίνουν την κάρτα τους για να τους το πας και να το κάνουν turbo ή για να σου χαρίσουν ανταλλακτικά που δεν χρησιμοποιούν (συνέβη στον αδερφό μου πριν λίγες μέρες)!.

Καθώς δεν θέλω να σας κουράσω θα σταματήσω εδώ… θα ακολουθήσουν τα εξής κεφάλαια περί του θέματος :
Κεφάλαιο 1ο « Οι αυτοματισμοί στο παλιό αμάξι. Μύθος ή πραγματικότητα;»
Κεφάλαιο 2ο «Συζητήσεις με μηχανικούς… δηλαδή τι θέλετε να μου πείτε το αμάξι είναι στοιχειωμένο;»
Κεφάλαιο 3ο «Απρόοπτα στον Δρόμο. Τι σφυρίζεις ρε ηλίθιε δεν βλέπεις ότι σπρώχνω;»




* το σχόλιο είναι για εσένα Lintilla μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις… και οι δικαιολογίες του στυλ είμαι ο superman και δεν ελέγχω την δύναμη μου σε εμένα δεν πιάνουν!

Μπροστά απο την Οθόνη

Σήμερα το πρωί η μέρα στην δουλεία δεν ξεκίνησε με τον συνηθισμένο τρόπο. Στην αίθουσα προβολών από νωρίς είχε ετοιμαστεί ο προτζέκτορας και ο κόσμος είχε αρχίσει να καταφθάνει με σκοπό να παρακολουθήσει τον αγώνα μεταξύ Ελλάδας – Αμερικής! Κοινώς να ξυθεί λίγο αλλά με δικαιολογία. Αυτό που χαρακτηρίζει τέτοιου είδους εκδηλώσεις στο γραφείο είναι πως όλοι είμαστε ίσοι. Αφεντικά και δούλοι ίδια σκατά γινόμαστε ούλοι δηλαδή! Εγώ σαν καλή υπάλληλος και κλασσική γυναίκα στην αρχή δεν συμμετείχα στην διαδικασία αλλά καθώς οι αλαλαγμοί και οι πανηγυρισμοί από το βάθος πλήθαιναν αποφάσισα να τα παρατήσω όλα, να πάρω ένα πακέτο πατατάκια που είχα στο συρτάρι (για ώρα ανάγκης) και να στρογγυλοκάτσω μπροστά στην τεράστια οθόνη που μου έδινε την δυνατότητα να παρακολουθώ τον Γιαννάκη και την ομάδα του σε φυσικό μέγεθος. Η όλη τελετουργία είχε πολύ πλάκα (φυσικά γιατί κερδίζαμε) και ο διευθυντής μας από ένα σημείο και μετά είχε αρχίσει να την χάνει την μπάλα κυριολεκτικά! Καταρχήν άρχισε να βάζει κανόνες του στυλ «όποιος μπαίνει στην αίθουσα όσο προκρινόμαστε δεν βγαίνει γιατί πάει γκαντεμιά και όποιος μπαίνει και τρώμε καλάθια θα καίγατε στην πυρά!» (δηλαδή θα περνάει από τον τρίτο χωρίς δεύτερη κουβέντα! Λογιστήριο, εξόφληση κτλ). Από το τρίτο δεκάλεπτο και μετά οι βρισιές προς του Αμερικάνους και τους Έλληνες παίχτες που έκαναν λάθη άρχισαν να πληθαίνουν και όλοι αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι η αυριανή ημέρα θα είναι μέρα πένθους για τον οργανισμό καθώς τα εμφράγματα δίνουν και παίρνουν στην ηλικία του και αυτός σήμερα το είχε στο τσεπάκι! Από την άλλη το κινητό μου να χτυπάει κάθε 10 λεπτά από αγωνιώδη τηλεφωνήματα του πατέρα μου ο οποίος βρισκόταν στην Κρήτη στο νοσοκομείο για τσεκ απ (ας τόλμαγε να μην πάει η μάνα θα τον σκότωνε με τα ίδια της τα χέρια) και ήθελε να μαθαίνει το σκορ! Ένας θεός ξέρει τι θα δείξουν οι εξετάσεις με τέτοια αγωνία!!
Στο τελευταίο δεκάλεπτο οι αντιδράσεις του αντρικού πληθυσμού ήταν όλα τα λεφτά. Κάθε φορά που έμπαινε καλάθι έβγαζαν τις ίδιες ακριβώς ιαχές για να πάει γούρι και να μην κόψει η μαγιονέζα και φυσικά ακολουθούσε το γνωστό και μη εξαιρετέο «κύμα». Το high light όμως του πρωινού αυτού ξεφαντώματος ( και ο λόγος που με ώθησε να γράψω αυτό το post ) ήταν όταν έληξε ο αγώνας και κερδίσαμε όπου ο διευθυντής σηκώθηκε όρθιος (είναι και δύο μέτρα) και προτάσσοντας τα χέρια του φώναξε στους Αμερικάνους όσο ποιο δυνατά μπορούσε… “SUCK MY DICK MOTHER FUCKERS!!!” και αφού συνήλθε από το οίστρο, μας κοίταξε σοβαρός αποσβολωμένοι όπως είμαστε και είπε « Τι με κοιτάτε, κερδίσαμε! Ακόμα εδώ είσαστε; στις δουλειές σας το πανηγύρι έλαβε τέλος!»


ΥΓ : όταν πήρα τον πατέρα μου να του ανακοινώσω ότι κερδίσαμε για να ηρεμίσει δεν τον άκουγα από την φασαρία στο νοσοκομείο και τους πυροβολισμούς. Πολύ χαρακτηριστικά μου είπε « το ξέρω γιατί εδώ έχουν βγάλει τα κανόνια!»